84 Is hij, maestro Ennio Morricone. Precies 25 jaar geleden brachten Jan Van Esbroeck en Jan Vereecke de grootste en misschien wel meest veelzijdige (film)componist uit de twintigste eeuw naar het Sportpaleis. Toen was dat om hem centraal te stellen tijdens het evenement The World of Movies & Music dat vooraf ging op de derde reeks van de Night of the Proms. Ook nu geraakte het Sportpaleis uitverkocht voor een adembenemende avond waar op het scherpst van de snee werd gemusiceerd. De stilte van het publiek, en het oorverdovend applaus, met voetgestamp en meer dan verdiende staande ovatie heeft zelden zo mooi geproefd. Dit is waar muziek om draait: om mensen te vervoeren, iets los te weken bij hen. Want ook zonder beelden emotioneert het werk van Morricone.

Zelfs in een concertzaal ontkomt men niet aan de tragedie van het moment. De oproep tot 1 minuut stilte werd door het publiek wezenloos opgevolgd.  Of het in de sterren stond geschreven zal niemand ooit kunnen zeggen maar het woord KODO heeft 2 betekenissen: ‘kinderen van de drum’ en ‘hartslag’. En laat nu net de hartslag niet alleen de bron van alle ritmes maar ook van het – soms te korte - leven zijn. 

Eens om de drie jaar is het zover: de Koningin Elisabethwedstrijd voor Zang. En wanneer de prijzen uitgereikt zijn, volgt een kleine tour door Vlaanderen. Ook dit jaar viel de eer te beurt aan de 6 prijswinnaars van deze prestigieuze zangwedstrijd om met het Symfonisch Orkest van de Vlaamse Opera op de planken te staan. Wie de zangers en zangeresssen in de finale zag, had meer dan voldoende om te ontdekken tijdens het Galaconcert in deSingel. Enkel Clémentine Margaine (6^de prijs) en winnares Haeran Hong bleven trouw aan hun songlijst. De anderen kozen om andere werken aan te snijden dan bij hun finale. Daarnaast viel er ook wat te ontdekken in de duetten. Gepast werd er tenslotte in de enige bis getoast, met een glas bubbels in de hand op de tonen van Libiamo Ne‘ Lieti Calici uit Verdi’s La Traviata.

“Als we terug zouden komen en bissen spelen, zouden we zelfs in de verste verte niet benaderen wat we op een uur tijd gecreëerd hebben.” Met die zin, die meteen ook het uiverkochte optreden van Explosions in the sky samenvat, probeert de band begrip van het publiek te krijgen waarom ze geen toegiften doen. Dat publiek begrijpt de boodschap gelukkig en legt zich er bij neer. Soms moet je mensen honger naar meer geven, ook al heb je hen laten smullen van intense muzikale gitaarpartijen, met hier en daar huilend en scheurende momenten tot puur melodische waar de lijn van melancholische sfeerschepping dan weer getrokken wordt.

In de Christian Mendoza Group spelen verschillende generaties samen: naast de jonge pianist Mendoza, herkennen we rietblazers Ben Sluijs en Joachim Badenhorst en drummer Teun Verbruggen (Jef Neve). Samen putten ze uit allerhande stijlen: van jazz over pop wereldmuziek, cross-over, hedendaags klassiek, vrije improvisatie, zelfs muziek- en danstheater. Jan Garrevoet was er bij.