Spider Man Into The Spider-verse ademt zowel de geest van de comics uit als die van een snelle, flitsende animatieprent. Erg knap dus van Marvel dat ze met deze film een erg hippe versie gemaakt hebben (graffiti en hiphop is nooit veraf) die er visueel ronduit verbluffend uitziet. Door die mengtechniek kunnen we gedachten lezen van de personages, zien we tekst/gedachtenballonnetjes verschijnen, wordt er een pagina omgedraaid als overgang naar een volgende scène, zien we meerder splitscreens zoals in een stripverhaal met de verschillende personages Spider-Ham (John Mulaney), Peter Parker (Jake Johnson), Spider-Gwen (Hailee Steinfeld), Spider-Man Noir (Nicolas Cage) en SP//DR, of gaat de camera over verschillende tekeningen heen alsof het een strip aan het volgen is. Die combinatie werkt en versterkt het universum dat Marvel met deze film creëert. Daarbovenop zit ook nog een heerlijk zelfrelativerende laag ten opzichte van cartoons die John Mulaney voor zijn rekening mag nemen als Spider-Ham, die op zich al een parodie is op Spider Man.

‘Ow shit man’ slaakt een man nadat ie Climax zag in Cinema Cartoons. De film is van de hand van de Franse shockregisseur Gaspar Noé die in 2015 de erotische 3D-film Love losliet waarin een cumshot zit en de sperma in de richting van de cameralens (en dus ook het publiek) vliegt. Verder bracht ie een naar de keel grijpende erg realistische verkrachtingsscène in beeld in 2002 in Irréversible. In zijn recentste prent, die gebaseerd is op waargebeurde feiten uit 1996, brengt ie verschillende dansers bij elkaar met verschillende achtergronden voor een meerdaagse vorming in een oude school. Dat leidt tot een knappe choreografie in een lang ononderbroken shot, waar onder andere groepsdans, en strakke geometrische figuren gevormd worden. De diagonale lijnvoering kan dan ook niet ontbreken. Daarna volgt het feestje want het is de laatste avond. Een feestje dat aanvankelijk nog goed start met het typische geroddel over andere dansers, puur seksistische en vrouwonvriendelijke praat als ‘Ik ga ze droog langs achter nemen’, gespeculeer over de geaardheid van twee blondjes, wild fantaseren over triootjes, en worden er anti-Amerikaanse en Franse gevoelens geuit, enz. Maar in de sangria blijkt lsd te zitten waardoor al snel de fun omslaat in een grimmige sfeer. Polarisering is niet ver af, en een zondebok wordt gezocht. Het levert hallucinante/hallucinerende taferelen op van iemand die zonder pardon buitengezet wordt in de sneeuw zonder dat er enig bewijs tegen de man is. Lou (rol van Souheila Yacoub) is een zwangere danseres die in de buik geschopt wordt omdat zij geen alcohol dronk en dus de dader moet zijn. Verder zien we een vrouw die haar zoontje Tito (die zelf ook aan de sangria gezeten heeft) wil beschermen van de slechte invloed van haar en haar collega’s die onder invloed zijn. Ze sluit hem op in de ruimte waar de hoogspanningskast staat. Niet veel later vindt ze de sleutel van de deur niet meer wat minutenlang door merg en been gaand kindergekrijs oplevert van Vince Galliot Cumant, het jongetje dat deze rol speelt. Climax is dus een beklemmende film waarbij de lsd-trip die in pure chaos eindigt gelijk staat aan het verval van Frankrijk (en bij uitbreiding andere lidstaten van de Europese Unie).

