Een waar filmfeest levert Alita Battle Angel op, zeker wanneer je de prent in 4DX bekijkt in een van de bioscopen van Kinepolis. De prent die geregisseerd werd door Robert Rodriguez (El Mariachi, Desperado, From dusk till down, Sin City, e.a.) is gebaseerd op de manga serie Gunnm van Yukito Kishiro. De 23-jarige Rosa Salazar zet erg overtuigend de cyborg Alita neer, een samensmelting tussen mens en machine. Zij wordt in 2563 op een schroothoop gevonden door de cyborg wetenschapper en ingenieur Dr. Tyson Ido (rol van Christoph Walz). Enkel haar hoofd en bovenlichaam zijn nog bewaard. De man ontdekt dat ze nog leeft, zowel haar hart als haar brein doen het nog. Hij besluit haar mee te nemen naar huis en haar het lichaam te geven dat ie voorzien had voor zijn aan de rolstoel gekluisterd dochtertje die echter gruwelijk om het leven kwam. Hij geeft haar dezelfde naam ook als zijn dochter.

Met If Beale Street Could Talk won Regina King een Golden Globe voor Beste Vrouwelijke Bijrol. Ze is trouwens ook genomineerd voor de Oscars in die categorie. De prent van regisseur Barry Jenkins die twee jaar geleden nog een Oscar voor Beste Film won met Moonlight na een verwarrende en chaotische uitreiking (eerst ging het beeldje naar La La Land) mag tijdens de uitreiking van die jaarlijkse film awards overigens ook hopen op die voor Beste Soundtrack en Beste Aangepaste Scenario. If Beale Street Could Talk, dat gebaseerd is op de gelijknamige roman van James Baldwin, is een aanklacht tegen racisme en het veroordelen van onschuldigen in de VS . De zin ‘Sweet land of liberty’ dat op het einde van de prent te horen is, ademt helemaal die scherpe kritiek uit.

Met 10 nominaties (Beste film, beste regie, beste vrouwelijke hoofdrol, 2x voor beste vrouwelijke bijrol,  beste origineel scenario, beste cinematografie, beste productieontwerp, beste montage en beste kostuumontwerp) is The Favourite een terechte favoriet voor de komende editie van de Oscars. De prent van Yorgos Lanthimos is dan ook geen gewoon kostuumdrama geworden. Integendeel, de dialogen zijn bij momenten erg scherp(zinnig) waardoor we kunnen spreken van een kostuumdramedy. De thema’s dan weer zeer modern en universeel: van een driehoeksrelatie tussen koningin Anne (Olivia Colman die terecht een Golden Globe won voor haar prestatie), haar goede vriendin Sarah (Rachel Weisz) en Sarahs nicht Abigail (Emma Stone) waarbij die laatste twee familieleden diametraal tegenover elkaar komen staan, tot machtsmisbruik door vrouwen die er niet voor terugdeinzen om vuile politieke spelletjes te spelen om in de gunst te vallen van een ander: we krijgen het allemaal op ons bord. En dat allemaal in een wereld, in de achttiende eeuw waar mannen het over het algemeen toch vooral voor het zeggen hebben.

Een terechte winnaar van 3 Golden Globes (beste bijrol, beste film en beste screenplay) en kanshebber voor 5 Oscars (beste screenplay, beste film, beste acteur in een hoofdrol, beste acteur in een bijrol, en beste montage) is Green Book van Peter Farrelly. De prent verwijst naar het groene boekje, neen niet dat lijvig document waar je kan checken hoe een woord in het Nederlands gespeld moet, maar een uitgave die zwarten in de VS tips gaven hoe ze met de wagen konden reizen in de jaren ’60 door Amerika in staten waar er zuiver racisme heerste en de scheiding tussen zwart en wit erg voelbaar in de samenleving was: van een avondklok voor zwarten, een kledingzaak waar een kostuum pas gepast mag worden (en eventueel ingekort) als het betaald is, over hotels/motels waar kleurlingen wél welkom waren, en zwarten die niet mochten dineren in dezelfde ruimte met de blanke gasten waar nochtans diezelfde zwarte niet veel later op het podium zou staan als pianist, … Of hoe de logica van discriminatie en racisme soms ver zoek was en is. Aan de ene kant wordt Dr. Don Shirley (neergezet door Mahershala Ali die hiervoor terecht een Golden Globe won) als mens gediscrimineerd, is zijn loge niet meer dan een bezemkast wanneer ie net voor kerst zijn laatste concert moet spelen, of wordt ie elders naar het wc buiten verwezen. Maar als het om contractuele zaken gaat – Shirley speelt enkel op een Steinway & Sons vleugel en wil elke avond een fles Cutty Sark waar hij verblijft – plooit zelfs de meest koppige stagehand van een concertzaal. Don wordt dus als pianist op handen gedragen, maar als mens omwille van zijn huidskleur uitgespuwd. Het is dat dubbele gevoel, te zwart voor de blanken, te blank voor de zwarten, en homo zijn (niet man genoeg) dat hem nergens laat bijhoren. Dat spagaat is nog het best van al te zien in Louisville. Daar wordt ie wanneer ie een café bezoekt in elkaar geslagen en moet zijn chauffeur/bodyguard Tony Lip (erg geloofwaardig gespeeld door Viggo Mortensen) tussenbeide komen. Bruine schmink moet de wonden aan het hoofd van de pianist camoufleren tijdens zijn optredens. Zijn ‘Louisville bedankt voor de warme gastvrijheid’ wanneer ie na het optreden het publiek na een buiging dankt, komt op die manier wel erg ironisch over.

De onmogelijke liefde is vaak het onderwerp van boeken, toneelstukken en films heel eenvoudig omdat het publiek daar nu eenmaal van smult én omdat het herkenbaar is. SIR van Rohena Gera gaat ook over onmogelijke liefde. Ashwin (Vivek Gomber) ziet zijn huwelijk last minute geannuleerd worden. Hij komt uit een rijke familie, en komt terug van Amerika waar hij als schrijver en journalist aan de slag was naar Bombay om daar binnen het bouwbedrijf van zijn familie aan de slag te gaan en ontwerpen van architecten te controleren. Hij heeft een huishoudster, de jonge weduwe Ratna (Tillotama Shome), die haar man verloor enkele maanden na het huwelijk. Hij geeft haar – beïnvloed door de Amerikaanse cultuur en het begrip independent women – steeds meer vrijheid en wil haar als gelijke beschouwen. Maar zij weigert om hem Ashwin te noemen. Plichtsbewust houdt ze het op Sir. Tot hij verliefd op haar wordt en haar op een avond kust. Daarbij vraagt ze hem om die avond te vergeten omdat het ervoor kan zorgen dat ze uit haar familie verstoten zou kunnen worden. Zij voelt echter ook iets voor hem zodat deze prent op een knappe manier de broze grens toont tussen een uiting van liefde en grensoverschrijdend gedrag.