Een eresaluut aan de traditie, aan de nostalgie van de circusfamilies die beetje bij beetje verdwijnen. Dat geeft Danny Ronaldo in zijn solo “Fidelis Fortibus”, een voorstelling die bitterzoet aanvoelt. Bij het binnenkomen stuurt ie het publiek al meteen naar huis. Er zal geen spektakel zijn want iedereen is dood en begraven met zagemeel in de cirkel waar het spektakel normaal doorgaat. Maar het publiek laat zich niet naar huis sturen en dus brengt ie op zijn manier alle anderen tot leven, van het mooie meisje dat van koorddansen haar specialiteit maakte en waar ie stiekem verliefd op was, tot die drommelse trapezist die de koorddanseres voor zich won.

Cirque Romanès is voor de derde keer te gast op Zomer van Antwerpen, dit keer met Voleurs de poules. Met 35 zijn ze, de zigeunerfamilie rond pater familias Alexandre, zijn zingende vrouw Délia, hun vijf tienerdochters en de rest van de familie. En ook nu zorgt dat voor uitverkochte voorstellingen. Wij trokken naar de première op zoek naar antwoorden voor dit succes.

Wie dacht dat mannen niet kunnen multitasken, geeft David Dimitri alvast lik op stuk. De Zwitser staat in zijn eentje garant voor de belichting, streepje muziek en theater, podiumwissels, kledijwissels, acrobatieën en stunts. Hij is artiest en circusdirecteur tegelijkertijd en in alles zijn autonome zelf. Hij houdt voeling met het traditionele circus maar neigt ook naar het nouveau cirque wat hem tussen twee werelden brengt. De kracht van theater toont ie door jong en oud tot de verbeelding te spreken. L’homme cirque is dan ook een voorstelling geworden die zelfs geroutineerde toeschouwers van circusvoorstellingen doet dromen en verbazen om soms ogenschijnlijk eenvoudige zaken. Net daar zit de kracht ook van deze voorstelling: in zijn magie.

Alegría, Spaans voor geluk, is een van de meest succesvolle producties van Cirque du Soleil. Goed voor meer dan 6600 shows en 14 miljoen toeschouwers in zijn ganse carrière. Gecreëerd door de Italiaans-Belgische Franco Dragone, meert de voorstelling voor het laatst in zijn bestaan aan in Antwerpen, België. De cirkel is rond, de symboliek extra geladen. Met 26400 bezoekers, acht voorstellingen in de Lotto Arena die allemaal het bordje sold out kunnen bovenhalen, is het een afscheid om “u” tegen te zeggen geworden. Na bijna 20 jaar blijft de magie en vooral ook de humor van Alegría nog steeds bewaard.

“We wensen u veel tijd”. Wanneer de vertelstem dat op het einde van ”Tijd om te dromen”, de nieuwste productie van Apassionata zegt, lijkt ze de cliché’s van het genre te benadrukken.  Paardenshows zijn namelijk bij voorbaat traag en saai (voor een paardenleek) zou je denken. Wanneer  we de Ahoy in Rotterdam binnenkomen horen we een repetitief lounge muziekje zachtjes spelen.  De sterkte van Apassionata is dat ze via een verhaaltje erg veel disciplines tonen en dat nog eens op een zeer toegankelijke manier doen ook.  Een paardenshow hoeft ook niet traag of saai te zijn, blijkt.  Zo zien we de edele dieren op zijn Westerns in sneltempo cirkels draaien en tonen ze dat ze een kortere remtijd hebben dan een doorsnee wagen of fiets. Een zespan met een ruiter die op elk van een van twee Cremello-Lusitanos paarden achteraan een voet heeft staan (ook wel Hongaarse Post genoemd) springt over enkele hindernissen.  En bij het show en actierijden van Voltigeurs du Monde weten we niet waar eerst naar kijken. Een man die op een surfplank staat op de rug van een paard. Neen het is geen droom, wel realiteit!