Natte lange haren, headbangend publiek en de gebruikelijke oerkreten van Brent Vanneste. Steak Number Eight had arrived. Vol energie bestormden ze het podium van Het Depot in Leuven. Het was duidelijk, de vier West-Vlaamse twintigers waren klaar om het kot af te breken. En dat deden ze ook. De eerste uitbarsting kwam er bij Your Soul Deserves To Die Twice. Handen gingen omhoog en de menigte keelde mee ‘This is the place where your soul deserves to die’. Een tweede ontploffing gebeurde bij Dickhead. De hevig headbangende groep fans vooraan kon zich niet langer meer houden wanneer Vanneste zijn micro op de grond smeet. Een moshpit was het gevolg. De hele avond was een spel van afbreken en terug opbouwen.

Coasts is een zestal testosteronbommen dat vrolijke indiepop brengt. Enkele maanden geleden stond de band in het voorprogramma van Muse in de grote zaal van AB. Nu kreeg Coasts de kans om een kleinere club te laten vollopen. De groep bracht een opgewekte, springerige set van vijftien nummers met maar één rustpauze. Vocaal was alles niet altijd even sterk maar door de hoge meezingbaarheid van de muziek, is het duidelijk dat deze band klaar is om festivalweides te laten vollopen.

Het podium van Vorst Nationaal wordt voor één avond omgetoverd tot The Great Northern Empire. Een Game Of Thrones-achtige setting met mystieke figuren op de reusachtige schermen op het podium is het decor. Dream Theater verzorgt een integrale voorstelling van hun nieuwe plaat “The Astonishing”. De band speelt live maar liefst 29 nummers uit die plaat. Zo deelt de groep het concert op in twee delen, net zoals op de plaat gebeurt. Het concert vertelt een verhaal van drones/gevechtsrobotten die de fantasiewereld van Dream Theater komen overheersen. Dream Theater maakt zijn naam waar door meer theater te geven dan muziek te spelen. Al zorgt gitaarvirtuoos John Petrucci voor de nodige solo’s en virtuositeit die het concert tot één geheel maken.

Lichtgevende oorbellen, kleurrijke tenues en vooral een vuil en donker geluid. So Pitted nodigde in La Péniche de duivel uit voor een onderonsje op de boot. Voor een minuscuul publiek van om en bij de veertig man bracht de band donkere grunge met een sterke punkinvloed. Hun album Neo werd integraal gespeeld samen met een nieuw nummer als intro. Het zorgde voor een blend van post-punk die af en toe wat eentonig werd maar vooral strak werd gespeeld.

“Laten we nog een tweede ronde doen”, zegt Kele Okereke na drie kwartier spelen. Het is nodig om nog eens het verleden boven te halen in de bis-ronde. Met de nieuwe songs kan Bloc Party de zaal niet in beroering brengen. Het is te saai en vooral te eentonig. Op de laatste halte van hun tour ontbreekt het de band aan spelplezier. Daarnaast mist Kele Okereke een zuivere stem.