Wij, de verfilming van Elvis Peeters’ boek door René Eller is vooral een fucked up mindfuck verhaal over jongeren en experimenteergedrag dan een film waar seks of porno van het scherm spat. Neen, u gaat dus geen tissues of een emmertje nodig hebben om deze prent te zien die weliswaar vooral in de eerste minuten expliciet is (je ziet voorwerpen anaal ingebracht worden bij een meisje, vervolgens ook penissen tijdens een spelletje waarbij ze moet raden wat het voorwerp is en van wie de penis, er wordt gepijpt, je ziet borsten, kutjes, penissen en een aantal vaginale penetraties,…). Maar al met al zijn die scènes redelijk vluchtig. Als er al een scène is die enige erotische lading heeft, is het wel de masturbatiescène van een van de jongens wanneer die telefoonseks heeft. Expliciet denkt u? Neen, hoor, dat aftrekken gebeurt gewoon onder een laken. De ganse film ademt dus vooral het jolige onbezorgde leventje van jongeren uit die makkelijk en snel geld willen verdienen en -  hoe fout ook - zich nog kosteloos amuseren ook. Wij is dus ook erg komisch, niet alleen in quotes als ‘Ik wil mijn Eifeltoren in jouw Eurotunnel steken.’ Zo zien we Jonas en Ruth (die lippen van Maxime Jacobs!) standjes oefenen met kleren aan en worstelen met de ‘Weense oester’-positie. De sterkte van de film is dat die joligheid op den duur omslaat wanneer het goed fout gaat en er een dode valt. Maar zelfs over die scène hangt een grappige sfeer.

Met 127.000 verkochte tickets staat The Nun, de vijfde prent uit The Conjuring-reeks, op 1 in de Belgische box office. De film heeft in ons land ondertussen meer dan 1,22 miljoen euro opgebracht. Wereldwijd bracht de prent volgens 20th Century Fox Belgium na een week tijd al meer dan 200 miljoen dollar op aan de bioscoopkassa’s. Twee nonnen sterven in het Roemeense Câr?a-klooster in 1952.  De boosaardige duivelse kracht Valak (Bonnie Aarons) die zich voordoet als een non kan een van de nonnen overmeesteren en gruwelijk om het leven brengen terwijl die in de tunnels van het klooster op zoek gaat naar een relikwie, het bloed van Christus. Zuster Victoria (Charlotte Hope) is de enige overblijvende non en weet dat de demon haar zal zoeken om op die manier in haar lichaam te kunnen huizen. Om dat te voorkomen, hangt ze zichzelf op.

Alle Studio Brussels en MNM’s ten spijt: met onze achtendertig lentes waren we de jongste kijker van de documentaire Will Tura Hoop doet leven in Kinepolis Antwerpen. Voor de avondvoorstelling was er maar 20 man afgezakt naar het bioscoopcomplex. Een groot succes kan je dat (voorlopig) bezwaarlijk noemen. In de zaal voornamelijk gepensioneerden, waarbij de vrouwen in de meerderheid waren. Fans die na het zien van de prent duidelijk ook wat ontgoocheld waren. ‘Niet menselijk genoeg’ was een terechte kritiek. Wij voegen daar graag ‘eenzijdig en beperkt’ aan toe.

Een pleidooi voor onthaasting en een goede work-life balance, daarvoor gaat Christopher Robin (rol van Ewan McGregor) de jongste live actionfilm van Disney die geregisseerd werd door Marc Forster. De hoofdboodschap is er dus eentje voor de ouders waarvan minstens een carrière maakt en daardoor minder of nog nauwelijks tijd heeft voor zijn of haar gezin. ‘If I work really hard now, in the future our lives will be...’ zegt Christopher Robin waarop zijn vrouw Evelyne ‘Impressive? Worse? We don‘t care. We want you!’ antwoordt. Disney slaagt erin om maatschappijkritiek op een warme manier te verpakken zoals in die ene quote: ‘Als Madeline (de dochter van Christopher Robin, neergezet door Bronte Carmichael) je meer waard is dan je aktentas, waarom is zij dan niet bij jou?’. In deze Winnie de Poeh-film is Christopher Robin volwassen geworden, heeft ie al enkele jaren het Honderd Bunderbos verlaten en ingeruild voor het drukke Londen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vocht ie aan het front terwijl hij zijn vrouw Evelyne (rol van Hayley Atwell) en ongeboren kind moest achterlaten. Jaren later is ie efficiëntiemanager van Winslow, een bedrijf dat luxereiskoffers maakt. Maar de crisis slaat toe en Christopher Robin moet besparingsmaatregelen treffen. Het ziet ernaar uit dat er geen weg terug is dan enkele mensen ontslaan. Op weekend gaan met zijn gezin zit er dus niet in omdat hij op maandag zijn plan moet voorleggen aan de raad van bestuur van het bedrijf. Tot Poeh op een miserabele dag zijn vriendjes niet meer vindt in het bos en in Londen belandt…

Een heerlijke van de pot gerukte actiefilm is The Meg, ofwel Jaws 2.0 als je wil geworden. De ideale film om te zien na een drukke eerste week na de vakantie. Eentje om het verstand op nul te zetten dus en die in 4DX helemaal een spektakel is om naar te kijken omwille van de vele watereffecten onder andere. In België kende de prent naar verluidt de beste openingsdag van deze zomer. De prent heeft wereldwijd al zo’n 365 miljoen dollar opgebracht. Dat is bijna drie keer zo veel als het productiebudget. Jon Turteltaub (o.a. Cool Runnings en While you were sleeping) was regisseur van dienst. Turteltaub slaagt erin om voldoende humor te steken in de film zoals in de quote ‘Why don‘t you just put a tracker on it? Don‘t you guys ever watch Shark Week?’ van Morris (Rainn Wilson). Ofwel: hij neemt het genre zelf niet te veel au sérieux. Pittige kritiek levert ie op massatoerisme en ramptoerisme in zijn beeldvoering ook. In die zin dat wanneer de prehistorische haai in de buurt komt van een baai waar een gigantische massa op opblaasbare bandjes en meer van dat ronddobbert, je stiekem hoopt op een massale slachtpartij zoals het hoofdpersonage het ook stelt in de quote ‘Meg versus man isn‘t a fight... it‘s a slaughter.’ Die komt er – helaas – niet, maar de massahysterie, de angst in het water en het moment dat de megalodon even komt spelen met een man die in een waterbal op het water wandelt, is best wel entertainend…