Wat hebben debielen die op het middenvak van de autostrade aan een slakkengang blijven rijden met het vaderschap, herten en een Belgische bierproefavond in Nederland gemeen? Inderdaad: geen idee. De nieuwe voorstelling van Jeroen Leenders kende zijn première in de Arenbergschouwburg en was meteen een schot in de roos. Meermaals lachten we tot tranen toe. De stand up comedian was nog maar net zijn publiek door de mangel aan het halen, met onder andere een kalende man (“de maan van de Arenberg”) tot ie plots focuste op een twintigjarig meisje vooraan.  Leenders wist dat die stoelen pas op het einde verkocht worden voor de late beslissers, en werd overdreven lief toen ze hem vertelde dat ze journalistiek studeerde.

De Ierse komiek Dylan Moran was volop bezig met een tour door Europa en na o.a. Berlijn was nu ook Antwerpen aan de beurt. Belgen, Nederlanders, Engelsen, Ieren, Polen en zelfs een Duitsers hadden de weg naar de Arenbergschouwburg gevonden om te komen kijken naar “Yeah, Yeah”. Dylan Moran had zelfs de moeite gedaan om speciaal voor deze gelegenheid enkele grappen over Belgen, Kuifje en Magritte in zijn voorstelling te verwerken. En toch bleven we tijdens de eerste helft behoorlijk op onze honger zitten. Gelukkig zat er meer vaart en meer chocolade en wijn in het stuk na de pauze.

De synthesizermuziek begon. De spots draaiden rondjes over het podium. Het rookkanon hulde alles in een dikke mist en daar was hij dan: Adriaan Van den Hoof verkleed als ruimtereiziger. “Ik kom net uit de toekomst en daar is niks te beleven.”, vertelde hij. Het was de start van zijn laatste opvoering van “Hoogspanning”, maar de sleet zat er nog lang niet in. Vol enthousiasme wist hij zijn publiek mee te nemen op een zoektocht naar geluk. Op eenvoudige wijze wist hij de verschillende personages uit de voorstelling uit te beelden en te voorzien van een juist accentje. Nieuwe hypes en grote trends passeerden de revue en er werd vol nostalgie gemijmerd over de tijd toen geluk nog in kleine dingen zat. Deze zoektocht naar het geluk leverde een vrolijke avond op … behalve voor het fruit: dat werd met een samoeraizwaard professioneel in stukken gehakt.

“Wij moeders zijn niet logisch; wij steken toch raar in elkaar.” We hadden het al langer gedacht, maar nu werd het op het podium door An Nelissen volmondig toegegeven in “De Moedermonoloog”. Voor een overwegend vrouwelijk publiek bracht ze een voorstelling waarin ze in grote lijnen het leven van de vrouw overloopt van de fase van mogelijk toekomstige moeder tot stiefmoeder. Zich bedienend van een hele reeks clichés  en gewapend met een gezonde dosis zelfrelativering wist ze een zeer herkenbaar verhaal te brengen. Er werd vlot gelachen met thema’s als de voorlichting uit lang vervlogen tijden, de reactie van vrouwen als ze baby’s zien en puberende kinderen. 

Men krijgt niet elke dag de kans om de ‘allerslimste mens van de wereld’ te kunnen aanschouwen. Zeker niet wanneer hij tevens een succesvolle tweede carrière heeft lopen over de taalgrens. Zo wordt ook deze show, ‘Vaderland’, bij onze francofone landgenoten gespeeld, dit weliswaar onder de naam ‘La Bertitude des choses’. Dit is een parafrasering van ‘La Mertidude des Choses’, wat dan weer een vertaling is van ‘De Helaasheid der Dingen’. Bent u nog mee? Hoe dan ook, met ‘Vaderland’ mijmert Bert Kruismans over de vaderlandsliefde maar stelt zich ook de existentiële vraag : welk vaderland eigenlijk?