De klassieke vraag die we bij de start van de kerstvakantie ontvangen, is: ‘Naar welke film kan ik best gaan met de kinderen?’ Het antwoord dit jaar is zeer eenvoudig: Ralph breaks the internet. En indien u over een paar euro’s extra budget beschikt, kies dan voor de 4DX-versie in Kinepolis. De animatiefilm bevat immers behoorlijk wat racescènes en die zijn heerlijk om mee te maken met bewegende stoelen en special effects zoals gespetter en wind. Voor de ouders is er dan weer de nostalgie naar de allereerste computerspelletjes zoals Pong en Pac Man. Kortom: het Arcade universum wordt opnieuw tot leven gewekt op het grote scherm in combinatie met de hippe wereld van internetgames. Maar het is vooral ook Disney die heerlijk de draak met zichzelf steekt in deze prent. Dat levert – eindelijk – de eerste Disneyprinses – ‘Geloven de mensen dat al jouw problemen worden opgelost omdat er een sterke man opduikt?’ - Vanellope op die heerlijk vals zingt. Dat werd tijd!

54 jaar na de eerste film is het vervolg Mary Poppins Returns nu uit in de bioscoop. De prent levert gemengde reacties op. De Vlaamse kwaliteitskranten geven respectievelijk drie en vier sterren. Concertnews.be gaat voor drie en half, voor het midden dus. Ons grootste bezwaar is het flinterdunne bij momenten wat kleffe verhaal dat over meer dan twee uur gesponnen wordt en het trage vertelritme (enkel de droom/nachtmerriescènes waarbij traditionele tekenfilmtechnieken gemengd worden - die ons dan weer doen hunkeren naar de tijd dat tekenfilms het resultaat waren van duizenden met acrylverf met de hand beschilderde celluloid vellen en er dus geen computers aan te pas kwamen - brengen wat vaart in de zaak). Twee uur: dat is lang, veel te lang als u het ons vraagt. Daarnaast zitten we met gemengde gevoelens rond het hoofdpersonage dat Emily Blunt neerzet. Enerzijds is ze de keurige oppas die perfectionistisch is, toch ook wel wat van orde en controle houdt (zo zet ze papa Michael, gespeeld door Ben Whishaw en diens zus Jane die Emily Mortimer neerzet op hun plaats wanneer blijkt dat ze slordig met paperassen omgaan). Anderzijds gaat net datzelfde personage fantasieën, nachtmerries en dromen van het Banks-gezin oproepen waarin opgeroepen wordt om buiten de lijntjes te kleuren. Laat ons dat nogal contradictorisch vinden. ‘Verboden het gras te betreden’ in het park is er zo eentje, een bordje dat de kinderen (on)bewust negeren. Er is ook een scène waarin Poppins Georgie (een innemende Joel Dawson) die op zijn bed staat te springen een standje geeft. ‘Dit is geen variététheater!’ stelt ze. Niet veel later trekt de musicalfilm de musicalkaart in een variété-tent tijdens de nachtmerriescène van de kinderen die zich afspeelt op de geschilderde kom van hun moeder die ze braken. Naast je fantasie prikkelen (in ‘Can you imagine that‘ wordt dat ook bezongen) en een moraal als ‘Alles is mogelijk, zelfs het onmogelijke’, ‘Alles wat je mist, leeft ergens in jou’ en ‘Je kan niet verliezen wat je nooit verloren hebt’ pleit de film ook voor zaken doen op een menselijke manier, orde hebben in je (geld)zaken en promoot het beleggen op de lange termijn. Disney vergeet echter te melden dat beleggen niet zonder risico’s is.

