Mokhallad Rasem (concept, regie en tekst) linkt de dood van zijn eigen vader aan Hamlet, het bekende stuk van Shakespeare, waarin de koning vermoord wordt door zijn broer Claudius die daarna met de koningin trouwt. Hamlet, de zoon van de vermoorde koning, rouwt en zint op wraak.

Een huwelijk dat op de klippen loopt, is eigenlijk de ideale gelegenheid om jezelf een tweede kans te geven. Maar hoe krijg je als alleenstaande moeder alles geregeld? Hoe ga je om met de vaak goed bedoelde bemoeizucht van je omgeving? Hoe kan een tros bananen en een fles witte wijn je helpen om aan een date te geraken? Vragen genoeg voor cabaretière Nele Goossens om haar nieuwste voorstelling “’t Zal wel zijn” mee te vullen. Voor het decor en de attributen was ze alvast te raden gegaan bij de Teleac-cursus “Creatief met ananasblikken”.

Hamlet vs. Hamlet is een bewerking van Tom Lanoye naar de tekst van Shakespeare. De auteur bewijst nog maar eens hoe wondermooi onze taal klinken kan zonder de rijm, en de stijl van Shakespeare oneer aan te doen. Maar, en dat is onze grootste bemerking, Lanoye en regisseur Guy Cassiers gaan wat ons betreft te ver in hun bewerking. Zowel Hamlet, Ophelia, Polonius, Claudius, Laertes als Gertrude vinden de dood in Hamlet. Hamlet doodt per ongeluk Polonius. Ophelia pleegt zelfmoord. Gertrude drinkt per ongeluk van de gifbeker die voor Hamlet bestemd is. Hamlet en Laertes verwonden elkaar met het zwaard waar het dodelijk gif op zit. Hamlet vermoordt Claudius wanneer Laertes het complot tegen zijn vermoorde vader opbiecht. Laertes sterft, Hamlet volgt. Dat is in een notendop de tol van de originele Shakespeare-versie.

Een nieuwe productie en een aangepast libretto van Peter Verhelst. Dat brengt muziektheater Transparant met de semi opera King Arthur naar Henry Purcell. Veel is er niet overgebleven rond King Arthur. De voorstelling handelt namelijk over de Eerste Wereldoorlog met twee vrouwen die op zoek gaan naar. De ene naar haar man, de ander naar haar land. 

“De mensen die naar mij komen luisteren, die kennen niets van muziek.” We hadden van Warre Borgmans wel een sympathiekere reactie verwacht. Gelukkig was het een opmerking van zijn alter ego. In “De biecht van Liszt” kroop hij namelijk in de huid van de teleurgestelde en soms verbitterde Franz Liszt. We leerden de negentiende eeuw kennen door de ogen van deze componist. En terwijl Warre de poëtische tekst van Geert Vermeulen als een monoloog opvoerde, zorgde de virtuoze pianist Vitaly Pisarenko voor de soundtrack. Het werd een combinatie van een toneelstuk en een recital waar de muziek jammer genoeg niet altijd de plaats kreeg die ze verdiende.