Dat Burlesque Follies Deluxe in de Roma finaal weinig om het lijf zou hebben, letterlijk dan, stond in de sterren geschreven. De Smoky Midnight Gang, met onder andere twee saxen en een trompet zette de toon met jazzy, swingende retro nummers die aanstekelijk op de dansbeentjes werkten. En dus gingen de eerste koppels aan het jiven. Meer dan ooit werd het een “m’as tu vu”-gebeuren in de Roma. De zowat 600 aanwezigen waren stijlvol opgetut in retro looks. De vrouwen – en niet alleen diegenen die op het podium stonden - kwamen om te pleasen en te teasen. Rondingen werden geaccentueerd alsook de lippen.

 “Hamlet” is ongetwijfeld het bekendste toneelstuk ooit geschreven. Zo’n meesterlijk werk vraagt dan ook om een meesterlijk verteller. Warre Borgmans probeerde met “Eindelijk! Hamlet” zijn publiek op een entertainende manier in te wijden in de geheimen van “Hamlet”. Maar zoals we al konden verwachten, duurde het niet lang voor we van het thema afdwaalden. Doorspekt met geestige anekdotes en kleine verhaaltjes met een grote herkenbaarheid, wist Warre zijn publiek meer dan twee uur lang gepassioneerd te onderhouden. Ondanks de lengte van de voorstelling bleef het publiek tot op het laatste moment aan zijn lippen hangen. En we leerden dan misschien iets minder over het werk van Shakespeare dan de titel zou doen vermoeden, we beleefden een geweldige voorstelling die ons meermaals in een deuk deed liggen van het lachen.

Zeggen dat de Verwondering, het boek uit 1962 van Hugo Claus, complex is, is een understatement. Claus doet het verhaal van Victor-Denijs de Rijckel (Koen De Sutter) die als individu vervreemdt van de massa. Via een psychische aandoening, een identiteitsstoornis, geraakt hij verstrengeld met de in het West-Vlaamse fictieve Hekegem aanbeden fascist Crabbe die tijdens de oorlog verdween.  Zo gaat de Verwondering niet alleen over collaboratie, het gaat ook over vervreemding, het oedipuscomplex, verboden seksuele betrekkingen en liefde (met een minderjarige) om maar iets te zeggen. De vertelstijl varieert van betrokken tot erg afstandelijk. Regisseur Bart Meuleman kon niet anders dan keuzes maken, verhaallijnen onder- of niet belichten.  Maar de vraag is of zijn versie van de Verwondering – in de geest van Claus - wel voldoende genuanceerd is.

De periode van “Nederlands Hoop In Bange Dagen” mag dan al een tijd voorbij zijn, Freek is zijn scherpte en zijn herinneringen aan die periode nog altijd niet verloren. In “Zondermeer” wisselde hij conferences, korte grappen en de occasionele sketch  af met liedjes uit zijn recentste cd “Zonde”. Hij bediende zich rijkelijk van clichés en had zoals voorzien lak aan politieke correctheid. Het was opvallend hoezeer de voorstelling geënt was op de lokale politiek en geen opgewarmde Hollandse kost met een Vlaams sausje was. Freek de Jonge toonde zich een gepassioneerd verteller die zijn publiek moeiteloos kon meenemen in de meest absurde kronkels en bochten om hen uiteindelijk toch tot de juiste plot te brengen.

Je hebt blijkbaar geen gigantische budgetten nodig om een vermakelijke minimusical te maken. Cabaretière Katinka Polderman had genoeg aan een zelf geknutseld minitheater, wat marionetten, een camera en een bestaand televisieformat dat makkelijk te parodiëren viel. Aangevuld met een gezonde dosis zelfspot, een scherpe pen, een aparte kijk op de dingen en een plastisch taalgebruik, had ze voldoende materiaal voor “Polderman baart zorgen”. Het was niet meteen de meest flitsende show en de melodieën van de liedjes waren nogal aan de simpele kant. Maar Katinka bewees dat onze noorderburen toch heel wat verder staan als het op cabaret aankomt.