Dé familiefilm van deze paasvakantie? Dat zou wel eens Pieter Konijn kunnen zijn van Sony Pictures Animation. Net als hun jongste De Smurfen en het verloren dorp, levert deze animatie-komedie een oerdegelijk verhaal op en knappe beelden in deze puike live action/computeranimatiefilm die helemaal te gek wordt wanneer je de prent in 4DX bekijkt in Kinepolis (niet alleen om de vele watereffecten die op je af komen als het regent, wanneer er met een tomaat gesmeten wordt of in een plas getrapt bijvoorbeeld). De film zie je weliswaar in 2D maar de stoeltjes mogen zeer vaak bewegen, niet in het minst bij achtervolgingen, sprongen, een koorddansmoment, de kader met het portret van Pieters overleden ouders die wat meer naar links, dan naar rechts, wat meer naar beneden, dan naar boven, enz. moet gehangen worden, .... Het publiek beweegt in dat laatste geval dan synchroon mee met de kader waarop de afbeelding van Pieters ouders pronkt. Een van de sterktes is het ecologische thema van Pieter Konijn (Sven De Ridder) die stelt dat we de aarde niet bezitten, maar slechts lenen van onze voorouders. Verder toont Pieter Konijn een uit de hand lopende burenruzie – niets zo tijdloos als zo’n thema! – tussen de konijnen Pieter, Flopsie, Mopsie en Wipstaart (Evelien Bosmans, Ini Massez en Leen Dendievel) en meneer Verhoef (Bill Barberis). Zij hebben altijd in de moestuin eten kunnen halen vroeger, maar die is ondertussen met een muur én poortjes hermetisch afgesloten. Bea (gespeeld door Rose Byrne, in het Vlaams gedubd door Inge Paulussen) probeert te bemiddelen voor de konijnen, wordt verliefd op Thomas die het landgoed erft, waardoor er niet alleen een strijd ontketend wordt tussen de konijnen en Thomas om de moestuin, maar ook nog eens om het hart van Bea … Of hoe jaloezie ervoor kan zorgen dat de zaak danig uit de hand loopt en leidt tot … oorlog!

Grote verrassing bij Baba Yega the movie in zaal 20 van Kinepolis Antwerpen, een van de grotere zalen van het complex wanneer blijkt dat we maar met slechts 7 in de zaal zitten. Vier jongetjes, een koppel en ondergetekende. Verrassend in die zin dat de jongens even bij ons komen checken of ze wel in de juiste zaal zitten. Ja, dus. Baba Yega start zijn eerste week niet al te best en de vraag is of deze film in de paasvakantie wel een hit zou kunnen worden. We mogen hopen van niet, het script is gewoon te flauw – neen, niemand van de 7 moest even lachen met het over the top acteerwerk van flikken Rik Verheye als Briquet en Tom Audenaert als Pinoit. Barbara Sarafian is weliswaar verdienstelijk als Cordelia Zen, een vrouw – Cruella De Vil is nooit ver weg – die hangjongeren en kinderen die regels en wetten overtreden laat kidnappen door de spruiten, levende slakken, en peperkoek met extra peper etende Grieg (Stefaan Degand). Via dia’s brainwasht en indoctrineert ze hen op militaristische wijze (een verwijzing naar de laatste wereldoorlogen). Haar motto: S.N.O.T. (‘er staat snot!’) wat staat voor Stiptheid, Netheid, Orde en Tucht. Uiteindelijk levert het een (voornamelijk) letterlijk én figuurlijk stomme film op.

Durf tegen de stroom in te gaan. Maar vooral: durf (samen) te leven en de sprong te wagen in het echte leven. Het is wellicht dé hoofdboodschap die regisseur Steven Spielberg de kijkers van ‘Ready player one’ naar Ernest Clines science fictionroman uit 2011 wil meegeven. Een actiefilm, Spielbergs 33ste is het ondertussen, die zich in een virtuele wereld afspeelt die OASIS heet. James Halliday (neergezet door Mark Rylance) is het die deze virtuele wereld creëerde. Hij komt op een dag te sterven en laat alle spelers de mogelijkheid om drie sleutels te vinden in het spel die deuren openen en hen uiteindelijk zullen brengen bij het verborgen paasei (iets wat verschillende ontwikkelaars wel eens steken in een game). Wie dat als eerste bereikt, wordt eigenaar van OASIS en kan er alles mee doen wat die maar wil. Wade Watts (gespeeld door Tye Sheridan) heeft het niet al te breed in de echte wereld. Hij woont in 2045 in een troosteloze woonwagen die gestapeld staat op andere exemplaren wegens plaatsgebrek. Afval (autowrakken, enz.) is alomtegenwoordig. De mensheid lijkt haar taak opgegeven te hebben om voor de planeet te zorgen. Voor problemen en beperkingen in de reële wereld wordt gevlucht door te gamen. Hoe desolaat de grijze, grauwe werkelijkheid lijkt, des te kleurrijker gaat het eraan toe in OASIS. James wil het spel winnen, in OASIS heet ie Parzival en doet fanatiek onderzoek naar Halliday’s leven om daarin aanwijzingen te kunnen vinden. Op zijn virtuele pad komt ie onder andere Art3mis (gespeeld door een erg naturelle Olivia Cooke) tegen waarop ie verliefd wordt. Zij heeft een wijnvlek aan haar rechteroog en weigert een ontmoeting – ook al omwille van haar onzekerheid daarrond – in het echte leven met Wade. Uiteindelijk komt die er toch wanneer het spel in de virtuele wereld steeds meer begint te leven in de echte wereld.

