Waar anders dan in de bioscoop komt een sci-fifilm met monsters als Rampage Big meets Bigger het best tot zijn recht? Op het grote scherm van een bioscoop uiteraard. En de 4DX-ervaring die de zalen van Kinepolis aanbiedt, maakt het feest helemaal compleet. Rampage is losjes gebaseerd op de gelijknamige videospelletjes. In de prent die geregisseerd werd door Brad Peyton kruipt Dwayne – The Rock – Johnson in de huid van Davis Okoye. Die weet alles af van primaten en heeft George, een zeldzame albino gorilla gered van stropers, wat aandoenlijke flashback scènes oplevert van een mini aap met übercute blauwe oogjes. Sindsdien heeft Okoye een erg goede band ontwikkeld met het dier en kan hij er gebarentaal mee spreken. De aap blijkt ook een bijzonder gevoel voor humor te hebben – zo steekt ie zo nu en dan zijn middenvinger op - wat een absolute meerwaarde is voor deze film waar je het best van kan genieten als je het verstand op nul zet.

De plottwist te veel. Die levert Game Night van John Francis Daley en Jonathan Goldstein op. Annie (Rachel McAdams) en Max (Jason Bateman) zijn erg competitief ingesteld en leren elkaar kennen op een spelletjesavond. Tinky Winky – het antwoord op een quizvraag die ze beiden op hetzelfde moment geven – brengt hen samen. Ze trouwen maar blijven kinderloos. Dat komt omdat de spermacellen van Max niet snel genoeg zwemmen, wat wellicht het resultaat is van te veel stress in zijn lichaam. Camille Chen speelt de rol van hun dokter Chin en blijkt geïnteresseerd te zijn in Max’ broer Brooks die knapper is. Die organiseert een spelletjesavond waar iemand gekidnapt zal worden. Doel is om de man of vrouw in kwestie zo snel mogelijk te vinden. De prijs is een dure Corvette Stingray.

Subliem in zijn ridicule humor. Dat is Taxi 5 van regisseur Franck Gastambide die ook de hoofdrol speelt in deze van de pot gerukte actiekomedie. De man kruipt in de huid van Sylvain Marot die een crimineel tot bekentenissen doet overgaan tijdens een wilde rit in de Parijse straten. Deze ondervraagmethode kan zijn overste maar matig smaken, ook al omdat de factuur van de autobanden op den duur de pan uitswingt. Wanneer Marot met de vrouw van de prefect lichaamsvocht heeft uitgewisseld, wordt ie overgeplaatst naar Marseille om daar jacht te maken op Italiaanse criminelen die het op juwelen gemunt hebben. Zij plannen met hun Ferrari’s dé roof van de eeuw op de grootste diamant ter wereld.

Greta Gerwigs Lady Bird won twee Golden Globes als beste komische film of musical en actrice Saoirse Ronan won als hoofdrolspeelster de prijs als beste actrice binnen die categorie. Geen enkele van de 5 Oscarnominaties (beste film, beste vrouwelijke hoofdrol, bijrol, regisseur en origineel scenario) wist de prent echter te verzilveren. ‘Lady Bird’ is dan wel een degelijk sociaal portret van een middelbare scholiere die in het oerconservatieve en gelovige Sacramento het niet al te breed heeft (haar vader is depressief en is werkloos, haar moeder draait dubbele shiften in het psychiatrisch ziekenhuis), de voorbije maanden kwamen er echter sterkere films van dit genre uit. Denken we maar aan The Florida Project en Three Billboards. Toch is Lady Bird een degelijk, weliswaar wat traag verteld, coming of age-verhaal over (kinderlijke) fantasie inruilen voor volwassenheid, voor het eerst seks hebben (en daar een ‘speciaal moment’ van verwachten terwijl uiteindelijk het banaler wordt dan gehoopt), over een moeilijke moeder-dochterrelatie (inclusief samen een kleedje gaan kopen dat niet past waarop je moeder het o zo nodig vindt om die ongepaste opmerking: ‘I suggested you not take that second helping of pasta...’ te maken) waar de liefde onuitgesproken en gelijkenissen tussen moeder en dochter toch aanwezig is, over je afkomst verzwijgen of erover liegen om erbij te kunnen horen, over grapjes uithalen zoals de auto van een non versieren met ‘Just married to Jesus’ erop, leren autorijden, 18 worden en dan ook meteen sigaretten, een Play Girl en een kraslotje kopen wat verboden is als minderjarige (waar je als 18-jarige veel meer belang aan hecht maar de verkoper niet), moeite hebben om uit de kast te komen en over ouders die er zelfs een herfinanciering van hun huis voor overhebben zodat hun dochter met een beurs kan gaan verder studeren in NY.

Een erg trage film, dat is Rosie & Moussa geworden van regisseur Dorothée van den Berghe naar een scenario van Michael De Cock die zelf ook een rolletje speelt in de gevangenis. Rosies papa (Titus De Voogdt) is opgepakt wegens autozwendel: hij verkocht gestolen auto’s, veranderde het kenteken en het nummer van de wagen. Rosies moeder (Ruth Beeckmans) wil hem geen tweede kans geven, zij moet in Molenbeek opnieuw haar leven van 0 opbouwen. Tien verloren jaren zijn er verstreken voor haar. Vandaar dat ze haar man niet gaat bezoeken en tegen haar dochter liegt waar haar papa zit. Dankzij oom Joris (Bert Haelvoet) kan Rosie stiekem wel contact maken met haar vader. Ondertussen maakt Rosie het beste van haar nieuwe wat grauwe omgeving in een troosteloos appartementsblok door haar fantasie de vrije loop te laten gaan (hier in beeld gebracht door kleurrijke verf die accenten legt in de grijze omgeving). Ze leert ook Moussa, een klasgenootje én bovenbuur kennen, die haar beste vriend wordt. Hij voelt wat voor haar en schrijft een liefdesbriefje.