Roma won een Gouden Leeuw op het recente filmfestival in Venetië. Niet moeilijk dus dat de prent van de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuarón getipt wordt voor de Oscars. De prent staat alvast op de shortlist voor Beste Buitenlandse Film, voor de Golden Globes heeft de film drie nominaties op zak: die van Beste Anderstalige Film, Beste Screenplay en Beste Regisseur. Cinefielen moesten zo’n 5 jaar geduld hebben om een nieuwe film van de hand van de regisseur van onder andere ‘Y tu mamá también’ voorgeschoteld te krijgen. De hype is helemaal compleet omdat het een Netflix-film is die enkel op het videoplatform te zien is en slechts in een beperkt aantal bioscopen die kwaliteitsfilms op het menu zetten, gedraaid wordt. Kortom: de producent en distributeur creëren dus bewust schaarste voor het publiek. Dat is een slimme marketingtruc. In Antwerpen draait Cinema Cartoon’s de film. Maar zoals wel vaker bij hypes, lost het product niet helemaal de torenhoge verwachtingen in.

80’s nostalgici opgelet: want met Bumblebee heeft Paramount Pictures nu een zesde legendarische Transformers-prent op het grote scherm uitgebracht. Deze is een prequel van het elf jaar oude ‘Transformers’. Je weet wel, die auto’s, helikopters, gevechtsvliegtuigen, enz. die in robots kunnen veranderen en omgekeerd. Op de planeet Cybetron wordt er een hevige strijd gevoerd tussen de Decepticons en de Autobots. Een burgeroorlog is er immers uitgebroken. De leider van de Autobots stuurt B 127 naar de aarde om daar een basis te openen zodat de Autobots zich er opnieuw kunnen verenigen. Maar B 127 wordt onder vuur genomen door kolonel Jack Burns van Sector 7 die buitenaards leven monitoren. Het levert een strijd op tussen Blitzwing die bij het Decepticon-kamp hoort en B 127. De Autobot wint het maar wordt verkeerdelijk aanzien als vijandig door Burns. Nog net voor hij helemaal uitvalt door de krachten die ie verloren heeft, weet B 127 een gele Volkswagen kever te scannen waarin ie verandert. Maar een deel van zijn geheugen en zijn spraak is ie wel kwijt.

Maya 2 De Honingspelen mikt soms qua niveau te hoog. Zo wordt Maya op een bepaald moment geleerd dat ze verantwoordelijkheid moet nemen voor de daden die ze stelde. Zeker, voor peuters en kleuters, is dat een wijze les. Maar de vraag stelt zich of die ukjes überhaupt enige notie hebben van het moeilijke en toch ook wel wat abstracte woord ‘verantwoordelijkheid’. Verder wordt er valsgespeeld in de Honingspelen (foei!), zien we een onderscheid tussen de elite (de Zoemtropolis die steeds meer willen) en het gewone bijenvolk van de Bloemenweide, is de liefde blind (Willy wordt verliefd op de erg hautaine Violet van Zoemtropolis), wordt aangetoond dat je in team meer kan bereiken dan alleen,  wordt gulzigheid en uitsluiting met de vinger gewezen, dienen familievetes opgelost te worden, heeft iedereen wel een talent en horen de verschoppelingen, de weirdo’s van Bloemenweide er niet alleen bij, ze worden nog geactiveerd ook omdat anders zijn op zich ook een talent is. Veel te veel levenslesjes in één prent dus als u het ons vraagt. Belangrijk om weten is trouwens dat deze productie uit Duitsland (Studio 100 Media) en Australië ( Studio B Animation/ Flying Bark Productions) komt. Producers zijn Thorsten Wegener, Tracy Lenon en Brian Rosen. De lead, een belangrijke sponsor is ZDF en fondsen kwamen er uit Duitsland, wordt dus in ons buurland genomen, ook wellicht omdat het figuurtje Maya Duitse roots heeft. Ze is immers een creatie van Waldemar Bonsels die in 1912 ‘Die Biene Maja und ihre Abenteuer’ schreef. Regisseurs van Maya 2 De Honingspelen zijn Noel Cleary, Sergio Delfino en Alexs Stadermann. Gert Verhulst en Anja Van Mensel worden hoogstens vermeld in de aftiteling voor hun inbreng in het verhaal, wat die dan ook mag geweest zijn vermits het script van de hand is van Fin Edquist en Adrian Bickenbach. Deze animatiefilm wordt dan ook gedubd in het Vlaams.