Net wanneer je denkt dat Studio 100 en Ketnet de bodem bereikt hebben qua kwaliteit, blijkt dat beide partijen er nog in slagen een stukje dieper te kunnen gaan in een poging om hun rommel door de strot van bioscoopbezoekend Vlaanderen te duwen. Nachtwacht Poort der Zielen is een gedrocht geworden waarbij er kennelijk gewoon geen budget genoeg was voor voldoende figuranten, kostuums, pruiken, special effects laat staan een boeiend script (waar nochtans 4 man aan heeft zitten ploeteren). Al het budget voor special effects voor dit jaar lijkt bij Studio 100 te zijn gegaan naar 40-45 de musical, en Nachtwacht moest het kennelijk stellen met de overschotjes. Ketnet staat als co-producent met de billen bloot in het bos. In de tijd van Mik, Mak en Mon waren zelfs de visuele effecten straffer dan dit. Bliksem, vuurballen, … het ligt er allemaal zo dik op dat het beelden zijn die uit de computer komen. Een verouderd type dan wel. De acteerprestaties zijn om te huilen. Op een cruciaal moment in de film hoor je Giovanni Kemper erg vlak ‘Dit is niet goed’ zeggen. De ex van Laura Tesoro krijgt dan ook een nul qua inlevingsvermogen. Dat Peter Thyssen (Roman) die de vader van Vlad speelt, een pruik opheeft, merk je al bij de start van de film die een veel te lange aanloop kent voor het verhaal écht van start gaat. De expositie om een filmterm te gebruiken is dus veel te lang. En eigenlijk komt de prent qua vertelritme nooit echt helemaal op gang.  Hilde De Baerdemaeker speelt als opperdemon Nemmeza alle andere acteurs en actrices naar huis. Verder stippen we de schouderbladen van Celine Verbeeck als Keelin aan die erin slaagden dat we uiteindelijk toch niet voortijdig de uitgang van de bioscoopzaal opzochten. Nachtwacht Poort der Zielen is zo’n product waarbij je je afvraagt of het debat rond de dotatie van de openbare omroep niet onmiddellijk opnieuw mag gehouden worden. Dat zo’n kitscherige en slechte verkleedpartij deels mee gefinancierd wordt door belastinggeld is gewoon schrijnend.

Een prachtig familieportret over een familie die er geen is, toont het terecht met een Gouden Palm bekroonde Shoplifters van Hirokazu Koreeda. In de film zien we Osamu Shibata (Lily Franky) en Nobuyo Shibata (Sakura Andô) de eindjes aan elkaar knopen. Hij werkt occasioneel in de bouw, maar geraakt al snel gewond aan zijn rechterbeen zonder dat ie sociaal beschermd is. Zij in een bedrijf dat herstructureert. Eerst zal ze nog maar vanaf de middag aan de slag mogen gaan, daarna moet ze samen met een andere collega uitmaken wie van de twee ontslagen zal worden. Shibata zal onder druk uiteindelijk kiezen om te vertrekken. Haar collega weet immers dat ze stal, maar ook dat ze de vijfjarige Yuri (ontzettend aandoenlijk, innemend en lieflijk neergezet door Miyu Sasaki) die als vermist is opgegeven, in huis nam.

Mortal Engines van de makers van Lord of the Rings en The Hobbit is een puike science fictionfilm die volledig tot zijn recht komt op het grote scherm en zeker in 4DX. In de prent die gebaseerd is op de boekenreeks ‘Levende steden’ van Philip Reeve zien we steden op wieltjes zich verplaatsen op basis van de grondstoffen die ze nog ter beschikking hebben na de 60 minuten durende oorlog (een nucleaire oorlog). Londen is zo’n roofstad in het jaar 3800 en heeft nood aan groei, middelen en grondstoffen. Vandaar dat het zich dan ook vijandig opstelt ten opzichte van andere steden op wieltjes die het inlijft. Ook humor zit weliswaar voornamelijk vooraan in de film wanneer we Tom (Robert Sheehan) aan het werk zien in het Londense museum. Hij toont het tijdperk van het scherm met onder andere – hoe herkenbaar – kapotte schermpjes van smartphones maar vooral: de Minions worden als Amerikaanse goden tentoongesteld. Of hoe een museum het al eens grondig mis kan hebben.

The Grinch is eigenlijk een Tim Burton meets Charles Dickens meets Home Alone-animatiefilm geworden. In die zin dat het hoofdpersonage zo lijkt te komen uit de wat donkere wereld van Burton, de muziek uit deze prent is overigens ook van Danny Elfman die vaak met Burton samenwerkt en gekend staat voor zijn wat donkere fantasierijke composities. In The Grinch laat hij het groene hoofdpersonage op orgel ‘All by myself’ spelen, terwijl ‘good dog but bad drummer’ Max droomt van cabrio rijden op ‘Mambo n.5’. De story telling heeft dan weer wat weg van de plot van ‘A Christmas Carol’. The Grinch leeft eenzaam met zijn hond Max in een grot, hoog boven een berg en moet al 53 ellendige en eenzame jaren aanzien hoe er naar kerst toegeleefd wordt in het dal. Dit jaar is het nóg erger dan andere jaren want de burgemeester wil het allemaal drie keer groter. Dus moet een mega kerstboom aangerukt worden en versieren de Hoe’s (de inwoners van de stad Hoe) hun huizen met lichtjes.

Dat de film West Side Story van Robert Wise en Jerome Robbins nog steeds tot de verbeelding spreekt, 57 jaar na de release bewijst het feit dat het Antwerp Symphony Orchestra de Roma twee keer moeiteloos wist uit te verkopen voor een filmconcert. Twee ingrediënten: een voormalige bioscoop die de grandeur van weleer uitademt en een klassieker die Shakespeareiaans aanvoelt qua story telling (in Romeo & Julia gaan ze allebei dood, in West Side Story ruilt enkel Tony het tijdelijke voor het eeuwige, naast Riff die ie als zijn broer aanziet en Bernardo, de broer van Maria). Opvallend ook is dat deze prent voor nostalgici en - laten we er niet flauw om doen – hopeloze romantici nog steeds een erg divers publiek weet aan te spreken. Jong en oud, en mensen met verschillende achtergronden waren op het appel in de Roma om een exquise symfonische live uitvoering te horen. Alles uit de soundtrack die van de hand is van Leonard Bernstein (op het fluiten en de zangstemmen uit de film) werd live gebracht door het Antwerpse orkest. Op die manier kon je zelfs na de zoveelste keer de muziek te horen nog zaken ontdekken.