First Man, dat gebaseerd is op James R. Hansens biografie ‘First Man: The Life of Neil A. Armstrong’ en geregisseerd werd door Damien Chazelle toont in eerste instantie wat een pionierswerk de NASA in de jaren ’60 verrichtte toen Neil Armstrong (rol van Ryan Gosling) de eerste man op de maan werd. De historische beelden en de uitspraken: ‘The Eagle has landed’ en ‘It’s one small step for man. One giant leap for mankind.’ hebben in de loop der jaren ondertussen mythische proporties gekregen. Maar wat weinigen nog lijken te onthouden, is dat er zowel op financieel als op menselijk vlak (veel astronauten vonden de dood in de beginjaren) erg veel leergeld betaald werd door de VS om de Russen bij te benen. Het waren de Russen namelijk die de eerste hond (Laika) in de ruimte hadden en die rond de aarde cirkelde in 1957. En ook de eerste ruimtewandeling (18 maart 1965) konden de Russen op hun conto schrijven. De NASA stond jarenlang op achtervolgen. Het kostenplaatje dat uiteraard geserveerd werd aan de belastingbetaler, zorgde ervoor dat er politieke druk was op de organisatie. Vanuit de bevolking volgden er protesten, zoals te horen is in het protestlied ‘Whitney On The Moon’ van Gil Scott-Heron, in deze film in een versie van Leon Bridges. Het nummer kaart de (toenemende) armoede en het racisme aan in de States in die jaren en stelt dat de regering andere prioriteiten zou moeten stellen dan een geldverslindend project als dat van de ruimtevaart. De VS had kortom dringend nood aan positieve resultaten. Die kwamen er na veel zwoegen en zweten via het Gemini 8-project waar Armstrong ook bij betrokken was, wat cruciaal was voor vlucht naar de maan. Tijdens dat project moesten ze in de ruimte voor het eerst zich zien te koppelen aan een andere module (de onbemande Agena). Daarna kon het Apollo-programma beginnen en een maanlander getest. Maar ook dat ging niet van een leien dakje…

De 27-jarige Lukas Dhont levert met Girl, die in augustus en september vorig jaar gedraaid werd, eigenlijk een zeer fysieke film af die on-Vlaams aanvoelt. In die zin dat het regiedebuut verdomd goed gekeken heeft naar de prenten van de gebroeders Dardenne. Vernieuwende cinema levert deze sociaal-maatschappelijke film niet op over Lara, een meisje in een jongenslichaam dat op haar vijftiende ballerina wil worden. Puberteitsremmers, heel wat doktersbezoeken waarbij ze meermaals haar wens om een meisje te worden moet herhalen eer ze uiteindelijk met de hormonenkuur mag starten, zorgen voor een erg repetitief schema. Ook het pendelen tussen de dansles op de school waar ze acht maanden op proef mag beginnen en die met haar privé-lerares die haar moet zien bij te benen vermits Lara een achterstand heeft opgelopen als ballerina, tonen vooral herhaling, de dagelijkse routine als je wil. En net dat wordt op den duur wat voorspelbaar en ondermijnt in zekere zin de spanningsboog van deze film. Sommige scènes voelen te los van elkaar aan, en de overgangen zitten niet altijd lekker.

In dialoog gaan met elkaar in plaats van te polariseren, dat is het hoofdthema van de animatiefilm Smallfoot. De Yeti wonen al jaren op de top van een berg, hoog boven de wolken. Wanneer Migo (stem van Kobe Van Herwegen) een oefening doet om met een steen op zijn kop gekatapulteerd te worden tegen een gong, die ervoor zorgt dat de zon zal opkomen (volgens hun geloof is het een lichtslak), is ie afgeleid door Meechee (stem van Charlotte Anne Bongaerts), de dochter van de Stonekeeper (stem van Ivan Pecnik), het hoofd van het dorp. Daardoor raakt ie het doel niet maar belandt hij in de sneeuw. Op zijn tocht buiten het dorp is ie getuige van een noodlanding en ziet zo een mens (smallfoot) waardoor hij het bewijs denkt gevonden te hebben dat ze bestaan terwijl een van de stenen, waar hun geloof en samenleving op gebouwd is het tegenovergestelde stelt. In het dorp zorgt die ontdekking dan ook voor heel wat onrust. Maar Migo kan geen bewijs voorleggen en wordt door de Stonekeeper verbannen omdat ie de stenen in vraag stelt. Migo ontdekt dat er een team is dat op zoek gaat naar bewijzen rond de smallfoot. Meechee, de dikke paarse Gwangi (stem van Joren Seldeslachts) en Kolka (Violet Braeckman) zitten in dat team. Het levert een avontuur op waarbij deze ‘revolutionaire’ jongeren datgene waar hun dorp al jaren in gelooft in vraag stellen.

Zo’n vijftal kijkers verlieten zaal 5 tijdens A star is born in Kinepolis Antwerpen op maandagavond. Kan je hen ongelijk geven? De prent kent namelijk een tergend traag ritme. Het verhaal wordt verteld over meer dan twee uur, terwijl het nu ook weer niet zo veel aan het lijf heeft. Om kort te gaan, dit kon makkelijk op anderhalf uur verteld worden. Ook de dialogen tussen hoofdrolspelers Bradley Cooper (singer-songwriter Jackson Maine) en Lady Gaga (onbekend songwriter en vervolgens popartieste Ally) verlopen niet zelden stroef. Hier is dan ook te veel aandacht besteed aan styling en image. De ganse prent voelt als een langgerekte promofilm voor het muziek-, concert- en festivalgebeuren aan waar alle mythes – ja die van seks, drugs en rock ’n roll – blijkbaar vooral overeind gehouden moeten worden. Die van artiesten met talent die het wél kunnen maken ongeacht of ze nu een te grote neus hebben, die van ‘spontane’ ontdekkingen van talent on the road ook. Fans worden eenzijdig voorgesteld als opdringerig en lastig (wat een dedain!). Om weg te geraken van het podium moet je kennelijk wat doormaken als artiest, en kassiersters maken in een supermarkt ongevraagd stiekem een foto met hun smartphone van je. Live Nation, de grootste concertorganisator wereldwijd, zit als Live Nation Productions mee achter deze productie samen met Warner Bros. Toch bereiken ze eigenlijk met deze film net het tegenovergestelde van wat ze willen, enigszins gedegouteerd verlieten we de zaal immers. Op tepel van het jaar (die van Gaga zelf of een stand in), en beste geluid na (wat een concertervaring beleven we tijdens enkele muziekfragmenten in Dolby Atmos alsof we middenin een optreden zitten!) zien we deze langdradige prent niet veel awards in de wacht slepen.

‘Niet Schieten’, de titel van Stijn Coninx’ jongste prent over de Bende van Nijvel verwijst naar ‘Niet schieten, da’s mijn papa.’ een quote van Rebecca (rol van Zita Wauters) wanneer die haar vader Gilbert (Louis Talpe) ziet neergeschoten worden op de parking van een grootwarenhuis in Aalst. Bij die aanslag komt ook haar moeder Thérèse Van den Abiel (Elke Van Mello) als zijzelf om het leven. David (een erg overtuigende Mo Bakker) overleeft de gebeurtenissen wel en komt oog in oog te staan met de Reus. Die schiet hem met een afgezaagde tweeloop niet in zijn hoofd, maar door het dijbeen. De kogels gaan erdoor, kaatsen op de vloer en komen zo opnieuw terug door het been. Resultaat: 5 centimeter been is gewoon weg waardoor hij lange tijd moet revalideren.