Meer dan 10 miljoen strips van Urbanus zijn er ondertussen verkocht sinds de allereerste ‘Het fritkotmysterie’ in 1983 verscheen. Willy Linthout, pas 65, en Urbanus bijna 70, creëerden voor het eerst een langspeeltekenfilm die gebaseerd is op de stripreeks. Alles draait hier rond een louche bankier Jef Patat (stem van Ludo Hellinx), die -5% rente hanteert wanneer de inwoners van Tollembeek hun spaargeld in een sok bij hem steken onder de brug. Dat geld moet beveiligd worden, vandaar dat de inwoners geld moeten betalen. Opbrengen zullen hun centen dus niet, wel zullen die beetje bij beetje minder worden. Jef Patat verrijkt er zich zelf mee door aan de champagne te zitten wat kritische vragen doet oproepen bij Urbanus. Wanneer de tweedelige hond Nabuko Donosor (stem van Ben Segers) geld wil afhalen, blijkt zijn sok leeg. Jef Patat stop hem snel 5 euro toe, maar heeft al snel door dat ie in moeilijkheden kan komen. Hij vermomt zich als Rus en stelt de Tollembekenaars voor om het afval van de steden bij hen te laten storten omdat die geen plek meer hebben. Op die manier kunnen ze veel geld verdienen. Een jaar gratis bier in het café biedt hij aan. Pas na een jaar kunnen de inwoners hun geld zien. In realiteit blijft hij een decadent leven leiden met de twee corrupte politieagenten René en Modest (heerlijk neergezet door Pieter Embrechts en Dimitri Leue) waarvan één een travestietfetisj heeft. En dan is er nog de wreedaardige belastingcontroleur Madam Kopermen (Isabelle Van Hecke) die geld ruikt. Zij en de politieagenten die op geld uit zijn vormen een bedreiging voor de inwoners. Naast de groeiende afvalbergen.

Vechtmeisje, dat Johan Timmers regisseerde, is een film over je woede onder controle leren houden. De prent won in Nederland terecht de juryprijs en de publieksprijs in de categorie Beste Nederlandse Familiefilm tijdens het jongste Cinekid Festival. De film gaat over de tiener Bo (knap neergezet door Aiko Beemsterboer) die een opvliegend karakter heeft. Dat zit deels in de genen – haar ouders Alex (Ali Ben Horsting) en Esther (Hilde De Baerdemaeker met Hollands accent wat licht gekunsteld overkomt) zitten namelijk in een vechtscheiding verwikkeld. Hij wil co-ouderschap, zij dat de kinderen om de twee weken een weekendje naar hun papa gaan. Al dat geruzie zorgt ervoor dat Bo, wiens naam voluit ‘strijdlustig’ betekent, meermaals op ontploffen staat. Ze probeert dan te tellen om tot rust te komen. Vaak tevergeefs. Wanneer ze Joy (erg naturel neergezet door Noa Farinum) ontmoet niet ver van het appartementsblok waar ze met haar moeder is gaan wonen, rolt ze in het kickboksen en wordt Joy haar trainingspartner. Bo’s broer Dani (Bas Keizer), die gitarist wil worden van een bandje, wordt al eens gepest en heeft suikerziekte. Bo moet dus voor haar broer zorgen en hem een insulinespuit geven wanneer nodig. Er moeten zijn voor je broer, inboeten aan vrijheid (thuis had ze nog haar eigen kamer, bij haar ma moet ze de slaapkamer delen met Dani), in combinatie met nog wat puberen, brengen haar woede vaak naar de oppervlakte. Zeker wanneer haar vader ertegen is dat ze kickbokst. Hij vreest vooral voor haar tanden waar Bo’s ouders de jongste jaren behoorlijk in geïnvesteerd hebben zodat ze een mooi gebit zou hebben.

