Wakker worden en groot zijn vanaf de eerste dag. Meteen werken en op het moment dat het niet meer gaat je kindertijd beleven tot je zo klein bent dat niemand je nog ziet. Je start het leven en je weet alles al, maar geleidelijk aan vergeet je. Dat gebeurt er in de droomwereld, de wereld van Kleine Koning December, de voorstelling van Stefan Perceval naar het sprookje Der kleine König Dezember van de Duitse schrijver Axel Hacke.  Een stuk dat kinderen aan het filosoferen doet slaan. Waar komen we vandaan? Wat gebeurt er als we dood gaan? Zijn we dan zo onzichtbaar klein geworden dat iedereen denkt dat je er niet meer bent terwijl je er eigenlijk nog wel bent? Of ben je dan toch gewoon weg? Hoe zou het zijn om onsterfelijk te zijn? Het zijn maar enkele vragen die Kleine Koning December aanraakt. Het beeld dat Hacke oproept is best prettig: geen zin hebben om naar je werk te gaan, heeft niets te maken met je humeur of de inhoud van je job. Het is een draak die je tegenhoudt om te gaan werken op kantoor …

Michel de Montaigne, de Franse filosoof, autonoom denker uit de zestiende eeuw, wordt aanzien als uitvinder van het essay, een schrijfvorm die komt van het werkwoord essayer: proberen. Net die vorm komt ook duidelijk naar voor in de voorstelling Montaigne van en door Koen De Sutter op een tekst van Alexander Roose. We zien een man die twijfelt, die het allemaal niet goed weet. Die schoon genoeg heeft van zijn leven als jurist en dankzij de nalatenschap van Etienne de La Boétie, zich verdiept in het humanisme. “Zorg dat ik een plaats heb.” is wat die laatste hem vroeg. Maar het pamflet publiceren dat tegen de koning was, en opstandigheid aanwakkerde, durfde hij niet.

Hilarisch en tragisch tegelijkertijd. Zo leest Grey Gardens over Big Edie en Little Edie die in een overwoekerde, vervallen villa wonen. De voorstelling is gebaseerd op de documentaire van Albert and David Maysles uit 1975 over het leven van Edith Ewing Bouvier (Big Edie) en Edith Bouvier Beale (Little Edie). Wasberen, spoken, zwerfkatten en ratten zijn er. Toen het huwelijk tussen Phelan Beale en Big Edie afliep, startte letterlijk en figuurlijk het verval van het leven van moeder en dochter, hier neergezet door een onwaarschijnlijk straf duo: Gene Bervoets als de moeder en  Chiel van Berkel als de dochter. Beiden leven in het verleden, afgezonderd van de wereld en zijn wereldvreemd dus.  Hoorden ze ooit tot de adel dan is nu zowat de bodem der marginaliteit in hun leven bereikt. De twee acteurs zijn nog op hun best van al wanneer ze halfweg aan het freewheelen slaan, een pintje drinken in bed en Bervoets met zijn hoge stemmetje zegt dat ie toch liever een glas met Lukaku of Kompany had dan een met Vermaelen of Vertonghen op, wat Bervoets even doet freewheelen en bij “Vermaelens Projects” brengt. Van Berkel kan zijn lach dan weer niet inhouden wanneer blijkt dat een vrouw die een hondje buiten uitliet niet wist wat haar overkwam toen hij “brand!” riep en naar buiten snelde. De “kerstboom”, hier een zwaar eufemisme voor een kale tak in een pot met minimale versiering, had een ‘kortsluiting’ veroorzaakt.

Geboeid Prometheus gaat over oppergod Zeus die Prometheus aan de rots laat vastketenen, een adelaar op hem afstuurt om aan zijn lever te pikken, die ’s nachts zal groeien, waardoor de vogel elke dag opnieuw komt om de god te blijven pijnigen. Een handeling die dagelijks zal terugkeren. Reden waarom Zeus dit doet is omdat Prometheus weet hoe Zeus van zijn troon kan gestoten worden en dit ook zal gebeuren door zijn eigen bloed. Pas wanneer Prometheus zijn geheim blootgeeft, zal de dagelijkse foltering ophouden. Maar Prometheus houdt voet bij stuk. Het werk kaart vooral onrechtvaardigheid aan, straffen die niet in verhouding zijn met wat mispeuterd is ook. Prometheus stal het vuur van de goden en gaf het aan de mensen waardoor beschaving, wetenschap en kunst ontstonden. Over hielenlikkers op de Olympus (die met velen zijn) en zij die een keer gewoon hun gedacht zeggen. Op dat vlak heeft de Griekse tragedie van Aischylos waarop het stuk gebaseerd is nog nauwelijks aan actualiteit ingeboet.

HetPaleis herneemt Romeo en Julia van regisseur Simon De Vos naar de tekst van Shakespeare. Op 31 oktober 2013 ging de productie in première en best wat theaterrecensenten vonden dat een erg goede voorstelling, sommigen maakten zelfs gewag van de beste voorstelling van dat seizoen. Helaas zijn we het niet altijd met hen eens. Ook nu niet. De Vos schildert de Montecchi’s en Capuletti’s namelijk af als puberale figuren die hun hormonen niet onder controle hebben. Eros en thanatos zijn omni present bij beide groepen (hier voorgesteld als volkeren, waarbij de Capuletti de Montecchi’s koudweg niet erkennen). Zeker, Julia moet 15 worden en is dus nog een puber. Maar dat puberale van haar omgeving  wordt zó uitvergroot dat deze Romeo en Julia het eerste uur meer op een komedie lijkt waarbij Pieter-Jan De Wijngaert zijn hormonen de vrije loop mag laten gaan als Mercutio. Het tienerpubliek (nochtans 16+) proest het uit. Ook de naaktscène tussen Romeo (Lukas De Wolf) en Julia (Evgenia Brendes) zorgt voor gegibber in de zaal. Wanneer Julia dan weer schijndood is, kunnen de bakvissen op de eerste rijen links minutenlang onder rok van Brendes haar onderbroek zien omdat een schijndode nu eenmaal niet mooi schijndood neer kan vallen met de benen over elkaar. Ook dat zorgt voor hilariteit en gegibber. Dat de doelgroep, derde graad secundair onderwijs nochtans, zo infantiel reageert, zegt veel over de volwassenheid van het publiek. Jawel, we waren danig teleurgesteld door de adolescente toeschouwers. Zowel jongens als meisjes overigens, laat dat duidelijk zijn.