De Crisiscel Cultuur heeft zijn slag thuis gehaald. Culturele huizen kunnen nu 60% en meer toeschouwers per voorstelling ontvangen als ze daar lokaal de toelating voor krijgen van hun burgemeester (de maximum capaciteit is op federaal vlak immers nog steeds begrensd op 200 toeschouwers indoor en 400 outdoor).

3 maand en half ga je in je kot zitten en van daaruit voor het eerst in je carrière een lange tijd deskjournalistiek bedrijven waarbij je je enkel zal kunnen focussen op home entertainment. In de zomer zal je al je zomerfestivals geschrapt zien. Ook je buitenlandse meerdaagse trips daar mag je een kruis over maken. En in augustus ga je enkele weken terug naar bijna af. Je zal dan in Antwerpen – de regio waar je al 12 seizoenen op focust - geen enkel evenement kunnen verslaan om de heel eenvoudige reden dat er geen enkel zal doorgaan wegens verboden. En toch zal je in zo‘n omstandigheden erin slagen om het tweede beste seizoen op 12 sinds je ontstaan neer te zetten, goed voor 6% meer unieke lezers in seizoen 2019-2020 in vergelijking met het seizoen daarvoor.

Welke Nederlandstalige nummers hadden de afgelopen jaren het meeste invloed op onze hoofdredacteur Bert Hertogs en waarom? Concertnews.be lijst ze op in ‘De 30 beste Nederlandstalige songs‘.

Dat het te weinig is, wat de Nationale Veiligheidsraad vandaag besliste. Die verhoging met 100% van maximum 100 toeschouwers naar 200 voor indoor voorstellingen en van 200 naar 400 in openlucht vanaf september. In het persbericht van de Crisiscel Cultuur wordt gewag gemaakt van ‘willekeur’, van een ‘jojo-beleid’ en ze wil een kader op lange termijn krijgen. Daarnaast stelt de Crisiscel Cultuur dat ze evenementen kan laten doorgaan in veilige omstandigheden ook als zalen ‘minstens 60% gevuld zijn’.

De coronacrisis brengt een ding duidelijk naar de oppervlakte in de cultuursector. Twee totaal andere visies eigenlijk op organiseren. Je hebt de groep van de gepassioneerden die ervoor gaan en de huidige tijden net een uitdaging vinden om back to basics te gaan. Zij vertrekken vanuit hun passie. Het is de wat old school jaren ’60 stijl die hun motor is. Zij combineren realisme met dromen. Zij zijn niet bezig met wat er allemaal niet kan, hoeveel geld ze mislopen, hoeveel toeschouwers ze potentieel moeten teleurstellen. Neen, zij zien deze crisis als een van opportuniteiten, van kansen. Wat kan er wel? Dat is wat zij zich in eerste instantie afvragen en daarmee gaan ze aan de slag: monologen, danssolo’s, stand up comedy, akoestische optredens met beperkte bezetting en filmvertoningen.