Steriel als een (drugs)naald, lang(dradig) en traag is Beautiful Boy, de jongste film van Felix Van Groeningen. De Belgische cineast verfilmde het boek van David Sheff, journalist, die gescheiden is van Vicki (Amy Ryan) en een nieuw samengesteld gezin vormt met Karen. Samen hebben ze twee kinderen die de halfzus Daisy (Oakley Bull) en halfbroer Jasper (Christian Convery) van Nic zijn. Openen doet de prent, die op waargebeurde feiten gebaseerd is, met David (Steve Carell) die informatie wil bekomen rond de drug crystal meth waaraan zijn oudste zoon verslaafd is geraakt. Een niet onschuldige drug zo blijkt die meteen euforie opwekt, 1.000 keer of zelfs een veelvoud ervan het effect van cocaïne bereikt, maar verdomd verslavend is. In no time daalt de dopamine van een druggebruiker zodat ie in een negatieve spiraal geraakt (diens angst wordt niet langer onderdrukt) en steeds meer van het spul nodig heeft dat de zenuwen aantast.

De troef van Cold War? De onwaarschijnlijk knappe naturel en authenticiteit die de prent van Pawel Pawlikowski uitstraalt. Te zien in het consequent gebruik van esthetische en humane zwart-witbeelden, scènes die bulken van de volkse taferelen (cafés, rondrijden op het platteland om folkloresongs a capella op te nemen, enz.). De manier ook waarop Tomasz Kot (dirigent Wiktor) en een erg speelse en levendige Joanna Kulig (36) als het meisje Zula dat auditie bij hem komt doen, acteren en zeer geloofwaardig een passionele maar onmogelijke liefde spelen. De minpunten? De montage waarbij alle scènes losjes aan elkaar geknoopt worden zodat alles erg fragmentarisch aanvoelt én je daardoor ook wat body mist bij de personages en de politieke achtergrond waarin het verhaal zich afspeelt.

Al van bij de start van Bohemian Rhapsody van Bryan Singer weet je hoe de biografie rond Queen zal eindigen. In de openingsscènes zien we Freddie Mercury (rol van Rami Malek) namelijk het podium opstappen van Live Aid. 13 juli 1985 zijn we dan. Daarna volgt een flashback van 15 jaar en wordt het verhaal zeer lineair verteld tot we terug aangekomen zijn bij die zomerdag in juli. Daartussen ligt het ontstaan van de band, wanneer Tim Staffell opstapt als zanger bij Smile, waar Roger Taylor, student tandheelkunde aan de drums zit en wat meteen de naam van de band verklaart, en Brian May (astrofysicus van opleiding) op elektrische gitaar speelt. Tim gaat namelijk bij Humpy Bong aan de slag. Farrokh Bulsara, Freddie Bulsara, later Freddie Mercury als artiestennaam, is fan van Smile, volgt hen al jaren en wil de plaats innemen van Tim. Ze verkopen hun tourbusje en zamelen geld bij elkaar om zo studiotijd te kopen om hun eerste plaat op te nemen. Ze slagen erin om John Reid die ook Elton John doet, te overtuigen en tekenen hun eerste contract. Een eerste album zal verschijnen. De eerste tv opname is een feit. Queen mag op de BBC optreden tijdens Top of the Pops met ‘Killer queen’, maar moet playbacken. “We zullen ervoor zorgen dat niemand naar je lippen kijkt.” zo wordt Freddie verzekerd. Die heeft ondertussen zijn extravagante, wat androgyne kantje gevonden via Mary Austin (rol van Lucy Boynton) die in een kledingzaak werkt. Wanneer hij bij de vrouwenkledij een broek wil kiezen, wijst ze erop dat dat vrouwenkleren zijn, maar zal ze zijn stijlkeuzes net ondersteunen in plaats van ze in vraag stellen. Zij geloof dus in hem. Tussen ’70 en ’76 hebben ze een relatie. Mary heeft dus in zekere zin mee bijgedragen tot de flamboyante en iconische artiest die Freddie is geworden qua stijl en uitstraling. En meer dan dat was ze ook Freddies inspiratiebron. ‘Love of my life’ schreef hij voor haar. Tot aan Freddies dood blijven ze beste vrienden en contact houden.

Met The Nutcracker and the Four Realms levert Disney alweer een betoverende en degelijke live-action film af die perfect past bij de eindejaarsfeesten. De avontuurlijke fantasy-prent die geregisseerd werd door Lasse Hallström en Joe Johnston is gebaseerd op ‘The Nutcracker and the Mouse King’ van E.T.A. Hoffmann en vertelt het verhaal van Clara (een betoverende Mackenzie Foy) die haar mama heeft verloren. Op kerstavond krijgt ze een cadeau van haar vader (Matthew Macfadyen). Het is een ei. Maar wat erin zit, weet ze niet. Daarvoor heeft ze een speciale sleutel nodig. Ze merkt al snel dat er een logo, een D op dat ei staat. Dat brengt haar bij Drosselmeyer die een bal organiseert voor kerst en cadeautjes uitdeelt. Ze vraagt hem of ze kan helpen met die sleutel. Haar cadeau zal ze vinden door een koord te volgen waardoor ze in een ander universum komt waar de tijd sneller gaat dan de onze. De koord leidt haar naar een magische boom waar de speciale sleutel hangt. Alleen is een muis haar te snel af, en moet ze de achtervolging inzetten.

First Man, dat gebaseerd is op James R. Hansens biografie ‘First Man: The Life of Neil A. Armstrong’ en geregisseerd werd door Damien Chazelle toont in eerste instantie wat een pionierswerk de NASA in de jaren ’60 verrichtte toen Neil Armstrong (rol van Ryan Gosling) de eerste man op de maan werd. De historische beelden en de uitspraken: ‘The Eagle has landed’ en ‘It’s one small step for man. One giant leap for mankind.’ hebben in de loop der jaren ondertussen mythische proporties gekregen. Maar wat weinigen nog lijken te onthouden, is dat er zowel op financieel als op menselijk vlak (veel astronauten vonden de dood in de beginjaren) erg veel leergeld betaald werd door de VS om de Russen bij te benen. Het waren de Russen namelijk die de eerste hond (Laika) in de ruimte hadden en die rond de aarde cirkelde in 1957. En ook de eerste ruimtewandeling (18 maart 1965) konden de Russen op hun conto schrijven. De NASA stond jarenlang op achtervolgen. Het kostenplaatje dat uiteraard geserveerd werd aan de belastingbetaler, zorgde ervoor dat er politieke druk was op de organisatie. Vanuit de bevolking volgden er protesten, zoals te horen is in het protestlied ‘Whitney On The Moon’ van Gil Scott-Heron, in deze film in een versie van Leon Bridges. Het nummer kaart de (toenemende) armoede en het racisme aan in de States in die jaren en stelt dat de regering andere prioriteiten zou moeten stellen dan een geldverslindend project als dat van de ruimtevaart. De VS had kortom dringend nood aan positieve resultaten. Die kwamen er na veel zwoegen en zweten via het Gemini 8-project waar Armstrong ook bij betrokken was, wat cruciaal was voor vlucht naar de maan. Tijdens dat project moesten ze in de ruimte voor het eerst zich zien te koppelen aan een andere module (de onbemande Agena). Daarna kon het Apollo-programma beginnen en een maanlander getest. Maar ook dat ging niet van een leien dakje…