“Schijn“ is een onemanshow over de problemen die een Marokkaanse moslim kan ervaren met zijn eigen homoseksualiteit. Het houdt de mengeling tussen theater en conférence en is best entertainend.

“Wat weet gij over het Hamiltoncomplex?” “Zoek het op” zouden we onze lezer kunnen antwoorden met een flauw meisjesstemmetje terwijl we onze wijsvinger helemaal onwetend in onze mond steken. Maar we gaan dat niet doen. 13 dertienjarige meisjes – de ene heeft haar groeischeut al gehad, de andere nog niet - Anne Coopman, Luna De Boos, Bruce Eelen, Zita Fransen, Lies Genné, Robine Goedheid, Liesbeth Houtain, Julia Krekels, Aline Moponami, Ans Schoepen, Emma Van Broeckhoven, Mona Van den Bossche, Lisa Van den Houte en één man Stefan Gota stellen de maatschappij van vroeger tot nu in vraag én de visie op vrouwen. Dertien zijn, overgangsfase in het leven, gebruikt regisseur Lies Pauwels als middel om de maatschappelijke evoluties te benaderen en te kijk te zetten. Het Hamiltoncomplex waar het spelplezier van de bakvissen afdruipt, bulkt van de ironie én heerlijke gesofisticeerde humor (eigen aan vrouwen toch wel). En dat van begin tot einde. Zelden zo goed kunnen lachen met een theatervoorstelling.

“De goeie, de Slechte en de Lelijke” was zeker geen klassieke western zoals de legendarische film van Sergio Leone waar cowboys met paarden het recht in eigen handen namen. Met “De goeie, de Slechte en de Lelijke” bracht MartHa!tentatief echter het verhaal van een reeks pubers anno 1995 die op fietsjes rondrijden door de betonnen woestenij van hun dorp, rondhangen in hun boom om van daaruit hun omgeving te overzien, uit verveling kattenkwaad uithalen en hun eigen gevoel voor rechtvaardigheid en vergelding hebben. Johan Petit mocht met zijn verteltalent het publiek mee op reis nemen naar die harde wereld van “de Goeie”. Het  was een wereld waar de komst van een vreemde en een dramatisch accident het leven-zoals-het-was volledig op zijn kop wist te zetten tot niets meer was wat het leek.

“Het idee was goed” klinkt het kritisch uit enkele kindermonden na “Wind in de wilgen” terwijl we nog aan het aanschuiven zijn om de tribune die opgesteld staat in een wat afgeleefde turnzaal te verlaten. Het minste wat we kunnen zeggen is dat die kids een punt hebben. Gek veel gebeurt er niet in het boek van de Schotse schrijver Kenneth Grahame dat al in 1908 verscheen en toch ook wel die sfeer van begin 20ste eeuw uitademt, een tijd die jonge kinderen simpelweg niet kunnen vatten. Luxemburg houdt het bij de eerste zes hoofdstukken van het boek. Ook A. A. Milne beperkte zich in 1929 met Toad of Toad Hall tot zowat de helft van het boek.

Giambattista Basile, een Italiaans dichter, verzamelde in  de zestiende eeuw sprookjes, volksvertellingen zeg maar, en zette die op papier. Pas in 1634 en 1636 – na zijn dood – liet zijn zuster die onder een pseudoniem publiceren. Titel van het werk: de “Pentamerone” die 49 verhalen bundelt rond een raamvertelling. Verhalen die in hun versie eerder naar de novelle neigen omdat liefdesintriges gekoppeld werden aan misdaad, gruwel en wantoestanden van het hof aangekaart. Die stories moesten niet per se uitmonden in een happy end, een evenwicht voor het hoofdpersonage wat wel het geval was in de veertiende eeuw. De zestiende eeuw kenmerkte zich dan ook als een eeuw van instabiliteit. Later baseerden Grimm en Charles Perrault zich op deze verhalen. Theater Froe Froe en Laika spelen uiteraard niet alle 49 werken, dan zouden ze op 2 uur en tien minuten elk stuk op minder dan 3 minuten moeten opvoeren, wat haast onbegonnen werk is. Dus kozen de gezelschappen voor een soort synthese, een grootste gemene deler en lieten de bekendste sprookjes weg. Géén Assepoester, géén Gelaarsde Kat, géén Rapunzel, géén Hans en Grietje of Doornroosje dus zoals die in hun vroegste literaire vorm te vinden zijn, wel een samenvatting aan verhaallijnen en intriges zoals die zich vooral voordoen in dit werk. Hun Pentamerone is dus losjes gebaseerd op het werk van Basile en refereert voornamelijk uit de eerste dag naar “Het mirtetakje” (La mortella), “Geitensnoet” (La facce de crapa), “De vlo” (Lo polece), “Het betoverde hert” (La cerva fatata) en “Het gevilde oudje” (La vecchia scortecata) terwijl uit de derde dag: “De schone vrouw met de afgehouwen handen” (La Penta mano-mozza) en “Het verklede meisje” (La serva d‘aglie) gecombineerd worden.