Grootse cinema daarvoor staat het fenomenaal straffe Ballon van Michael Bully Herbig. De thriller is gebaseerd op waargebeurde feiten die zich hebben voorgedaan voor en na 16 september 1979. Links en rechts zijn er uiteraard bijkomende elementen toegevoegd wat de spanningsboog, de thriller ten goede komt. Twee koppels – de Strelzyks en de Wetzels - broeden op het plan om de DDR, Oost-Duitsland in 1979 te ontvluchten via een heteluchtballon die ze zelf in elkaar knutselen. Ze willen zo de vrijheid tegemoet vliegen, over de grens met West-Duitsland. Al van de plannings- tot de uitvoeringsfase moeten ze uitkijken wat ze doen. De Stasi, de veiligheids- en inlichtingendienst van de DDR destijds, is namelijk overal aanwezig, spionnen checken het doen en laten van alleman. De manier waarop Herbig deze dubbele spanning, een stunt aan de ene kant voorbereiden met een in elkaar geflanste ballon, en een repressieve omgeving naar vluchters toe - die ongeacht of het om gezinnen gaat, of er kinderen bij zijn, enz. altijd omgebracht kunnen worden zoals de voorschriften van de Stasi het stellen - maakt dat je van begin tot einde op het puntje van je bioscoopstoel zit hoe dit gaat aflopen. Je voelt ook de paranoïde situatie waarin de hoofdpersonages verkeren, wat zich ook uit in een nachtmerrie waarbij Peter Strelzyk (Friedrich Mücke) even vreest in zijn hotelkamer dat de Stasi voor de deur staan onder het mom van ‘room service’.  

Een prachtige sociaal geëngageerde film met het hart op de juiste plaats is Binti, de film van Frederike Migom. De jeugdfilm die zich terecht de winnaar mag noemen van het recente JEF festival als Beste Film (professionele jury), winnaar van de grote prijs en speciale vermelding van de kinderjury op het FIFEM in Montréal, slaagt erin een moeilijk thema als migratie en specifiek dan dat van de sans papiers - ‘je leeft wel maar je bestaat niet’ vat Binti de situatie treffend samen - op een erg toegankelijke en vlotte manier te brengen. Daarnaast leest de prent als een ode aan gastvrijheid, vrijheid, openstaan en het ontdekken van elkaars cultuur (zo leert een Vlaamse mama en haar zoontje voor het eerst fufu eten en leren hoe ze dat met hun handen kunnen doen door ‘een kommetje te maken’) en creativiteit in onder andere dans, spel, mode en knutselen. Het geheel wordt overgoten met een heerlijk zomers sausje waar de goesting vanaf spat.

In Baantjer het begin, geregisseerd door Arne Toonen en Marco Maas, zien we Jurre de Cock (‘met C.O.C.K.’), gespeeld door Waldemar Torenstra, die voor het eerst aan het werk gaat op het politiekantoor in de Warmoesstraat in Amsterdam. Hij spreekt er om half tien af met zijn collega Tonnie Montijn (Tygo Gernandt) die dan nog op café zit. Tonnie doet de nachtshift. We zijn april 1980, enkele dagen voor de kroning van Beatrix als Koningin der Nederlanden. In Amsterdam zijn er geen jobs voor heel wat jonge mensen. Krakers nemen dan ook leegstaande panden in. Een wat opstandig klimaat heerst – veruitwendigt in de rock en grungescène van destijds - in de hoofdstad van Nederland. Straks worden immers hoogwaardigheidsbekleders ontvangen in de Nieuwe Kerk, en zal er heel wat sier te zien vallen. Dat contrast, die ongelijkheid, steekt bij zij die het met veel minder moeten doen. Het protest wordt groter, spandoeken met ‘geen woning, geen kroning’ worden aan de kraakpanden gehangen. Wanneer de Cock tijdens de achtervolging van een man die Montijn linkt aan drugsgerelateerde feiten, met hem in een van de grachten belandt, ontdekt ie er ook een levenloos lichaam. Tonnie wil het cash geld dat ie in de zak van de verdachte vond verdelen tussen hem en de Cock. Die laatste past.

Met Blaze brengt regisseur Ethan Hawke de Amerikaanse singer-songwriter Blaze Foley opnieuw onder de aandacht. Countryartiesten als Willie Nelson (‘If I could only fly’ dat de singer-songwriter zelf wat te egocentrisch vond: ‘het had wij moeten zijn in plaats van ik’) en Merle Haggard gebruikten onder andere werk van Foley (rol van Ben Dickey). Die zien we bij de start van de film onder invloed achter de drums zitten terwijl men aan de andere kant van het glas in de studio, waar de mix gebeurt not amused is. Zijn laatste kans is dit wetende dat ie uit zowat alle bars gekegeld is tijdens optredens omdat ie het te bont maakte en met cafégangers op de vuist ging. En verder heeft ie het imago van de artiest die ooit de tekst van de tamponverpakking straalbezopen opzei.

After, de film die gebaseerd is op het boek van Anna Todd, in een regie van Jenny Gage zou wel eens een van de blockbusters van dit voorjaar kunnen worden. Toen wij de film in avant première zagen in Kinepolis Antwerpen was de zaal ei zo na uitverkocht. Vooral tienermeisjes en twintigers die zin hebben in een ladies night trekken blijkbaar massaal naar deze prent die – laten we eerlijk zijn – vooral een guilty pleasure is. De thematiek: preuts meisje Tessa (Josephine Langford) met overbezorgde en bemoeizieke moeder Carol (Selma Blair) die uiteraard haar dochter tijdens de daad betrapt en al even bemoeiziek vriendje Noah (Dylan Arnold) die haar op één nacht 7 sms’jes stuurt, gaat voor het eerst naar de universiteit. Daar wordt ze door haar room mate Karen (Jennifer Beals) al meteen uitgenodigd voor een feestje waar ze Truth or Dare spelen. Op de vraag ‘Wat is de mafste plek waar je ooit seks hebt gehad?’ past Tessa. Karen en haar vrienden zullen daaruit afleiden dat Tessa nog maagd is. Wanneer Tessa vervolgens voor ‘Dare’ kiest, gaat ze de uitdaging om Hardin Scott (Hero Fiennes Tiffin) te kussen uit de weg.