Na het succes van vorig seizoen, maakte Het Paleis zich klaar om Romeo en Julia van Simon De Vos terug vier keer op te voeren. We woonden de eerste voorstelling uit de reeks bij, en begrepen meteen de keuze van de theaterzaal om deze ploeg opnieuw het publiek te laten wegdromen in alom bekende Shakespeareverhaal.

Een erg dubbel gevoel houden we over nadat we de voorstelling “De koningin zonder land” zagen in een hangar in Hoboken. Een muzikaal sprookje in een loods voor wie ouder dan zeven is volgens Zomer van Antwerpen, voor plus 10-jarigen volgens het seizoensprogramma van Muziektheater Transparant. Laat ons zeggen dat de setting de voorstelling niet meteen een meerwaarde geeft, wat wel het geval was deze zomer bij “Rumble in da jungle” (een boksclub) en Figaro (het openluchtmuseum Middelheim) bijvoorbeeld. Een voorstelling in twee delen, met een kort eerste deel (wat vooraf ging, de ondergang van het land van de toekomstige koningin:  in beeld gebracht door een hoge golf die een zandkasteel verwoest) en het tweede deel van een klein uurtje achter het witte scherm waarop geprojecteerd werd, in decor.  Dat breekt de voorstelling, op het moment dat je er min of meer begon in te komen moet je naar een andere tribune. Resultaat:  de “Koningin zonder land” weet finaal de aandacht met moeite te houden. Er is iets met de spanningsboog van de voorstelling, die nochtans over erg goeie ingrediënten beschikt.

De kracht van het woord, de focus van een bokswedstrijd en de punch van een sterk optreden. Dat is de cocktail die Rumble in da jungle serveert. Woordkunst, vanuit de buik, meets funk en soul waarbij enig competitiedrang de uitvoerders niet vreemd is.  Groot is dus de zin, de goesting van iedereen op het podium om zich te bewijzen.  Hartstochtelijk klinkt die roep als “Aanvaard me zoals ik ben. Ik zal niet veranderen.” of in het Antwerps “ik zen wie dak zen”. Tegelijkertijd worden we geconfronteerd met mensen die op zoek zijn naar hun identiteit, en die niet vinden in de nieuwe, noch in de origine. Nergens toe behoren, niet in een vakje te steken zijn, het geldt voor deze voorstelling én de mensen er achter.

In Handhaven verlegt schrijver en regisseur Dimitri Leue de bakens van (niet-) belevingstheater (wegens omstandigheden) en participatief theater. Handhaven is een mengeling van een bustrip die aanvoelt als een uitstapje met de speelpleinwerking, theater, muziek, én een gegidste rondleiding doorheen de haven van Antwerpen in 1. De rode draad: twee aspirant-gidsen die zich mogen bewijzen: Sofie Joan (Wouters) die onlangs nog schitterde als de Britse Sarah Woods in de successerie In Vlaamse Velden en Pieter-Jan (De Wyngaert) die onder andere acteerde voor de film Marina. Hun coach en gids met ervaring: Joachim (Gys). Van het geheel druipt de creativiteit en het spelplezier af. Dat de acteurs hun eigen voornaam constant gebruiken, ondersteunt het concept: fictie en non-fictie met elkaar verweven, infotainment van de bovenste plank ook waarbij Dimitri Leue opnieuw zijn visitekaartje aflevert met bijzonder veel taalspelletjes en sublieme taalvondsten in de tekst. Veruit een van de mooiste is: ”in een haven als die van Antwerpen is een panorama een containerbegrip geworden.” Subliem.

Julie Atlas Muz, Dirty Martini, Catherine D’Lish, Mimi le Meaux en Roky Roulette zetten hun beste beentje voor in Cabaret New Burlesque. Een striptease show die seminaakt ging, want de tepelkwasten en slipje, hoe minuscuul ook bleven aan. En zoals het hoort werd het geheel overgoten door een geut humor, al mocht die rijker en spitsvondiger zijn. Kitten on the Keys zorgde voor enkele muzikale intermezzo’s en praatte de show aan elkaar. Een show die helaas zeer sterk meanderde, de spanningsboog mocht dus een stuk strakker. Ook de kwaliteit van de acts was lang niet van een constant niveau. Het resultaat: de ambiance van het publiek dat zo’n avond grotendeels ook mee maakt door gegil, en (oer)kreetjes, zakte in als een penis die uit erectie slap valt. Laat ons zeggen dat wij van een burlesque show net de tegenovergestelde beweging hadden verwacht.