Na een lange radiostilte is Jamie Woon terug. Je weet wel, die kerel met de zeemzoete stem van monsterhit ‘Lady Luck’, en van die mysterieuze ‘Night Air’ clip. Eerder dit jaar kondigde een samenwerking met Portico aan dat Woon de handdoek nog niet in de ring gegooid had op vlak van muziek. In augustus kwam dan de verlossing, zijn nieuwe single ‘Sharpness’ zorgde meteen voor een online hype en de tweede plaat ligt sinds 6 november officieel in de rekken. ‘Making Time’ is deze week trouwens Album van de Week bij Zender op Studio Brussel.

Behoorlijk routineus en dat voor een eigenzinnig artiest. Zo klonk Bob Dylan in Vorst Nationaal. De man bracht er een standaardset, krak dezelfde als ie in de UK eerder tijdens zijn tour bracht. Geen verrassingen dus.  Van iemand die in 1965 zijn folkfans schoffeerde door elektrische gitaren hun ding te laten doen, hadden we wel wat anders verwacht. Vaarwel folkheld, welkom eigenwijze rocker luidde het toen.  De vierenzeventigjarige heeft ondertussen zijn zesendertigste langspeler “Shadows in the night” getiteld uit, vol popstandards die Frank Sinatra destijds groot maakten.  Heel wat nummers uit die recente plaat bracht Dylan live in Brussel. Helaas zat hij vaak onder de toon (en soms zelfs verschillende noten) zodat ie moest glijden naar wat min of meer de juiste toon was. Dat in combinatie met de glijdende tonen van de lapsteel, maakte het een erg melancholisch optreden dat volledig de blues van de herfst uitademde.

Het concert van UB40 in De Roma was al een tijdje uitverkocht. Menig reggae-fan had zich ongetwijfeld al verheugd op een avond met hits als “Sing Our Own Song”, “Homely Girl”, “Kingston Town”, “I‘ll Be Your Baby Tonight” en het legendarische “Red Red Wine”. UB40 leverde de sound waarvoor ze zo bekend zijn en dit mede dankzij het heerlijke saxofoonspel van Brian Travers. Maar de zang van Robin Campbell klonk toch anders dan die van zijn broer en ex-bandlid Ali. De verstaanbaarheid liet soms te wensen over en de kwaliteit van de klank was ook niet altijd even sterk. Combineer dit met een reeks dode momenten in de set en we moesten besluiten dat de doortocht van UB40 geen onverdeeld succes was.

Swim Deep in de Brusselse Witloof Bar, dat is een beetje thuiskomen voor hen. Zowel hun eerste plaat ‘Where the Heaven Are We’ als recent uitgebrachte opvolger ‘Mothers’ namen ze op in onze hoofdstad. Reden genoeg om er ook live hun kunnen te bewijzen.

We kregen pas last minute te horen dat Dornik geen eigen show in de Witloof Bar zou spelen, maar wel zou aantreden in het voorprogramma van Rhye in de Orangerie. Twee voor de prijs van één, denken we dan.