Mary Queen of Scots van Josie Rourke baseert zich op de biografie ‘Queen of Scots: The True Life of Mary Stuart’ van John Guy. In dit historisch drama dat iets meer dan twee uur duurt, staan twee koninginnen diametraal tegenover elkaar. De koningin van Engeland (Elizabeth I gespeeld door Margot Robbie) en de koningin van Schotland (Mary Stuart erg sterk neergezet door Saoirse Ronan). Hoewel beide vrouwen aan de macht zijn, zijn het uiteindelijk hun adviseurs, waarbij er ook enkelen pendelen tussen de twee koninkrijken die de twee steeds meer uit elkaar drijven. Het komt zelfs tot een gewapende confrontatie, die Mary Stuart nog wint ook. Maar zoals de openingsscène van de film al meteen toont, zal de politieke impasse tussen de twee familieleden uiteindelijk uitmonden in de onthoofding van Mary Stuart in februari 1587.

Spoiler alert: wie Trio, dat gebaseerd is op het theaterstuk ‘Hechten’ van Stefaan van Brabandt, wil zien en hoopt om Matteo Simoni, Bruno Vanden Broecke en/of Ruth Beeckmans in hun adams- of evakostuum te kunnen bewonderen, is eraan voor de moeite. Zelfs geen blote basten van de mannen zijn te zien. De film die het trio zelf regisseerde en waar maar één camera aan te pas kwam die ogenschijnlijk alles in één take opgenomen lijkt te hebben, gaat niet zo zeer over een triootje of seks. Wel over doen alsof, acteren in het dagelijks leven en dus je medemens iets voorliegen (waar die nog voor betaalt ook). Over fundamentele eenzaamheid in de stad ook waarbij een man (Wim, gespeeld door Bruno) zich ’s avonds in zijn appartement opsluit om verschillende series op dvd door elkaar te zien terwijl ie geniet van kaas en de daarbij passende trappist. Een maand geleden was zijn verjaardag. Met wat vertraging belt zijn halfbroer Gert (Matteo Simoni) op een dag aan en vertelt hem dat zo dadelijk zijn cadeau zal aankomen. Het is de escorte Angelique (Ruth) die in het echt naar verluidt Lise heet. Wim weigert zijn geschenk te aanvaarden: ‘Aangename kennismaking Angelique, maar ik ga het cadeautje niet open maken’. Maar vermits Gert al voor een uurtje (250 euro) betaald heeft, Wims moeder Els heeft volgens hem ook bijgelegd, en van terugbetaling geen sprake kan zijn, kiezen ze om een uur te babbelen.

Eighth grade, het debuut van Bo Burnham, heeft ondertussen wel wat prijzen in de wacht gesleept. Onder andere de publieksprijs op het Sundance Film Festival vorig jaar. Dat moet dan toch vooral omwille van de thematiek van de prent zijn geweest: hoe egocentrisch tieners zijn die naast hun ouders gaan leven op den duur, tutorials op Youtube verkiezen boven iets aangeleerd krijgen via de ouders, en er in se een leeg en erg eenzaam bestaan op nahouden terwijl ze naar de buitenwereld toe het tegenovergestelde laten uitschijnen, … Zo zien we het hoofdpersonage Kayla Day (Elsie Fisher) op haar vlog tips rond zelfzekerheid geven en hoe je voor het eerst buitenkomt, je smijt in de wereld, terwijl ze zelf daar alle moeite mee heeft om dat in de praktijk te doen. Ze kan het allemaal wel verwoorden (goed uitleggen is veel gezegd, de stopwoorden stapelt ze op), maar als ze zelf in zo’n situatie verkeert besterft ze het van de zenuwen. Tegen wil en dank ontvangt ze de award voor stilste van de klas wanneer ze afstudeert en dus naar de High School kan. ‘Ik ben constant zenuwachtig alsof ik sta aan te schuiven voor een rollercoaster. Maar na de rit voel ik de opwinding niet.’ klinkt het.