Met Dora G. debuteert Greet Jacobs als actrice en schrijfster van een toneelstuk. Haar invalshoek: een groene afvalcontainer waarin ze allerlei spullen, privé bezittingen, … bij elkaar vond van een leven dat blijkbaar weggesmeten is. Jacobs pluist uit wie die Dora was, haar ouders, man, en gaat op zoek naar familieleden die nog leven. Het werk leest als een Facebookwall avant la lettre, met hier en daar een aantal interessante reflecties over het leven, maar ook met de nodige banaliteiten in. Non- fictie en fictie ontmoeten elkaar wanneer de actrice zelf antwoorden zoekt op onbeantwoorde vragen.

Met “BAM Kunst is geen kast” kent De Warme Winkel zijn Belgische première in een oud industrieel pand in Borgerhout. De voorstelling is geïnspireerd op de absurdistische bonte avonden van Daniil Charms die de kunstenaarsgroep “Oberioe” uitvoerden maar vooral ook de recente kunststroming “Vaporwave” die aan de slag gaat met het foute uit de jaren ’80 en ’90. Hoewel dat absurdisme vooral bedoeling heeft om geen oordeel te vellen of verklaringen te geven, bulkt “BAM Kunst is geen kast” vooral van de maatschappijkritiek én mediakritiek. Zeggen dat er geen boodschap zit in deze voorstelling, is dan ook flauwekul. De Warme Winkel toont net het absurdistische, eenzame en ontheemd kantje van onze samenleving.

“Ik heb er niets van begrepen” horen we tijdens een gesprek tussen twee tienermeisjes vallen terwijl ze hun fiets losmaken bij hetPaleis nadat ze “Kind van de zon” hebben gezien.  De voorstelling is dan ook erg maatschappijkritisch (enige voorkennis van politiek en macht is mooi meegenomen), geeft een veeg uit de pan richting politiek, is bij momenten absurdistisch, en is eigenlijk gewoon spek voor de bek voor elk humaan wetenschapper. Die mix maakt dat de voorstelling van de toeschouwer een zekere maturiteit verwacht. We zouden dus eerder het label 18+ geven dan 16+.

Met “Mijn huis, de rest van de wereld en daarbuiten” probeert Judith Nab via een installatie in de grote zaal van hetPaleis kinderen en volwassenen aan het denken maar ook aan het fantaseren te zetten. Over de ruimte bijvoorbeeld: of er nog levende wezens zijn buiten mensen. Hoe de aarde er van binnen uit ziet. En hoe je op de bodem van de zee kan geraken bijvoorbeeld. Op basis van het boek dat als voorbereidingsmateriaal diende voor de kinderen op school volgt eerst een voorbespreking. Links en rechts gelooft een kind dat er aliens bestaan, terwijl een ander jongetje dan weer weet dat de binnenkant van de aarde over een kern beschikt met daar rond een mantel…

Goede wijn behoeft geen krans. Om die reden alleen zouden we moeten zwijgen over de prestatie van Jo De Meyere  en Leah Thys in “Een Oscar voor Emily”. Maar … ere wie ere toekomt. Jo en Leah mogen dan al op gevorderde leeftijd zijn, ze zijn nog lang niet afgeschreven. Integendeel: ze speelden hun rol van acteurs op leeftijd met zo veel verve, dat het niet eens meer als “spelen” aanvoelde. We kregen al van bij de start het gevoel dat we als voyeurs in de woonkamer van een kibbelend koppel zaten tijdens een snedig en absurd gesprek over absoluut niets belangrijk, maar met de vechtlust en het cynisme dat je alleen maar vindt bij koppels die al eeuwen met elkaar vergroeid zijn. Dit gegeven alleen al maakte het een aangename theaterbeleving. Als toemaatje hadden auteurs Folker Bohnet en Alexander Alexy fragmenten uit bekende klassiekers van o.a. Shakespeare, Albee en Goethe in “Een Oscar voor Emily” gestoken waardoor we met volle teugen konden genieten van een “Best of Jo De Meyere Live on Stage“.