Skagen baseert zich op een documentaire van Magnum-fotograaf Raymond Depardon. Die draaide een documentaire in het gerechtsgebouw van Parijs. De man concentreerde zich op de ondervragingen van een procureur die na elkaar verschillende verdachten van al even uiteenlopende zaken voor zich kreeg. Met dat uitgangspunt gingen Valentijn Dhaenens, Korneel Hamers en Clara van den Broek aan de slag om uiteindelijk te komen bij het tragikomische Pardon! Sorry dat ik leef.

Victor en Vera baten een naturistenkamp uit. Ze doen dit vanuit een idealistische visie uit de jaren zestig. Lekker probleemloos in je blote flikker in de zon liggen, meer moet dat niet zijn. Maar de klanten blijven weg en Victor en Vera hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Zoon Arend, die op zijn zestiende door zijn pa naar de London School of Economics is gestuurd, keert na jaren huiswaarts met zijn vriendin Claire. Arend zit boordevol managersgelul: swotanalyses, outsourcing en production tools hebben voor hem geen geheimen. Hij komt met een “businessplan“ om het kamp te laten overnemen door een multinational, die het wil aan passen aan “de moderne smaak“. Een extra “welness-“ en “beautycenter“ zullen nieuwe cliënten lokken. Maar de koppige, ouderwetse Victor wil er niets van weten en stuurt Arend terug naar af. Tot grote droefheid van Vera, die de zwarte sneeuw in het kamp echt wel beu is. Arend vertrekt, maar de sluwe Claire blijft in het kamp. Ze slaagt waar Arend faalt. Ze houdt zogenaamd van de natuur en tijdens het knippen van ligusterheggen weet ze Victor te verleiden tot een “investering“ van de firma waarvoor Arend en Claire samen werkten. Victor, die verliefd is op de mooie Claire én gecharmeerd is van haar geld, heeft niet eens door dat zijn kamp nu toch is verkocht. Arend blijft alleen weemoedig achter om met Françoise Hardy te mijmeren over het Verleden met zijn ex-lief.

Antigone naar Sophocles van Ivo Van Hove mét Juliette Binoche in de titelrol. Groot nieuws was dat voor het seizoen 2014-2015 in deSingel. En dus was de mediabelangstelling navenant. Hoewel Van Hove een erg gevierd regisseur is – vorig jaar goed voor een eredoctoraat aan de UA, straks volgt een musical met muziek van David Bowie – stelde de vijftiger die geboren is in Kwaadmechelen erg teleur met zijn interpretatie van deze Griekse tragedie. Geen enkele acteur komt iet of wat geloofwaardig over, iedereen speelt véél te groot, neigt zelfs naar overacting, zodat het geheel bij momenten ronduit lachwekkend is. Antigone komt daardoor gewoon niet aan, blijft niet op de huid kleven maar verzuipt in pathos.

Reizen Jihad gaat over de Syriëstrijders. België heeft er nu al zo‘n 450, dat is per hoofd van de bevolking het meeste van alle Europese landen. Een verontrustend hoog aantal dus. Reizen Jihad wil weten hoe dat komt en wie ze zijn. Een Sysifustaak, want als er één debat gepolariseerd is en vol clichés zit, dan toch wel het debat over de Syriëstrijders. De ploeg van auteur Fikry El Azzouzi, een voormalig columnist van De Morgen, heeft meer dan vier jaar aan dit stuk gewerkt en vele deskundigen over dit probleem om advies gevraagd. Niet in het minst de minzame professor Rik Coolsaet, die al sinds mensenheugenis over terrorisme doceert. 

Mokhallad Rasem bewerkt Othello tot een montagevoorstelling waar muziek, video, dans, theater, ja ook comedy samen komen. Eerder nam de regisseur al Romeo en Julia en Hamlet onder de loep. Dit keer legt ie vooral de focus op de herkomst van Desdemona , waar zowel Jago als Othello op verliefd zijn. Othello is er mee getrouwd. Jago (Filip Jordens) zal hem achterdochtig maken: wat weet je van haar? Wie is ze? Heeft ze wel papieren? Onrechtstreeks suggereert ie een schijnhuwelijk, dat ze niet om hem getrouwd is, maar wel om een nationaliteit te bekomen. Door die aanpak zet Rasem de enige vrouw op het podium: Julia Ghysels, op de voorgrond. Het is haar lijden, haar geschiedenis, haar trauma’s die snijden in deze bewerking. Haar ongeluk met andere woorden, wat tevens de betekenis is van haar naam. Maar de gekozen vorm, een montagevoorstelling, gaat wel ten koste van de intrige en de spanningsopbouw die in vergelijking met de originele Shakespeare fragmentarischer aanvoelt.