Mocht de Vlaamse Regering, en dan voornamelijk de Minister van Cultuur, in moeilijke budgettaire tijden overwegen om het mes verder te snijden in culturele instellingen als deSingel, dan zal er toch nog steeds wat opgevoerd worden. Daarvan kregen we het prachtige bewijs aangeleverd in “The Great Pretender” waarbij Vincent Wilms (productiemanager), Karlien Meganck (programmatie podium) en Jerry Aerts (algemeen directeur, verantwoordelijke artistiek beleid) acteurs het nakijken geven. “The Great Pretender” – weliswaar iets te bescheiden geplaatst in de Theaterstudio, de grandeur van de Rode Zaal had de voorstelling meer eer aangedaan – wist verder een sterrencast bij elkaar te sprokkelen met Fons Bastiaenssens die op het einde van zijn carrière als politiewoordvoerder een glansrol mocht neerzetten terwijl Jo Vermeulen de scheiding der machten in ons land zeer aanschouwelijk maakte. Om kort te zijn “The Great Pretender” vraagt om een sequel.

Met het materiaal van “Het lijden van de jonge Werther”, de briefroman van Goethe die in 1774 verscheen en als een van de referenties geldt van de Sturm und Drang-periode ging de Duitse regisseur Nicolas Stemann aan de slag. Hij maakt van het dramatische verhaal een multimediale voorstelling. Een lezing, dan weer voordracht volgens de klassieken, een kookrubriek op tv, hyperrealistische psychologische scènes die de sfeer uitademen van Scorsese of Tarantino-films, een sneer naar artiesten die een voorstelling vroegtijdig ophouden,… het zit allemaal in deze rijke en eclectische “Werther!” Sterk is ook de humor, de lichtheid, die de productie in het werk stak waardoor het een verteerbare “Werther!” werd.

Na “U bent mijn moeder” ging actrice Sien Eggers opnieuw aan de slag met regisseur Stefan Perceval.  Dit keer viel de keuze op “Wit is altijd schoon” naar de roman van Leo Pleysier. Een tekst die opnieuw over afscheid nemen gaat,  warm, liefdevol, erg herkenbaar maar ook luchtig is met enkele humoristische passages. Eggers slaagt erin om een ontzettend bemoeizieke, ja wat overbezorgde babbelzieke moeder Marie op een sympathieke manier neer te zetten. Marie is erg bezig met haar imago, zelfs na haar dood: “Wat gaan de mensen nu wel niet van mij denken?“ zegt ze. Kwinten van Heden speelt de zoon van Marie die haar stem kort na haar dood blijft horen tot hij afscheid van haar heeft genomen.

Van zeven tot ruim kwart na elf, inclusief een pauze. Zo lang duurde The Fountainhead van Ayn Rand in een regie van Ivo Van Hove door Toneelgroep Amsterdam. Jazeker, meermaals keken we op onze klok tijdens deze theatervoorstelling, zagen we dat onze buurmeisjes alle moeite van de wereld hadden om de aandacht te houden en was er zelfs eentje die overging naar foetushouding om de kou in de zaal tijdens dat bijna nachtelijke uur de baas te kunnen. Van Hoves versie van The Fountainhead waar hij 5 jaar over moest doen vanaf 2007 om de rechten te bekomen, kabbelt ontzettend qua vertelritme. En zo werd het dus een erg lange zit. Pas wanneer Gail Wynand (Hans Kesting), de baas van de krant The New York Banner lijnrecht tegenover zijn ex-journalist Ellsworth Toohey (Bart Slegers) komt te staan, gaat het ritme van The Fountainhead pijlsnel de hoogte in en zitten we op het puntje van onze stoel. 

“Als een schatkist het belangrijkste is, dan is een mensenleven niets waard.” Het is geen nieuwe politieke slogan, maar een idee dat Albert Camus rond 1939 al in zijn toneelstuk “Caligula” verwerkte. Camus vertelde daarin het tragische verhaal van de Romeinse keizer Caligula die vanuit verdriet tot de waanzin van de “macht omwille van de macht” gedreven werd. Maar het misbruiken van macht en het willekeurig mensen vermoorden gewoon omdat het kan, zijn jammer genoeg ook gegevens van onze tijd. Door “Caligula” in een moderne setting te zetten, wist regisseur Guy Cassiers dit oude verhaal te actualiseren. Kevin Janssens leverde daarbij een sterke prestatie als Caligula. Hij wist ons mee te nemen door een hele schare gevoelens van verdriet, via pure waanzin, kilheid en machtsgeilheid naar twijfel, wroeging en tederheid. We schaamden ons op het einde bijna omdat we toch een vleugje empathie gingen voelen voor de weerzinwekkende figuur van Caligula. Ook al vertelde de rede dat hij zwaar fout zat.