Een film over in de empty nest-fase van je leven zitten, is Gloria Bell in een regie van Sebastián Lelio. Op zich is dat een interessant en actueel onderwerp. Alleen blijkt Bells leven als 50’er zo ontzettend leeg  - op het feit na dat een kale Egyptische mummiekat kennelijk steeds in haar appartement weet te sluipen - dat het verhaal op den duur zich naar het einde sleept. Kijk, als er een vijftigjarige vrouw in de zaal, die absoluut tot de doelgroep van deze film behoort, halfweg de uitgang opzoekt en wij na 72-minuten - dertig minuten voor het einde  - beginnen te geeuwen en naar onze klok staren, heb je een probleem met je spanningsboog.

De drama-thriller Hotel Mumbai van de Grieks-Australische regisseur Anthony Maras die op waargebeurde feiten gebaseerd is, brengt het verhaal van het bloedbad dat enkele jihadisten tussen 26 en 29 november 2008 aanrichtten in Bombay via bomaanslagen, brandstichting en aanslagen met zware vuurwapens en granaten. 170 mensen kwamen daarbij om en meer dan 300 werden gewond.  Een populair restaurant, een treinstation, een ziekenhuis, een bioscoop, drie hotels, en een Joods gemeenschapscentrum behoorden tot de doelwitten. In Hotel Mumbai komen enkel het treinstation, het Leopold café waar de terroristen op anderhalve minuut 10 doden maakten en vele gewonden door geweerschoten en granaten, en het hoofddoelwit van de missie: het Taj Mahal Palace Hotel waar het personeel tot het einde een ‘guest is god’-mentaliteit blijft behouden, aan bod.

Een Golden Globe- en Oscarnominatie kon Willem Dafoe dit jaar niet omzetten in winst voor zijn prestatie als Vincent Van Gogh in At Eternity’s Gate. Niet dat de acteur het niet verdient om bekroond te worden, zo vonden we recent zijn vertolking in The Florida Project erg goed. Punt is dat At Eternity’s Gate er qua spanningsboog onvoldoende in slaagt om ons bij de les te houden. De prent van Julian Schnabel valt zo goed als stil na verloop van tijd en verzandt in gefilosofeer over wat kunst is en het leven. De cinematografie die van de hand is van Benoît Delhomme konden we dan weer wél smaken. Daarin wordt verwezen naar de psychologische gezondheid van de schilder en naar zijn vermoedelijk manisch-depressieve periodes. Wanneer ie diep zit, wordt de hoofdkleur van de beelden in de film blauw, beeld van somberheid. Wanneer Van Gogh zich wel goed in zijn vel voelt gaat het kleurgebruik over in fel geel licht. Verder suggereert die dat de schilder kleurenblind werd, of althans dergelijke momenten beleefde (onder invloed van alcohol), reden waarom ie zo’n felle contrasterende kleuren gebruikte, waarbij de film ook even overgaat in een scène in zwart wit. Nochtans staat vast dat van Gogh niét kleurenblind was. Met verdorde zonnebloemen die omver liggen of links en rechts nog rechtop staan, vroeg in de film zet de prent al meteen de toon hoe die zal eindigen. Van Gogh sterft door een kogel in de buik.

Avengers Endgame heeft qua box office de hoge verwachtingen ingelost. Wereldwijd bracht de film tijdens het openingsweekend een slordige 1,2 miljard dollar op. Maar kan de prent ook op inhoudelijk en vormelijk vlak voldoen aan de hoge verwachtingen? De reacties van filmcritici en Marvelfans zijn uiteenlopend (waar wij ons overigens goed in kunnen terugvinden). Logisch zijn de hoge verwachtingen vermits Avengers Infinity War eindigde met een joekel van een cliffhanger: de slechterik Thanos won de strijd. Hij slaagde erin alle Infinity Stones te bemachtigen en zo de helft van alle levende wezens van de kaart te vegen. Avengers Endgame begint dan ook door de superhelden die overbleven als verslagen te portretteren. Ze rouwen, de overgeblevenen zijn dan wel niet letterlijk van de kaart geveegd, van de kaart zijn ze wél. Zeker, het is een absolute verdienste van Marvel Studios dat ze eigenlijk alle verschillende mogelijke vormen van rouwen toont, de man die zich terugtrekt en focust op vrouw en dochter Morgan, zij die nog leven (Tony Stark), de man die het allemaal niet heeft meegemaakt, het niet helemaal kan vatten en verder gaat alsof er niets gebeurd is (Scott Lang), sommigen zoeken hulp bij elkaar in een praatgroep, verder is er de man die op zoek gaat naar een betere versie van zichzelf (The Hulk), de man die zich stort op kleine criminaliteit om zich toch nog enigzins nuttig te maken (Clint Barton die een meedogenloze burgerwacht is geworden) tot de man die aan escapisme doet, wat gamet, zich opsluit en zich stort op het bier (een hilarische Thor die op de lachspieren werkt). Probleem is echter dat de scènes met al die superhelden die zich erg menselijk gedragen, bijna de eerste helft van de film duurt. Avengers Endgame komt dus erg traag op gang. De expositie is te lang die zowel voor als na het eerste plotpunt (de onthoofding van Thanos door Thor) gebeurt. Pas halfweg de film komen de makers aan het midden van zodra de Avengers kiezen om te gaan tijdreizen om zo de gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan niet te laten gebeuren. Stark meldt terecht dat in de tijd reizen niet ongestraft gelaten wordt. Verder grapt de film ook over het idee rond tijdreizen door allerhande films op te sommen. Daarbij moet vooral de uitwerking hoe dat eraan toe ging in ‘Back to the future’ eraan geloven. Het is dus pas halfweg dat de film op dreef komt met een ultieme finale, een confrontatie tussen de Avengers en Thanos die erachter is gekomen via Nebula dat ie de strijd gewonnen zal hebben en zo ook in de tijd gaat reizen.

36 jaar na het verschijnen van Stephen Kings horrorboek ‘Pet Sematary’ en 30 jaar nadat die voor het eerst verfilmd werd, is er nu een remake in de zalen te zien. Mary Lambert tekende drie decennia geleden voor de regie, deze keer nemen Kevin Kölsch en Dennis Widmyer plaats in de regisseursstoel. De film haalt een score van 6,2 op 10 bij IMDB, Kinepolis-bezoekers schatten – terecht – de film behoorlijk wat lager in en geven 5,5. Het grootste probleem is dat alle geloofwaardigheid ver te zoeken is in deze film die op verschillende vlakken een loopje neemt met het oorspronkelijke verhaal van King. Zo zien we in een bosrijk gebied een vrachtwagen aan erg hoge snelheid voorbij denderen op een lokale weg. De scènes in en rond het kerkhof voor huisdieren voelen daarnaast erg artificieel aan. Lees: de gecreëerde mist en groen licht om de zaak wat duister en beangstigend te maken, voelen erg aan als het resultaat van spots en rookmachines. Kortom: tijdens het bekijken van deze film zagen we door de productie heen waardoor we bijna de ganse prent met een ‘yeah right’- attitude in onze bioscoopstoel zaten. De film gaat op den duur ook over in een soort gezinsreünie na de dood waardoor het je koud laat welk lot wie beschoren is.