Het spelplezier druipt er af bij Level Q van Lap vzw. In die zin dat de organisatie een heuse Lapdag organiseerde in het CC van Deurne. Met spelletjes, workshops, en de mogelijkheid om hun twee voorstellingen te zien: ‘Choco of kaas’ en hun recentste ‘Level Q’. En tussenin, op de middag was er tijd om te eten: boterhammen met choco of kaas, of wat had je gedacht.

Dé anticlimax van het jaar daarvoor tekent Florentina Holzinger met Tanz in deSingel. Haar productie die het Zwanenmeer meets Roodkapje brengt in een mengeling van stuntshow, goochelshow, en mix van ballet (het romantische ballet) met hedendaagse dans werkt namelijk naar de bevrijding toe van de vrouw (of de emancipatie als je wil). Hier de zwaan die zich moet vrij dansen. Ook de ganse voorstelling werkt naar die scène in het tweede bedrijf. Voor het zover is moet een danseres in de veel te lange intervalscène een briefje van 50 euro terug zien te vinden in het publiek. Het biedt haar tevens de gelegenheid om nog even te vragen of iedereen het programmablaadje goed gelezen heeft. Daarin staat vermeld dat het een expliciete voorstelling is met bloed en zelfverminking, wat in de tweede act aan bod komt. Soms is Tanz nochtans erg braaf. Twee vrouwen plassen live in emmers maar doen dat aan de zijkant van het podium nauwelijks belicht en in zijaanzicht. Maar toegegeven, het heftigst van al zijn twee scènes die gepland zijn voor het tweede deel. In één daarvan zien we Beatrice Cordua een rat baren op het hiphopnummer ‘Inside’ van Jacquees dat ze meelipt terwijl er veel kunstbloed rond haar vagina gespoten wordt. Lucifire krijgt twee vleeshaken net onder haar schouderbladen ingebracht. Bedoeling is dat ze op die manier met musketons eraan naar boven gehesen zou worden om zo het hoofdstuk ‘een dikke huid hebben’ af te ronden. Maar de act gaat niet door zoals gepland. Officieel luidt het dat het om een technisch defect gaat. Dat is niet zo. De vrouw die de act moet doen, weigert last minute omdat ze zich niet opperbest voelt vanavond.

Speels maar veel te vrijblijvend en nergens naartoe werkend is de jongste dansvoorstelling As long as we are playing van Kabinet K, Lod Muziektheater en hetPaleis die in Antwerpen in première ging. Joke Laureyns en Kwint Manshoven baseerden zich op hoe kinderen zich gedragen tijdens een spel, en spelen op zich bij het maken van hun choreografie. Hoewel het premièrepubliek laaiend enthousiast reageerde – er zaten dan ook wel wat familieleden van de kinderen te glunderen in hun theaterzetels – bleven wij volledig op onze honger zitten. In die zin dat de zoveelste keer vliegertje spelen met een kind en daarmee cirkels draaien op den duur behoorlijk begint te vervelen door die herhaling. De voorstelling die nochtans erg goed begint en er aanvankelijk een snel tempo op nahoudt, valt gaandeweg zo goed als stil, en ook de creativiteit lijkt na verloop van tijd helaas opgebruikt. Het eindbeeld: pentanquen om balletjes of andere voorwerpen in een ring te gooien voelt al even laid back aan als de voorspelbaarheid en het gemak van deze voorstelling waarvan de live muziek van Thomas Smetryns (mee door de kinderen gespeeld, zo horen we Lorenz Ludovic Maes op trompet en zang, Aya Vanvinckenroye op fagot, Nona De Neve op drums, trompet en ukelele en Marieke Berendsen op viool, synths en drums en sneren ze al eens naar avant garde ook) en soundeffecten (een knikker die in een cimbaal draait) beter is dan de choreografie an sich.

Ballet Vlaanderen viert dat het een halve eeuw bestaat. Dat doet het gezelschap door terug te blikken naar 1969. Het jaar dat Jeanne Brabants het ballet stichtte en van Cantus Firmus een volwaardige choreografie maakte op muziek van Bach. Daartegenover plaatst de huidig artistiek directeur Sidi Larbi Cherkaoui zijn Mea Culpa dat hij dertien jaar geleden creëerde voor Les Ballets de Monte-Carlo en nu herwerkte voor Ballet Vlaanderen (met gastdansers waaronder een indrukwekkende Gabrielle Salvatto). Lef vormde de basis bij het ontstaan van Ballet Vlaanderen. En het minste wat je kan zeggen is dat het blijkbaar ook die weg wil blijven bewandelen. Zowel vormelijk als inhoudelijk. Mea Culpa houdt immers een spiegel voor de beau monde (en dus een deel van het publiek) voor. Op die manier probeert het de rijke klasse een geweten te schoppen dat ze (hier letterlijk te zien) op de rug van zwarten hun rijkdom verwierven. Iets wat op zijn minst toch wat wrang moet voelen voor sommigen om op die manier een verjaardagvoorstelling te zien. Dat zo’n kanjer van een statement na een intense choreografie van zeventig minuten door een balletpubliek redelijk lauwtjes onthaald wordt, maakt het wat ons betreft helemaal af. Onze landgenoten zijn duidelijk nog niet helemaal klaar met hun koloniale verleden een plaats te geven, te verwerken, officiële verontschuldigingen aan te bieden, en ermee in het reine te komen. Wat een ballen heeft Ballet Vlaanderen aan haar lijf om de perversie van dat donkere koloniale verleden onomwonden op scène en in video te tonen! Misschien daarom wel dat we zo van dit gezelschap houden.

Met wat een orgelpunt sluit Peeping Tom haar trilogie af met Kind! 5 jaar geleden creëerde het Vader (****), twee jaar later was Moeder (****1/2) aan de beurt en nu is Kind (*****) er. Een behoorlijk duistere, ja zelfs wat lugubere voorstelling die gezien wordt vanuit het standpunt van het kind, magistraal neergezet door Eurudike De Beul, op haar veel te klein fietsje, krijgen we voorgeschoteld. Alle emoties die een kind ondergaat en vaak voor het eerst leert, komen aan bod: jaloezie, hebzucht, koppigheid, aandachtszoekerij, maar ook liegen (en dan nog wel in de ergste graad: een onschuldige beschuldigen van ongewenste intimiteiten). Zelden zo strijk gelegen van het lachen ook op het einde van een dansvoorstelling. Zo verschoot ons buurmeisje zich ontzettend hard tot groot jolijt van ons toen er iets – euh – onverwachts levend uit een reuzegroot ei (hier een grote witte ballon) kwam. Maar ook Eurudike is heerlijk wanneer ze Liebestod van Richard Wagner uit de opera Tristan und Isolde zingt en dat plots onderbreekt als de ketting van haar fiets eraf geraakt, en naar haar vader roept: ‘Mijn fiets is kapot! ’t Is altijd hetzelfde hé.’ Toen wisten we dat écht leed soms in kleine dingen zit die zelden bezongen worden.