Met “Bêtes de foire” creëren Laurent Cabrol en Elsa De Witte samen een unieke beleving. Een mengvorm van circus en theater, waarbij beiden geweldig in hun pantomime de toeschouwer meezuigen in hun nostalgische universum. Een wereld waar zij aan een antieke naaimachine met trappedaal zijn act voorziet van geluid én ritme (die versnelling met de schaar!), en een wereld van kleren maken, van traditie, van ambacht oproepen. Verder is er nog de pop met gitaren, accordeon én trommel die niet zelden voor live geluid zorgt naast het sfeervolle geluidsontwerp, een koude metalen constructie die even later verandert in twee poppen (man en vrouw) die voor een magische hand-op-handacrobatie zorgen, een acrobaat die met een strenge, afwijzende blik naar een toeschouwer toe, probeert op een koord aan de overkant te geraken op zijn tweewieler terwijl Elsa de act van de nodige live spanning voorziet op de zingende zaag en een oud koppeltje dat Elsa tot leven wekt in een best wel passioneel dansje waarbij de centrale paal van de tent én het achterwerk van de pop (een oude vrouw) geen onbelangrijke rol spelen.  Kermisbeesten kan je ook letterlijk nemen, want de hond van het duo – die de blues lijkt te hebben - zorgt op zijn beurt voor enkele onvergetelijke momenten.

Een eresaluut aan de traditie, aan de nostalgie van de circusfamilies die beetje bij beetje verdwijnen. Dat geeft Danny Ronaldo in zijn solo “Fidelis Fortibus”, een voorstelling die bitterzoet aanvoelt. Bij het binnenkomen stuurt ie het publiek al meteen naar huis. Er zal geen spektakel zijn want iedereen is dood en begraven met zagemeel in de cirkel waar het spektakel normaal doorgaat. Maar het publiek laat zich niet naar huis sturen en dus brengt ie op zijn manier alle anderen tot leven, van het mooie meisje dat van koorddansen haar specialiteit maakte en waar ie stiekem verliefd op was, tot die drommelse trapezist die de koorddanseres voor zich won.

Cirque Romanès is voor de derde keer te gast op Zomer van Antwerpen, dit keer met Voleurs de poules. Met 35 zijn ze, de zigeunerfamilie rond pater familias Alexandre, zijn zingende vrouw Délia, hun vijf tienerdochters en de rest van de familie. En ook nu zorgt dat voor uitverkochte voorstellingen. Wij trokken naar de première op zoek naar antwoorden voor dit succes.

Wie dacht dat mannen niet kunnen multitasken, geeft David Dimitri alvast lik op stuk. De Zwitser staat in zijn eentje garant voor de belichting, streepje muziek en theater, podiumwissels, kledijwissels, acrobatieën en stunts. Hij is artiest en circusdirecteur tegelijkertijd en in alles zijn autonome zelf. Hij houdt voeling met het traditionele circus maar neigt ook naar het nouveau cirque wat hem tussen twee werelden brengt. De kracht van theater toont ie door jong en oud tot de verbeelding te spreken. L’homme cirque is dan ook een voorstelling geworden die zelfs geroutineerde toeschouwers van circusvoorstellingen doet dromen en verbazen om soms ogenschijnlijk eenvoudige zaken. Net daar zit de kracht ook van deze voorstelling: in zijn magie.

Alegría, Spaans voor geluk, is een van de meest succesvolle producties van Cirque du Soleil. Goed voor meer dan 6600 shows en 14 miljoen toeschouwers in zijn ganse carrière. Gecreëerd door de Italiaans-Belgische Franco Dragone, meert de voorstelling voor het laatst in zijn bestaan aan in Antwerpen, België. De cirkel is rond, de symboliek extra geladen. Met 26400 bezoekers, acht voorstellingen in de Lotto Arena die allemaal het bordje sold out kunnen bovenhalen, is het een afscheid om “u” tegen te zeggen geworden. Na bijna 20 jaar blijft de magie en vooral ook de humor van Alegría nog steeds bewaard.