Zomerse dromerige klanken, dat is wat de muziek van Hayden James kenmerkt. Hij heeft nog maar zes nummers op zijn naam staan, maar wordt wel al gezien als het gezicht van de nieuwe Australian production music scene. Zijn house music past perfect op een festivalweide. Niet in een tent, maar onder de blote hemel terwijl het zonnetje in je gezicht schijnt. Jammer genoeg was het nu in een donkere club waardoor de sfeer en de sound soms wat botste. Het hoogtepunt van de avond was ‘Embrace’ wanneer de menigte gezamenlijk door de knieën ging. ‘Its my first time here’ laat de producer tussendoor weten. Hopelijk volgen er nog meer.

Rüfüs toverde de Orangerie om tot één grote dampende zweetkelder boordevol dansende mensen. De tropical house van het trio uit Australië werkte zeer aanstekelijk. Het leek op een bepaald moment alsof de zaal een strand was op een zomerse avond. Rüfüs verzorgde er de muziek bij een zwoele zonsondergang. Toch was dit feestje net iets te lang waardoor gewenning opkwam en het concert in een sleur geraakte. Uiteindelijk slaagde de band er in om met enkele fijne bisnummers in de vorm van “Take Me” en “You Were Mine” de positieve vibe op het eind te laten overheersen.

Feeërieke muziek, mystieke sfeer en vooral erg hoopgevend. Vök bracht La Péniche op een tocht richting onbevaren wateren en plekken boordevol mysterie. Het begon met “Við Vökum” waarbij de boot richting een donkere grot voer en het kwam tot een hoogtepunt met “Waterfall” waar de dansbare synths de bovenhand namen. De bandleden zien er zelf uit als elfen die slechts één pijl nodig hebben om het volledig publiek te betoveren. Al was niet iedereen zomaar in extase te brengen.

Een klein festival in een concertzaal, dat is hoe Bart Peeters de avond zelf omschreef. Daarom ook dat zijn allerlaatste nummer eentje was ‘Dat we eigenlijk enkel spelen op festivals’. Het was één groot feest. Handen zwaaiden van links naar rechts, mensen scheurden los van hun stoelen en begonnen te swingen en er werd uit volle borst mee gezongen. Ook niet moeilijk als er zo een geboren entertainer op het podium staat. De avond bracht een mengelmoes van wereldmuziek en romantiek met een scheutje jazz en een extra portie folk. Jammer genoeg glipte er ook hier en daar enkele onnodige moppen tussen. Onnodig voor ons, maar het kon de menigte wel smaken.

Simple Plan is een grote naam in het pop punk genre en dat bewees de groep in L’Aéronef. De band richtte zich tijdens het concert vooral op het punkgedeelte met voornamelijk stevige songs. Toch slopen er in het midden enkele luchtige en funky songs in de set. Deze legden de evolutie bloot naar de nieuwe, poppy richting die de band insloeg. Uiteindelijk ging Simple Plan op het eind nog eens vol en lieten ze enkele klassiekers uit hun oeuvre op het publiek los. Dat publiek bestond uit twintigers die hun jeugdjaren herbeleefden. Ze stonden van de eerste tot de laatste noot uitbundig mee te springen, te klappen en te zingen. Simple Plan was een groot feestje met gitaren.