Op 12 maart sloten de theaters. Deze zomer en een heel kort stukje van het najaar waren ze even terug open, maar dat was nauwelijks genoeg om grote musicalproducties opnieuw (rendabel) mogelijk te maken. Deep Bridge zag dan ook net als de Music Halls en Studio 100’s van deze wereld heel wat shows uitgesteld, maar The Christmas Show met een jaartje uitstellen, dat vonden ze – terecht – geen goed plan. Dus koos het jonge productiehuis ervoor om de show op te nemen en deze als stream beschikbaar te stellen. Op die manier krijgen musicalliefhebbers na negen maand wachten eindelijk een nieuwe première met een naar Covid-19 normen grootse show.

Op 11 december ging de heerlijke pantomime Dick Whittington van Jude Christian en Cariad Lloyd in première in The National Theatre in Londen. Na vier shows hield het vroegtijdig op omdat de coronapandemie opnieuw lelijk begon huis te houden in de Britse hoofdstad. Theaters en musea gingen een week voor kerst dicht zodat 2020 een jaar wordt zonder live theater op de West End tussen kerst en nieuwjaar. Wat Dick Whittington zo super maakt, is de kritiek die het op komische manier uit ten opzichte van de brexit en de verliezer van de Amerikaanse verkiezingen: Donald Trump. Daarnaast mogen uiteraard ook het klimaat en corona als thema niet ontbreken. Voor de kinderen zijn er de leuke popliedjes die in een nieuw tekstueel jasje gestoken werden verwijzend naar het nieuws, de kleurrijke personages en de interactie via spelletjes die vooral in het tweede deel aan bod komen zoals die waarbij onder het motto ‘Give peas a chance’ grote erwten in een net gegooid moeten worden zodat Sarah zich ‘very peas full’ zou voelen. Ook aan de volwassenen is gedacht. Zo brengt de voorstelling niet alleen een komische noot die naar de actualiteit verwijst, er zitten ook behoorlijk wat dubbele bodems in deze voorstelling, vooral dan wanneer die de kaart trekt van de taalhumor.

Wie sociale strijd, eind negentiende eeuw en musical zegt, denkt daarbij wellicht spontaan aan Daens. Aan de andere kant van de plas, produceerde Disney de Broadwaymusical Newsies naar de gelijknamige film uit 1992. Die musical, die net als Daens gebaseerd is op waargebeurde feiten, werd drie jaar geleden opgenomen in het Pantages Theatre in Hollywood. Een voorstelling die bijna volledig de kaart trekt van dans, van zowel tapdans tot flikflaks en streetdance. Neem daarbij de muziek van Alan Menken (o.a. The Little Mermaid, Beauty and the Beast, Aladdin, Pocahontas, The Hunchback of Notre Dame, Hercules) wiens signatuur je ook hier met die meeslepende romantische partijen moeiteloos herkent en – dat werd tijd - een belangrijke rol voor een recensente, en je hebt een show die absoluut de moeite is om te kijken op Disney+.

2020 had het jaar moeten zijn dat Gert Verhulst definitief zijn blauwe jeans en rood hemd aan de haak zou hangen. Het coronavirus heeft er anders over beslist en een hele rist aan Samson en Gert Afscheidsshows werd ondertussen uitgesteld naar een nog later te bepalen datum in het Studio 100 Pop Uptheater. Wie kaartjes heeft, hoeft echter niet te wachten om de show te zien. De voorstelling van 3 januari werd namelijk opgenomen en is verkrijgbaar op dvd. Wat valt op? Samson en Gert doen ook in deze allerlaatste show beroep op een ondertussen weinig creatief recept dat ze al zo vaak gebruikten tijdens hun Kerstshows, een recept dat zijn deugdelijkheid wel bewezen heeft. Want ook nu organiseren ze een wedstrijd. Deze keer een die zal beslissen wie het extra baasje van Samson zou kunnen worden. Het levert zo waar het olijke trio Vanbural (Vanleemhuyzen, de Burgemeester en Alberto) op die de handen in elkaar slaan en in een gouden chique slee op komen rijden terwijl ze zich gehesen hebben in roze kostuums, met Alberto die zelfs alsof het carnaval is pluimen draagt en samen met de andere twee ‘In de disco’ zingt. Een overduidelijke verwijzing naar de Toppers is dat. Als Studio 100 een beetje commercieel instinct bovenhaalt, doet het hier iets mee. Want de reactie van het publiek was fe-no-me-naal.

Vijfentwintig onvergetelijke ABBA-songs in één musical verwerkt, dat kan alleen maar een groot feest zijn. Tenzij je natuurlijk tijdens de casting van je acteurs vergeet dat die mensen ook live moeten kunnen zingen. Deep Bridge heeft voor haar versie van ‘Mamma Mia!’ die kapitale fout gemaakt. Deze feel good musical was met veel toeters en bellen aangekondigd als vernieuwend, maar blijft bij momenten een beetje steken op het niveau van een vriendenclubje dat karaoke gaat zingen. Zowel de zang van Johan Terryn als die van Govert Deploige en Stany Crets deden de tenen krullen van ongemak. De drie heren overleven het tijdens de zangpartijen alleen maar dankzij de geweldige muziek die Benny Andersson en Björn Ulvaeus ooit schreven, de sterke live-band, de zeer grote vocale steun van het ensemble of de krachtige stem van Ann Van den Broeck. Zij moet als Donna de meubeltjes redden en de productie staande houden. Tinne Oltmans speelt vlot, zingt algemeen genomen meer dan aardig, maar lispelt de hele voorstelling bij de s-, z- en t-klanken. Dé grote revelatie van deze ‘Mamma Mia!’ is Evi Hanssen. Ze zet een heerlijke Tanya neer en bewijst dat ze beschikt over een stevig stemgeluid.