De filosofie van The Marx Sisters in een notendop:.“Jij verwart afhankelijkheid met idealisme!“ - “En jij verwart onafhankelijkheid met onverschilligheid“. Dat verwijten de twee dochters van Karl Marx elkaar. 

The medium, reconstruction of a murder (16+) van muziektheatergezelschap Walpurgis baseert zich op de kameropera The medium van Gian Carlo Menotti. Een twee-akter van de Italiaans- Amerikaanse componist die bewust gespeeld wordt voor een klein publiek. Voor de première koos het gezelschap de zolder van de Bourla uit om deze spannende vertelling te brengen. De vragen “waarom” en “hoe” rond de moord op de straatjongen Toby uit Boedapest worden pas op het laatst beantwoord.

Episodes vier en half en vijf uit Life and Times stelden Pavol Liska en Kelly Copper voor in deSingel. Een performance die in totaal – wanneer het werk af is - uit tien delen moet gaan bestaan en een volledige dag zal duren. Een telefoongesprek met Kristin Worrall, vierendertig op dat moment, die het over haar leven heeft op zestien uur tijd, ligt aan de basis. Weinig materiaal bleken de regisseurs te hebben om dat van haar middelbare schooltijd en de eerste keer te coveren. Dus kwam de klemtoon bij de vorm te liggen. Geen theater, geen dans meer zoals in de eerste episodes. Al doet de zang  op klankband wel erg denken aan de musical terwijl we kijken naar tekeningen die zich snel na elkaar tonen en zo beweging suggereren. De gebruikte (zeer arbeidsintensieve) techniek: de rotoscopie. In het vijfde deel krijgen we dan weer een handgemaakt manuscript (dat verwijst naar de Middeleeuwse boeken) met tekeningen die gebaseerd zijn op de Kama Sutra en shunga.

Sirene van Bart Meuleman lijkt zes jaar na The Bult and the Beautiful ook een stuk rond erotische fantasie te zijn. Toch is het meer een portret van een eenzame vrouw geworden, een prostituee, die bij seks nooit meer zal voelen wat een gewone sterveling voelt. Een vrouw die fantaseert over een potentiële klant en hoe die haar dan zou nemen. Maar hij passeert haar raam. Komt hij terug? Ze verlangt het en zelfs meer dan dat: “Kan dat? Samen op stap gaan weg van deze plek.” […] ”Kan dat met een meisje als ik dat haar hart nooit echt meer aan iemand kan schenken?”

Het vertrek van de mier in een regie van Guy Cassiers is eerder geschikt voor studenten uit het middelbaar en volwassenen dan wel kinderen uit de lagere school. Hoewel de voorstelling als leeftijdslabel 6+ meekrijgt, lijkt ze ons te moeilijk (met moeilijke woorden zoals “acceptabel” o.a. in), te abstract ( de acteurs zijn op de bruine beer na slechts gedeeltelijk herkenbaar als hun personage (een dier) en staan dus eerder voor een gevoel dat zich uit bij gemis) . De prestatie van de acteurs van KunstZ, een sociaal-artistieke organisatie in Antwerpen, is goed. Of kinderen het verhaal begrijpen, hangt volgens ons dus niet zo zeer af van de manier waarop ze (soms met zware Franse tongval) hun Nederlandstalige zinnen op scène brengen maar wel van de regiekeuzes van Cassiers. Keuzes die ons te moeilijk lijken voor jeugdtheater dat zich richt op de lagere school.  Vooral de onderliggende laag inclusief politieke en maatschappijkritiek, verwijzing naar hoe het verder moet met theater(machinerie), alsook de filosofische benadering van “weg zijn” kunnen zij ongetwijfeld (allemaal) niet vatten, net als het open einde. “Het vertrek van de mier” geeft dus geen antwoorden waarom de mier vertrokken is en hoe de mier het nu stelt. Veronderstellingen positief of negatief, het niet weten, ja ook het “geloof” kan antwoorden proberen te geven. Maar finaal blijken lachen en huilen ontzettend dicht bij elkaar te liggen. Of hoe “het vertrek van de mier” dan ook bitterzoet smaakt.