De Amerikaanse tenor Michael Spyres (eerder te zien als hoofdrol in La Damnation de Faust en Candide in de Vlaamse Opera) kent zijn Muntdebuut tijdens de concertante uitvoering van Rossini’s laatste opera Guillaume Tell die 185 jaar geleden, in 1829, zijn première kende. De man maakt in de rol van Arnold meteen een sterke indruk. Zo’n indruk dat ie in het vierde bedrijf tot twee keer toe een stevig applaus in ontvangst mag nemen. Dat gebeurt na de eerste scène (“Ne m‘abandonne point, espoir de la vengeance”) wanneer hij de verscheurende zinnen “J‘appelle, il n‘entend plus ma voix! Murs chéris qu‘habitait mon père, je viens vous voir pour la dernière fois!” heeft gezongen. In de tweede scène draait het verdriet helemaal om in woede: ”Amis, amis, secondez ma vengeance” klinkt het daar dreigend. De stem van de gebroken man horen we die rouwt om het verlies van zijn vader in intimistische lamenti, maar toch ook kracht vindt voor de grote zaak, de vrijheidsstrijd. Het past Spyres als gegoten hoewel zijn “pour“ af en toe als een “por“ klinkt. Daarnaast speelde de Amerikaan het ook psychologisch. Hij was de enige solist die het ganse concert de muziekstandaard naar beneden kon duwen omdat hij zijn teksten vanbuiten kende. Maar ook naast hem stonden erg sterke solisten. Al is en blijft dé motor van een grand opera van Rossini het – letterlijk – uitgebreide koor én orkest van de Munt.

De in Libanon geboren Ibrahim Maalouf heeft muziek met de paplepel binnengekregen. Vader was professor aan het Conservatorium, moeder pianiste. De burgeroorlog bracht het gezin naar Frankrijk. Daar begon zijn liefde voor de trompet. Nasime Maalouf ontwierp in de jaren zestig een speciale trompet voor zijn zoon. Niet het standaardmodel met drie ventielen, maar met vier. Op die manier kunnen ook de typerende Arabische klanken worden uitgebracht. Hij kiest voor frisse jazz met een Arabische twist. Ibrahim Maalouf zou op dit moment de enige kwarttoontrompettist ter wereld zijn die dit genre beoefend.

Brunello ‘s silence in the space of Cartagena        

It’s about space and silence. And silence is where music is born. The Italian cellist Mario Brunello reveals the two keywords that support his special relationship with nature.  Known for carrying his cello from Alps to Mount Fuji, from Sahara desert to his own garden, from prestigious concert halls in Europe, Japan and the USA to intimate chamber music venues, Brunello proves that he is more than a musician. He proves that every new venue for him is more than a place. In the early January of 2013 he arrives at the seventh Cartagena International Music Festival in Colombia to give three performances: in a chapel of Santa Tereza Hotel, in an open space of Plaza San Pedro and on the stage of Santa Clara Hotel. 

84 Is hij, maestro Ennio Morricone. Precies 25 jaar geleden brachten Jan Van Esbroeck en Jan Vereecke de grootste en misschien wel meest veelzijdige (film)componist uit de twintigste eeuw naar het Sportpaleis. Toen was dat om hem centraal te stellen tijdens het evenement The World of Movies & Music dat vooraf ging op de derde reeks van de Night of the Proms. Ook nu geraakte het Sportpaleis uitverkocht voor een adembenemende avond waar op het scherpst van de snee werd gemusiceerd. De stilte van het publiek, en het oorverdovend applaus, met voetgestamp en meer dan verdiende staande ovatie heeft zelden zo mooi geproefd. Dit is waar muziek om draait: om mensen te vervoeren, iets los te weken bij hen. Want ook zonder beelden emotioneert het werk van Morricone.

Zelfs in een concertzaal ontkomt men niet aan de tragedie van het moment. De oproep tot 1 minuut stilte werd door het publiek wezenloos opgevolgd.  Of het in de sterren stond geschreven zal niemand ooit kunnen zeggen maar het woord KODO heeft 2 betekenissen: ‘kinderen van de drum’ en ‘hartslag’. En laat nu net de hartslag niet alleen de bron van alle ritmes maar ook van het – soms te korte - leven zijn.