Dat de film West Side Story van Robert Wise en Jerome Robbins nog steeds tot de verbeelding spreekt, 57 jaar na de release bewijst het feit dat het Antwerp Symphony Orchestra de Roma twee keer moeiteloos wist uit te verkopen voor een filmconcert. Twee ingrediënten: een voormalige bioscoop die de grandeur van weleer uitademt en een klassieker die Shakespeareiaans aanvoelt qua story telling (in Romeo & Julia gaan ze allebei dood, in West Side Story ruilt enkel Tony het tijdelijke voor het eeuwige, naast Riff die ie als zijn broer aanziet en Bernardo, de broer van Maria). Opvallend ook is dat deze prent voor nostalgici en - laten we er niet flauw om doen – hopeloze romantici nog steeds een erg divers publiek weet aan te spreken. Jong en oud, en mensen met verschillende achtergronden waren op het appel in de Roma om een exquise symfonische live uitvoering te horen. Alles uit de soundtrack die van de hand is van Leonard Bernstein (op het fluiten en de zangstemmen uit de film) werd live gebracht door het Antwerpse orkest. Op die manier kon je zelfs na de zoveelste keer de muziek te horen nog zaken ontdekken.

Steriel als een (drugs)naald, lang(dradig) en traag is Beautiful Boy, de jongste film van Felix Van Groeningen. De Belgische cineast verfilmde het boek van David Sheff, journalist, die gescheiden is van Vicki (Amy Ryan) en een nieuw samengesteld gezin vormt met Karen. Samen hebben ze twee kinderen die de halfzus Daisy (Oakley Bull) en halfbroer Jasper (Christian Convery) van Nic zijn. Openen doet de prent, die op waargebeurde feiten gebaseerd is, met David (Steve Carell) die informatie wil bekomen rond de drug crystal meth waaraan zijn oudste zoon verslaafd is geraakt. Een niet onschuldige drug zo blijkt die meteen euforie opwekt, 1.000 keer of zelfs een veelvoud ervan het effect van cocaïne bereikt, maar verdomd verslavend is. In no time daalt de dopamine van een druggebruiker zodat ie in een negatieve spiraal geraakt (diens angst wordt niet langer onderdrukt) en steeds meer van het spul nodig heeft dat de zenuwen aantast.

De troef van Cold War? De onwaarschijnlijk knappe naturel en authenticiteit die de prent van Pawel Pawlikowski uitstraalt. Te zien in het consequent gebruik van esthetische en humane zwart-witbeelden, scènes die bulken van de volkse taferelen (cafés, rondrijden op het platteland om folkloresongs a capella op te nemen, enz.). De manier ook waarop Tomasz Kot (dirigent Wiktor) en een erg speelse en levendige Joanna Kulig (36) als het meisje Zula dat auditie bij hem komt doen, acteren en zeer geloofwaardig een passionele maar onmogelijke liefde spelen. De minpunten? De montage waarbij alle scènes losjes aan elkaar geknoopt worden zodat alles erg fragmentarisch aanvoelt én je daardoor ook wat body mist bij de personages en de politieke achtergrond waarin het verhaal zich afspeelt.

Al van bij de start van Bohemian Rhapsody van Bryan Singer weet je hoe de biografie rond Queen zal eindigen. In de openingsscènes zien we Freddie Mercury (rol van Rami Malek) namelijk het podium opstappen van Live Aid. 13 juli 1985 zijn we dan. Daarna volgt een flashback van 15 jaar en wordt het verhaal zeer lineair verteld tot we terug aangekomen zijn bij die zomerdag in juli. Daartussen ligt het ontstaan van de band, wanneer Tim Staffell opstapt als zanger bij Smile, waar Roger Taylor, student tandheelkunde aan de drums zit en wat meteen de naam van de band verklaart, en Brian May (astrofysicus van opleiding) op elektrische gitaar speelt. Tim gaat namelijk bij Humpy Bong aan de slag. Farrokh Bulsara, Freddie Bulsara, later Freddie Mercury als artiestennaam, is fan van Smile, volgt hen al jaren en wil de plaats innemen van Tim. Ze verkopen hun tourbusje en zamelen geld bij elkaar om zo studiotijd te kopen om hun eerste plaat op te nemen. Ze slagen erin om John Reid die ook Elton John doet, te overtuigen en tekenen hun eerste contract. Een eerste album zal verschijnen. De eerste tv opname is een feit. Queen mag op de BBC optreden tijdens Top of the Pops met ‘Killer queen’, maar moet playbacken. “We zullen ervoor zorgen dat niemand naar je lippen kijkt.” zo wordt Freddie verzekerd. Die heeft ondertussen zijn extravagante, wat androgyne kantje gevonden via Mary Austin (rol van Lucy Boynton) die in een kledingzaak werkt. Wanneer hij bij de vrouwenkledij een broek wil kiezen, wijst ze erop dat dat vrouwenkleren zijn, maar zal ze zijn stijlkeuzes net ondersteunen in plaats van ze in vraag stellen. Zij geloof dus in hem. Tussen ’70 en ’76 hebben ze een relatie. Mary heeft dus in zekere zin mee bijgedragen tot de flamboyante en iconische artiest die Freddie is geworden qua stijl en uitstraling. En meer dan dat was ze ook Freddies inspiratiebron. ‘Love of my life’ schreef hij voor haar. Tot aan Freddies dood blijven ze beste vrienden en contact houden.

Met The Nutcracker and the Four Realms levert Disney alweer een betoverende en degelijke live-action film af die perfect past bij de eindejaarsfeesten. De avontuurlijke fantasy-prent die geregisseerd werd door Lasse Hallström en Joe Johnston is gebaseerd op ‘The Nutcracker and the Mouse King’ van E.T.A. Hoffmann en vertelt het verhaal van Clara (een betoverende Mackenzie Foy) die haar mama heeft verloren. Op kerstavond krijgt ze een cadeau van haar vader (Matthew Macfadyen). Het is een ei. Maar wat erin zit, weet ze niet. Daarvoor heeft ze een speciale sleutel nodig. Ze merkt al snel dat er een logo, een D op dat ei staat. Dat brengt haar bij Drosselmeyer die een bal organiseert voor kerst en cadeautjes uitdeelt. Ze vraagt hem of ze kan helpen met die sleutel. Haar cadeau zal ze vinden door een koord te volgen waardoor ze in een ander universum komt waar de tijd sneller gaat dan de onze. De koord leidt haar naar een magische boom waar de speciale sleutel hangt. Alleen is een muis haar te snel af, en moet ze de achtervolging inzetten.