Bureaucratie. Machtsmisbruik. Kille law and order-samenleving. Geen kansen krijgen. Blijven hangen in het net van armoede en miserie. Het is allesbehalve een fijn beeld dat “Geloof, hoop en liefde” van de Hongaars-Duitse schrijver Odön von Horvàth brengt. Geschreven na de Eerste Wereldoorlog en in volle crisisperiode, blijkt het werk veel parallellen te tonen met de hedendaagse maatschappij. Toch zeker in de versie die de Roovers en FroeFroe voorschotelen: toegenomen militarisme (met als excuus de terreurdreiging terwijl je een land nooit volledig kan beschermen tegen aanslagen), opkomend fascisme, egocentrisme, “the survival of the fittest”, ieder voor zich, … Finaal is er geen hoop, is er geen geloof en is er geen liefde voor het hoofdpersonage Elisabeth (Sofie Sente, met doorrookte stem perfect gecast voor deze rol) en al evenmin voor de maatschappij: “Politie. Justitie. Europa. Het is een grote smeerlapperij.”

Geen vriendelijk verzoek om smartphones en tablets uit te schakelen voor de première van Closer van Skagen. Integendeel, regisseur  Mathijs F Scheepers koos ervoor om toeschouwers via een app extra info mee te geven tijdens de voorstelling zodat je nog closer het verhaal meemaakt.  Het publiek wordt daarmee een voyeur die volledig het doen en laten van de vier hoofdpersonages kan volgen. Inclusief berichten via Pornchat (een aangebrande versie van Snapchat zeg maar) dus en camerabeelden die inzoomen op de kont en schaamlippen tijdens een striptease van Jane dus. Wie geen smartphone bijheeft – zoals wij – ziet dan weer de weerspiegeling van Janes borsten in het decor. Een holle spiegel zorgt er vervolgens voor dat de derrière van Enna verdikt.

Met “Higher Selfie” toont de eerste lichting jongeren die het nest van NEST verlaten hun kunnen. Dat doen ze na een opleiding van 3 jaar op zaterdag bij deze Antwerpse creatieve hotspot. 9 Jongens en meisjes die zelf nog op de schoolbanken zitten in het hoger middelbaar of net hun hogere studies zijn begonnen, delen allemaal dezelfde passie. Die van cultuur, kunst, en podiumkunsten in het bijzonder. In “Higher Selfie” kiezen ze om zich te tonen als een tableau vivant, waarbij hun blik op de wereld weliswaar komisch en luchtig is als personages in een schilderij die commentaar geven op de bezoekers en wat er rondom hen in de wereld gebeurt.

Intelligent en humoristisch. Dat is de nieuwste voorstelling De Primitieven van Nachtkrab, een Antwerps collectief met Pieter-Jan De Wyngaert, Joachim Gys en Sofie Joan Wouters. Na “De Botanische Tuinen Van Antarctica” kiest het trio opnieuw voor het genre blackboxdocu dat hen erg goed af gaat. De combinatie natuurlijk spelen, alsof er geen tekst is, en alles vanuit spontaniteit laten verlopen, werkt aanstekelijk.

De kinderjaren van Jezus is een roman van J.M. Coetzee die in 2013 verscheen. Twee jaar later bewerkten Erwin Jans, Guy Cassiers en Mokhallad Rasem het werk tot een toneelstuk. Een hyperactueel thema: de vluchtelingenproblematiek is de rode draad door dit werk. Simon ontfermt zich over de vijf jaar oude David die zijn moeder kwijt is. Samen gaan ze naar haar op zoek in Novilla, de nieuwe wereld. Maar daar merken ze al snel dat de grote verschillen tussen hun vorig leven of het leven waar ze van dromen onoverbrugzaam zijn. De nieuwe wereld is er een zonder passie, zonder dromen, een die intermenselijk contact herleidt tot zuivere functionele relaties. Het woord “welwillendheid” – voor Simon is het een abstract begrip - van de lokale bevolking krijg zo een cynisch kantje.