Lars gaat over drie zestigplussers: Helena, Ronald en Adriaan. Ron Cornet speelt de rol van Ronald, Camilia Blereau die van Helena en tot slot neemt Tuur De Weert het personage Adriaan voor zijn rekening. Niemand speelt dus de rol van Lars, waar de voorstelling nochtans naar genoemd is. Wie is dan dat personage? Waarom staat die niet op scène? Waarom speelt De Spelerij de tekst van Peter De Graef zo clean in het begin met wetenschappelijke info, filosofische passages en maatschappijkritiek? Een tekst waar personages geen liefde lijken te kennen en wat naast elkaar staan te praten zonder je het gevoel hebt dat een zin echt doordringt bij de tegenspeler. En waarom acteert Blereau over the top als hyper hysterische vrouw op leeftijd? Omdat het een komedie is? Neen. Omdat het een thriller is? Neen. Lars is namelijk een bizarre maar misschien daarom ook wel interessante mix van genres met een plottwist die er mag zijn.

De deurenkomedie is een beproefd genre dat draait om veel deuren, een hoop misverstanden en een vlekkeloze timing om te zorgen dat de acteurs elkaar niet tegenkomen voor het plot er rijp voor is. En wat als de klinken afbreken? Wat als de rekwisieten niet van het toneel verdwenen zijn en de acteurs te vroeg en te laat ten tonele verschijnen? Dan heb je de dolkomische ingrediënten van “Deurdedeurdeur”. Theatergezelschap SKaGeN bracht het verhaal van een eerder matig getalenteerde groep acteurs die repeteren voor een deurenkomedie en er vervolgens mee op tour gaan. Het beperkte talent, de rare kantjes in de verschillende karakters, de relatiestrubbelingen en de drank maakten van een toch al bedenkelijk toneelstuk een echte puinhoop. En hoe groter die puinhoop werd, des te grappiger het werd voor het publiek.

Aspe, moord in het theater blijkt op het eerste zicht de eerste try out van de illusieshow Miracle te zijn, met gastvrouw Mira (Debbie Crommelinck). Bevreemdend is het dan ook wanneer een stem in de zaal ons vraagt om onze gsm uit te schakelen voor de show Miracle zal starten. Regisseur Frank Van Laecke zet zo een deel van het publiek al meteen op het verkeerde been. Toeschouwers checken hun ticketje of ze zich niet van datum of voorstelling vergist hebben.  Wanneer het slachtoffer: theatertechnicus Freddy (Jan Schepens) dood teruggevonden wordt in het dodenbed, weten we dat we in een voorstelling van Aspe zitten. Al bewandelt de voorstelling eerder de weg van de komedie dan van de serieuze whodunit, toch zeker in het eerste deel.

Brief aan mijn rechter is – we moeten er niet flauw om doen – een erg sterke monoloog.  Frank Focketyn speelt de rol van Charles Alavoine, die veroordeeld werd omdat hij Martine, zijn minnares vermoord heeft net als in het boek van Georges Simenon. Johan Simons tekende voor de regie, ondertussen zo’n 6 jaar geleden. Een regie die er nog steeds staat. Een vertelling ook die via zijn opbouw, die alleen maar crescendo lijkt te gaan, met verstomming doet slaan. De kracht van taal, ja van manipulatie ook door een gewelddadig man die al dan niet toerekeningsvatbaar is, horen we. Zo sterk en overtuigend gebracht, dat je de man nog zou gaan geloven ook en er een zeker medelijden voor ontwikkelt. Zijn daad was er een uit liefde? Liefde en dood/moord staan haaks tegenover elkaar, net als religie en terreur: “Ik geloof niet in de liefde. Dan hou ik meer van het woord syfilis.”

Hoofdredacteur cultuurbijlage Lisboa is (dan toch) Charlie. Het zou een mooie kop zijn om “Pereira verklaart”, te verklaren. Maar toch zegt het te weinig. De nieuwe voorstelling van De Tijd dat de mosterd ging halen bij de roman van Antonio Tabucchi, danst op de slappe koord tussen humor – die heerlijke ironie, dat verfijnd gevoel voor cynisme – en ernst. Té veel ernst dat het grappig wordt. Pereira is dan ook een wat zielig figuur: een grijze muis die zich plooit naar de censuur van de dictatuur van Salazar in 1938 in Portugal. De bange, eenzame man concentreert zich dan ook op necrologieën, stukjes voor overleden auteurs. Veelal Franse schrijvers, en hij vertaalt hun werken ook. Dat zal uiteindelijk tegen hem gebruikt worden in een land waar het nationalisme aan terrein wint. Heerlijk om zien, en ook geen klein beetje herkenbaar, is dan ook de confrontatie tussen de directeur van de Lisboa (Mark Vandenbos) en Pereira (Lucas Vandervorst) over de redactionele koers die gevaren moet worden en het (nodige) bochtenwerk. Dictatuur of democratie, dat soort discussies blijkt immer actueel op een redactie: braaf meegaan met de flow (lees: jezelf meer embedden dan je lief is) of als een zalm tegen de stroom in zwemmen.