J’aime la vie is een slepende film over een slepende ziekte. In die zin dat de debuutprent van Mathias Sercu pas vanaf de tweede helft boeit (rond de veertigste minuut keken we zelfs voor de eerste keer al naar onze klok tijdens deze 99 minuten durende prent). Wanneer ie het thema rond Mira (Janne Desmet), een verpleegster palliatieve zorgen die zelf geconfronteerd wordt met een uitgezaaide kanker, opentrekt en focust op de jeugdtrauma’s die zij, haar oudere broer Rocco (Jurgen Delnaet) en Mario (Bert Dobbelaere) hebben opgelopen omdat hun moeder Christianne (magistraal neergezet door Els Olaerts) meer op café zat dan haar kinderen opvoedde waardoor haar twee jongste kinderen geplaatst werden, behalve Rocco, die was dan al 18 – hij kwam er plots alleen voor te staan en mocht vanaf dan proberen te overleven -, wist ie ons wel te boeien.

Met Vogelvlucht presenteert Illumination haar jongste animatiefilm in de bios. Het feit dat enkel de Vlaamse versie te zien is bij ons, doet al vermoeden dat er vooral op de kinderen en hun ouders gemikt wordt en in mindere mate op andere doelgroepen die het filmgenre wel genegen zouden zijn. Punt is dat Vogelvlucht gewoon te klassiek is qua story telling en nauwelijks grappig of spannend is wegens behoorlijk voorspelbaar. Het is daarnaast uiteraard ook geen cadeau voor deze prent om na Mooned, een buitenaards sterke kortfilm met Minions, te komen die Vogelvlucht vooraf gaat.

Telkens ik met de trein naar Brussel rijd, zie ik dat ene spandoek. Een waarin je allemaal kleine visjes de krachten ziet bundelen en mooi de vorm aannemen van een grote haai die op hen afstevent. Door zich zo te organiseren komen zij als opgetelde deeltjes groter uit dan de haai waardoor die verschrikt wegzwemt. Het is exact die techniek, hoe je door slim te zijn vanuit een haast onmogelijke startpositie en die toch in jouw voordeel kan ombuigen, waar het om draait in Dumb Money.

Maestro, de jongste film ban Bradley Cooper gaat niet zo zeer over het leven en werk van Leonard Bernstein. Centraal staat eigenlijk zijn vrouw Felicia Montealegre (fenomenaal neergezet door Carey Mulligan) en hoe zij aan zijn zijde bleef en vice versa hoewel de pianist/dirigent/componist biseksueel was. In Bernsteins tijd was daar nog een groot taboe over. In die mate zelfs dat Felicia hem vraagt om hun dochter Jamie niet van streek te maken. Ze heeft namelijk geruchten opgevangen die Bernstein (Bradley Cooper) uiteindelijk zal afdoen als larie, ingegeven door jaloezie.

Ook sletjes zijn mensen en hebben gevoelens. Zo zou je de moraal van How to have sex, de debuutfilm van Molly Manning Walker die daar terecht in Cannes de prijs ‘Un Certain Regard‘ mee in de wacht sleepte, kunnen samenvatten. Maar How to have sex gaat niet alleen over tegen welke beperkingen (vooral context dan) toestemming aanschurkt, laat staan of en hoe je bepaalde signalen goed uit en kan interpreteren als je moe en/of onder invloed bent (van alcohol enz.) maar ook dat je als slachtoffer het soms zelf niet goed weet of je nu wel een slachtoffer bent of niet. Doe daar nog eens bovenop dat het knap lastig is om zelfs met je beste vriendinnen het gesprek aan te gaan, en giet dat allemaal in een prent van 88 minuten waarin zo sterk en naturel geacteerd wordt, en je gaat als kijker met een ongemakkelijk gevoel naar huis. Ook omdat de regisseuse slechts heel fragmentarisch toont wat er gebeurd is.