De Iraakse regisseur Hassan Khayoon gebruikt het verhaal van Othello om de geschiedenis van Irak onder Saddam Hoessein te vertellen. Hij doet dat multimediaal. Deze Othello is niet zomaar theater, maar ook muziek, dans, en videokunst.

“Wor zedde golle nè mee bezig? Wor zedde golle nè mee bezig? Peist dor nè mor is goe over noa.“ Deze provocatie slingert “cowboy“ (of liever: indiaan) Harry in zuiver Kempisch het publiek in het gezicht en tja, die vraag krijg je ook bij het zien van dit stuk.

Is Liefde nog mogelijk in tijden waarin iedereen zijn intiemste zaken op Facebook kwakt en waarin je dagelijks bedolven wordt onder een overkill van boodschappen? Dat vraagt Hrzschmrz zich af. Deze “opera“ van Serge Verstockt en Champ d‘Action ziet een lichtpunt in de Japanse hikikomori, maar de “Opéra de trash“, zoals de makers het zelf noemen, brengt ons toch vooral eenzaamheid.

Gardenia van regisseurs Frank Van Laecke en Alain Platel was zo’n succes in 2010 dat een nieuwe samenwerking toen al in de sterren stond geschreven. Gardenia werd in binnen- en buitenland geprezen door critici en kreeg een nominatie voor de Olivier Awards in de UK in 2012. Zelf was Concertnews.be een koele minnaar van Gardenia dat wat te veel de kleine kantjes van de kleine man in de spotlight zette. Ook stelden we de extreem fragiele lijn vast tussen het verhaal van mensen vertellen (amateurs en semi-professionals toen) en ze te kijk zetten. Zo danste Gardenia op de slappe koord tussen oprechte authenticiteit tonen en scoren met een rariteitenkabinet. In “En avant marche” kiest het duo opnieuw voor die moeilijke lijn, die ze laat invullen door hoofdrolspeler Wim Opbrouck. Een trombonist die om gezondheidsredenen het koperblaasinstrument moest ruilen voor de cimbalen.

Passions Humaines is een meesterwerk van de toneelkunst geworden. Dat is zelfs een understatement. Regisseur Guy Cassiers vroeg Erwin Mortier om een theatertekst te schrijven. Mortier fileerde de Belgische samenleving, de politiek, het in de knoop liggen met de identiteit, het koningshuis met een scherpe – voor alles en iedereen trouwens – tekst vol spitsvondige humor. Cassiers gaf ‘m die opdracht omdat de al even surrealistische geschiedenis van het bas-reliëf “De menselijke driften” in witte marmer van Jef Lambeaux hem danig onder de indruk maakte.