Een hartverscheurende en tevens hartverwarmende film levert regisseuse Pernille Fischer Christensen af met Becoming Astrid. Een biopic over de wereldbekende schrijfster Astrid Lindgren (geboren als Ericsson) die nog steeds de fantasie van kinderen op hol laat slaan met haar verhalen van Pippi Langkous, Ronja de roversdochter of De Gebroeders Leeuwenhart. Astrid (meesterlijk neergezet door een erg realistische en naturelle Alba August) wordt als jongvolwassene verliefd op de redacteur Reinhold Blomberg (Henrik Rafaelsen) die haar een stage aanbiedt bij The Vimmerby Times als redactrice. Ze zal op reportage gaan (o.a. de opening van een spoorverbinding verslaan), teksten en reclame nalezen voor de krant en voor het eerst met een tikmachine leren werken. Astrid geraakt zwanger en dat mag vooral niet geweten zijn in het dorp. Haar ouders zijn erg gelovig en ze vrezen een schandaal. Olivia (Maria Alm Norell), Blombergs tweede vrouw, speelt het bikkelhard in de rechtbank wanneer het koppel, dat hun dochtertje verloor, in een vechtscheidingsprocedure is beland (nog voor Astrid een relatie aanging met Blomberg overigens). Volgens de man hangt er hem een gevangenisstraf boven het hoofd wegens overspel als Olivia ontdekt dat hij met Astrid een kind heeft. Astrid wordt naar Stockholm gestuurd om daar een cursus voor secretaresse (met lessen steno) te volgen. Ze zal noodgedwongen in alle discretie in Denemarken het leven schenken aan Lasse die opgevoed zal worden door pleegmoeder Marie (Trine Dyrholm). Maar de echtscheidingsprocedure tussen Olivia en Blomberg is er een van erg lange duur waardoor Astrid haar zoontje tijdens de eerste cruciale levensjaren niet of nauwelijks zal zien.

Onze collega’s van de kwaliteitsmedia gaven De Collega’s 2.0 respectievelijk nul en één ster. Onder andere het woord ‘heiligschennis’ passeerde in een van de reviews. Uiteraard is het altijd een beetje vreemd wanneer kwaliteitsmedia een film recenseren die eigenlijk niet tot hun doelgroep behoort. Recensenten van de Michelin- of Gault&Millau-gids zien we nu ook niet meteen een hamburgerketen binnenspringen om die zaak eens tegen het licht te houden. Wat niet wil zeggen dat hun mening er niet toe doet en het publiek niet het recht heeft om die te horen. De Collega’s 2.0 is zelfs voor een tv-film die op een verloren weekavond op vtm zou geprogrammeerd kunnen worden, veel te zwak. Slechts één scène slaagt erin grappig te zijn terwijl de meeste quotes zoals die van Hilde ‘’s morgens kom ik altijd wat trager’ zo ordinair en tenenkrullend zijn dat je je er enkel aan kan ergeren in plaats van ermee te lachen. Laat dat net voor een komedie erg zijn.

Net wanneer je denkt dat Studio 100 en Ketnet de bodem bereikt hebben qua kwaliteit, blijkt dat beide partijen er nog in slagen een stukje dieper te kunnen gaan in een poging om hun rommel door de strot van bioscoopbezoekend Vlaanderen te duwen. Nachtwacht Poort der Zielen is een gedrocht geworden waarbij er kennelijk gewoon geen budget genoeg was voor voldoende figuranten, kostuums, pruiken, special effects laat staan een boeiend script (waar nochtans 4 man aan heeft zitten ploeteren). Al het budget voor special effects voor dit jaar lijkt bij Studio 100 te zijn gegaan naar 40-45 de musical, en Nachtwacht moest het kennelijk stellen met de overschotjes. Ketnet staat als co-producent met de billen bloot in het bos. In de tijd van Mik, Mak en Mon waren zelfs de visuele effecten straffer dan dit. Bliksem, vuurballen, … het ligt er allemaal zo dik op dat het beelden zijn die uit de computer komen. Een verouderd type dan wel. De acteerprestaties zijn om te huilen. Op een cruciaal moment in de film hoor je Giovanni Kemper erg vlak ‘Dit is niet goed’ zeggen. De ex van Laura Tesoro krijgt dan ook een nul qua inlevingsvermogen. Dat Peter Thyssen (Roman) die de vader van Vlad speelt, een pruik opheeft, merk je al bij de start van de film die een veel te lange aanloop kent voor het verhaal écht van start gaat. De expositie om een filmterm te gebruiken is dus veel te lang. En eigenlijk komt de prent qua vertelritme nooit echt helemaal op gang.  Hilde De Baerdemaeker speelt als opperdemon Nemmeza alle andere acteurs en actrices naar huis. Verder stippen we de schouderbladen van Celine Verbeeck als Keelin aan die erin slaagden dat we uiteindelijk toch niet voortijdig de uitgang van de bioscoopzaal opzochten. Nachtwacht Poort der Zielen is zo’n product waarbij je je afvraagt of het debat rond de dotatie van de openbare omroep niet onmiddellijk opnieuw mag gehouden worden. Dat zo’n kitscherige en slechte verkleedpartij deels mee gefinancierd wordt door belastinggeld is gewoon schrijnend.