Meer dan terecht won Allison Janney een Bafta Award en Golden Globe dit jaar voor haar vertolking van LaVona Golden, Tonya Hardings harde moeder die vol giftige reacties zit en haar dochter brutaal opvoedt zowel verbaal ‘Je bent een mislukking’ als fysiek (met als dieptepunt een mes dat ze in Tonya’s bovenarm gooit) in I Tonya. Een moeder die al haar geld investeert in haar dochter zodat Tonya (gespeeld door Margot Robbie die tevens coproducer is van de prent) al op haar vierde kan ijsschaatsen. Zo’n moeder die haar dochter verbiedt om naar het toilet te gaan tijdens de schaatsles omdat ze ervoor betaalt dat haar dochter op de ijsbaan staat, niet om eraf te gaan om naar de plee te gaan. Wanneer ze niet van het ijs mag, plast het jonge meisje na een moeilijke oefening ter plaatse in haar schaatskledij op het ijs. We zien een moeder die een man goed betaalt om haar dochter op te fokken door ‘You suck!’ te roepen net voor ze aan een wedstrijd moet beginnen, The Nationals in 1991 waar Tonya als eerste Amerikaanse ooit een triple axel tijdens de competitie uitvoert en zo de jury die volgens de kunstschaatster haar altijd benadeelde ten opzichte van anderen, geen keuze liet om haar tot de beste Amerikaanse te kronen. Volgens Tonya werd ze steeds benadeeld tijdens de jurering omwille van haar uitstraling: ze was verre van een popje, behoorde tot de armere klasse, had een niet voor de hand liggende muziekkeuze tijdens haar routines en moest het stellen met goedkope, vaak zelfgemaakte outfits. Haar moeder gaat op een bepaald moment zelfs zo ver dat ze munt probeert te slaan uit de negatieve media-aandacht wanneer haar dochter op het moeilijkste moment zit in haar carrière. Met een voicerecorder van een journalist in de jaszak probeert ze haar dochter tot bekentenissen te krijgen over het ijsschaatsincident waarbij een belager met een staf op Nancy Kerrigans knieschijf sloeg zodat die brak. Tonya kon op die manier makkelijk voor de tweede keer Amerikaans kampioene worden omdat haar grootste concurrente Nancy out was in 1994.

Maar liefst 6 nominaties voor de Oscars heeft Phantom Thread op zak waaronder die voor ‘Beste Muziek’. Niemand minder dan Jonny Greenwood van Radiohead tekende voor de job en toegegeven dit is een van de topkandidaten om met de prijs te gaan lopen. De score werd zowel door het London Contemporary Orchestra, The Royal Philharmonic Orchestra als Pioro/Morton/Bonneton/Coates String Quartet ingespeeld. Naast nummers die jazzpianist Oscar Peterson heeft ingeblikt zoals ‘My Foolish Heart’ dat van de hand is van Ned Washington en Victor Young, krijgen we ook ‘My ship’ te horen van Ira Gershwin en Kurt Weill naast heel wat klassiek werk dat voor de perfecte begeleiding zorgt van deze prent rond het wat autistische leven van een couturier die zijn dagelijkse routines heeft en daar vooral niet in gestoord mag worden. Tot hij ontbijt besteld in een restaurant en bediend wordt door Alma (een in alle opzichten adembenemende Vicky Krieps die iets erg mysterieus weet uit te stralen in deze prent). Zijn eisen zijn erg hoog en hij bestelt veel. Wanneer ze alles genoteerd heeft, vraagt ie of ze alles van buiten kent en houdt het papiertje waarop ze de bestelling schreef voor hem om haar geheugen te testen.