The Aftermath, de film van James Kent naar het boek van Rhidian Brook, zoomt in op een periode rond de Tweede Wereldoorlog die minder gekend is. Vandaar ook dat de film qua uitgangspunt op zijn zachtst gezegd interessant is. Alleen heeft de vorm, met onder andere het fraai in beeld brengen van de beeldmooie Keira Knightley in de rol van Rachael Morgan waarbij haar scènes niet zelden als een langgerekte vintage fashionreclamefilm aanvoelen inclusief heerlijke lichtinval, het duidelijk gewonnen van de diepgang. Daardoor trekt de regisseur te opvallend het verschil tussen de Britse welstand en de arme bevolking die 5 maanden na de oorlog bakstenen verzamelt van ingestorte gebouwen zodat de stad ooit opnieuw opgebouwd kan. De stad is bijna volledig platgebombardeerd, de gapende wonde die dat veroorzaakte in het straatbeeld is gigantisch, maar ook in de hoofden van de Duitsers die nog steeds doden terugvinden in het puin heeft er een knak plaatsgevonden. Sommigen hebben ‘88’ getatoeëerd in hun arm, dat twee keer staat voor de achtste letter van het alfabet: Heil Hitler. Of hoe het extremisme, het nazistische gedachtegoed is blijven doorsluimeren na de oorlog. De lokale bevolking is dus ofwel erg vijandig ten opzichte van de Britten die mee de orde moeten zien te handhaven en gaan de confrontatie niet uit de weg (waarbij de voedselbedeling bv. gesaboteerd wordt), ofwel hebben ze zo veel psychologisch schade geleden, dat ze net als Hamburg helemaal van de kaart zijn (geveegd).

De stop-motion animatieprent Missing Link van regisseur en schrijver Chris Butler is een film voor ouders geworden die daarnaar met hun (best niet al te jonge) kroost naar de bioscoop kunnen trekken. Een film over evolutie/de evolutieleer versus conservatief denken, oude krokodillen en hun oude theorieën die in vraag gesteld worden, het koppig vasthouden bij het eigen gelijk (en daar zelfs een huurmoordenaar voor willen inzetten), zo verlangen naar iets dat het pijn doet, gender, ambitie (Mister Frost wou altijd al een grote avonturier worden én gerespecteerd door het rijk), kolonialisme versus elkaar als gelijken behandelen, feminisme en ergens bij willen horen waar je eigenlijk niet toe behoort. Missing Link is zowel qua animatie als qua surround geluid een welgekomen verademing omdat de laatste maanden we het gevoel kregen vooral veel van hetzelfde gezien te hebben. Missing Link zal in zekere zin ook de meerwaardezoeker kunnen bekoren.

Instant Family is zo’n film die al een tijdje op ons lijstje stond om te recenseren maar het kwam er maar niet van. De dramedy (mix van drama en komedie) krijgt nu ook niet bepaald veel media exposure. Onterecht blijkt uit de zeer positieve bezoekersscores met gemiddelden 7,3 op 10 bij Kinepolis en 7,4 op 10 bij IMDb. Instant Family, dat geregisseerd werd door Sean Anders en gebaseerd is op waargebeurde feiten die hij zelf meemaakte, is zowel koud als warm, emotioneel als geestig. Die mix, een rollercoaster van emoties waar het koppel Pete Wagner (Mark Wahlberg) en Ellie (Rose Byrne) doorgaan, houdt je gekluisterd aan je bioscoopstoeltje. Je wil gewoon weten hoe het gaat aflopen.

Met Corgi brengt het Belgische productiehuis nWave Pictures een animatiefilm in de bioscoop die over koningin Elisabeth II gaat en haar voorliefde voor corgi’s die ze al sinds kindsbeen heeft. De Queen heeft zo’n dertigtal van dergelijke honden gehad tijdens haar regeerperiode. Nieuwe honden neemt ze niet meer aan omdat ze niet wil dat ze achterblijven wanneer zij zou sterven. Het fictieve verhaal van deze prent is van de hand van John R. Smith en Rob Sprackling. Ben Stassen en Vincent Kesteloot stonden in voor de regie.

Toegegeven, Dumbo uit 1941 is altijd al een van onze favoriete Disneyfilms geweest. Met de live action adaptatie van Tim Burton, is die oude liefde, er alleen maar groter op geworden. De prent gaat niet alleen over uitgestotenen, diegenen die gepest worden omdat ze anders zijn, die ook hun plaats verdienen in onze samenleving omdat ook zij over talenten beschikken. Het gaat ook over opkomen voor jezelf en assertief zijn (zo zien we de vliegende olifant met lange oren de jongens in het publiek die hem aan het uitlachen zijn een douche bezorgen). Deze nieuwe versie focust daarnaast ook op het belang van familie, op eigen wilskracht (je hebt zelf de sleutel in handen wanneer je het gevoel hebt dat de deur achter je in het slot gevallen is), het belang van familiebanden (Dumbo wil met zijn mama herenigd worden), feminisme (Milly is geïnteresseerd in wetenschappen, Marie Cury is een van haar voorbeelden), de kracht en talenten die mensen met een beperking kunnen hebben en vrijheid (dieren horen niet in gevangenschap te leven). Verder leest de film als kritiek op opportunisme in het ondernemerschap (Danny Devito), en ondernemers die boven hun stand leven, het succes dat naar hun kop stijgt waardoor ze torenhoge risico’s nemen en zich in de schulden steken terwijl zowat alle menselijkheid hen vreemd begint te worden.  Kortom: de basiswaarden die Walt Disney steeds uitdroeg: een pleidooi voor tolerantie, fair play, focus op individueel kunnen waarbij de karakters zich beleefd gedragen met respect en liefde voor anderen, staat ook hier centraal.