Er zijn van die films die initieel niet op ons to do-lijstje staan, die er uiteindelijk wel opkomen door mond-aan-mondreclame. Long shot, de romantische komedie van Jonathan Levine met Charlize Theron (als de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Charlotte Field die het wil schoppen als eerste vrouwelijke president van Amerika) en Seth Rogen (Fred Flarsky), is daar een mooi voorbeeld van. In de trein, op de bus, onderweg, hoorden we wel vaker – vooral meisjes dan – deze film aanprijzen bij vrienden. Hoewel de komedie een niemendalletje is met bij momenten van de pot gerukte slappe humor (zoals enkele valpartijen van Fred en de scène waarin hij klaarkomt in zijn baard wanneer ie Charlotte zijn speech ziet afsteken op tv) en vooral het vertelritme niet lekker zit van de prent, zijn net dé twee thema’s die dit voorjaar overheersen: feminisme en ecologie aanwezig in deze prent wat een absolute troef is. Charlotte probeert wereldwijd immers een draagvlak te creëren rond haar plan, dat binnen haar team herleid wordt tot ‘bijen, bomen, oceanen’. Maar wanneer al snel blijkt dat ze ‘oceanen’ zal moeten schrappen omdat ze daar niet genoeg steun voor vindt, komt ze overhoop te liggen met haar jonge en idealistische zelf, zeker wanneer ook Parker Wembley (Andy Serkis), een machtige internationale mediamagnaat de huidige president Chambers (Bob Odenkirk) die haar kandidatuur zou steunen – hijzelf wil zich toeleggen op een acteercarrière - chanteert dat ie het masturbatiefilmpje van Fred zou openbaar maken, mocht ie zijn zin niet krijgen.

Tijdens het jongste filmfestival in Cannes sleepte Le jeune Ahmed van Jean-Pierre Dardenne en Luc Dardenne de prijs voor ‘Beste regie’ in de wacht. Terecht, want met deze prent die focust op een sociaal-maatschappelijk thema, radicalisering op jonge leeftijd, de invloed die online videoplatformen en volwassenen met minder goede bedoelingen in real life kunnen hebben op een jongere, blijven de broers consequent en trouw aan hun stijl. Le jeune Ahmed heeft ook een Vlaams kantje meegekregen, op de radio in de wagen wanneer Ahmed (knap neergezet door Idir Ben Addi) en zijn begeleider naar het opvangcentrum voor jeugddelinquenten rijden, is ‘Delay’ van Intergalactic Lovers te horen.

Met Dolor y Gloria levert de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar een knappe drama- en tevens zijn meest persoonlijke film af. De semi-autobiografische prent die terecht twee prijzen won op het filmfestival van Cannes waaronder die voor beste acteur (Antonio Banderas) en beste soundtrack (Alberto Iglesias die via piano, klarinet en strijkers de prent een warme gloed bezorgt) met een uitmuntende Antonio Banderas in de hoofdrol, zoomt in op het leven en werk van Salvador Mallo, Almodóvars alter-ego. Mallo is een acteur en regisseur die al een tijdje niet meer in het openbaar verschijnt en geen werk meer doet in de filmsector omdat ie aan allerhande pijnen, zowel fysieke (hoofdpijn, rugpijn, zware migraine, spierklachten, slapeloosheid, zich snel verslikken, enz.) als psychische pijnen (angst, depressie, enz.) lijdt die hem verlammen. De pijn zal ie na verloop van tijd proberen te verzachten door heroïne te nemen waar hij voor het eerst in contact mee komt nadat ie een van zijn acteurs uit een van zijn succesfilms heeft opgezocht: Federico (Leonardo Sbaraglia). Tijdens die trips tonen flashbacks Salvadors jeugd.

Aladdin, de live actionfilm van Guy Ritchie, is geen hoogvlieger. Dat komt omdat de prent maar liefst meer dan twee uur duurt en het tempo soms aan de lage kant is. Als de kinderen in de zaal kennelijk ook vinden dat de film bij momenten wat sleept en ze wat onrustig worden, hun stoeltje laten voor wat die is en beginnen rond te lopen ook al is er een pauze, dan weet je dat het niet goed zit met de spanningsboog ervan. Niet dat de songs hun ding niet doen. Die van Prins Ali en Een vriend als ik op kop doen ze uit hun Kinepolis-zeteltjes komen om te dansen. Op choreografisch vlak voelt de film best lekker aan waarbij ook naar Bollywoodfilms verwezen wordt. Sommige nummers zoals A Whole new world en het nieuwe Speechless openen opvallend klein met een minimum aan muzikale begeleiding (piano of akoestische gitaar). Op die manier gaat alle aandacht naar de feestelijke, grootser georchestreerde nummers. Prins Ali knipoogt qua beeldtaal trouwens naar de gay parade (Will Smith komt als Genie lichtjes verwijfd over met zijn handjes maar zal, zo leert de openingsscène wel twee kinderen hebben wanneer ie – letterlijk en figuurlijk – met Dalia (Nasim Pedrad), de hulp van Jasmine in zee is gegaan), naar het carnaval in Rio én naar het Songfestival (Conchita Wurst).

Een ware state of mind-film levert Julie Bertuccelli af met Claire Darling. In de prent die gebaseerd is op Faith Bass Darling’s Last Garage Sale van Lynda Rutledge besluit het vereenzaamde hoofdpersonage (fenomenaal neergezet door Catherine Deneuve wiens verwarde uitdrukking indruk maakt) op de eerste dag van de zomer in Verderonne om plots een aantal jongens aan te spreken om haar te helpen een deel van haar inboedel buiten te zetten. Ze wil een garageverkoop houden en haar spullen, die allemaal een verhaal met zich meedragen, aan een klein prijsje verkopen aan buren en geïnteresseerden. Gelovig als ze is, denkt ze immers dat ze die nacht zal sterven. De drang om te verzamelen wordt in de psychoanalyse omschreven als de dood voor je uitstellen omdat je steeds op zoek zal zijn naar een ontbrekend stukje uit de puzzel om je collectie volledig te maken. De objecten hielpen Darling door haar turbulent en flamboyant leven. Van zodra ze deze verkoopt, hun verhaal vertellend aan de toekomstige eigenaars, schenkt ze hen een nieuw leven wat niet meer of niet minder betekent dan dat ze haar eigen dood aanvaardt.