Licht uit, slechts enkele gloeilampen op het podium, ogen toe en oren gespitst. De eerste tonen beloven veel goeds en brengen een welbepaalde gemoedsrust tot stand. Even die dagelijkse drukte vergeten en genieten van Vlaams toptalent.

Maar liefst 11 keer vult Marco Borsato de Ziggo Dome in Amsterdam – heerlijke zaal overigens qua akoestiek en zitcomfort  - voor Symphonica in Rosso, goed voor meer dan 150 000 toeschouwers tijdens de ganse concertreeks. Dat is veel, gigantisch veel in de huidige crisistijden. Geen enkele Belgische artiest of band doet hem dat overigens op dit moment nog na. De Nederlander heeft ook een speciale band met de zaal. In juni 2012 opende hij die met een optreden. Borsato viert zijn 25 jaar op de bühne in stijl met een gouden randje zoals letterlijk ook te zien is op het podium en aan de ledschermen. Alleen ontbrak dat gouden randje zo nu en dan wel eens tijdens de premièreshow van Symphonica in Rosso.

Dramatiek ten top in de AB. Het experimentele electroproject rond Ryan Lott, ofte Son Lux zet z’n Europese tournee in en haalt meteen de homerun binnen. Met Rafiq Bhatia en Ian Chang nam de Amerikaan voor het nieuwe album ‘Bones’ twee bekwame muzikanten onder de arm die met hart en ziel elke pulserende noot door hun lijf voelen gaan, de emotie is (al dan niet overdreven) op elk van hun gezichten af te lezen.

Een staande ovatie in een uitverkocht CC Merksem. Dat kreeg Inteam van Radio Guga, met als kapitein van het kwintet Guga Baúl. Scoren deed de ploeg vooral met kleinkunst. En hoewel er iets te zeggen valt voor die aanvalstactiek, mocht het vijftal wat ons betreft wat meer variëren. Een pass richting het o zo populaire genre EDM, een assist meer richting hiphop/rap,…  was welkom. Radio Guga mocht dan wel goed spelen, in de afwerking, en in de afwisseling liet het team enkele kansen onbenut.

Donker melancholische soul die van binnen uit komt.  Dat brengt Kovacs. Frontvrouw Sharon Kovacs mag dan maar 25 zijn, ze lijkt de ziel te hebben van een oude vrouw, zo lijkt het wel. “Shades of black” heet het debuutalbum dat in Vlaanderen geen airplay krijgt. Vreemd want qua stem en sfeerzetting doet ze denken aan Grace Jones, Shirley Bassey, Amy Winehouse en Hooverphonic.  Een volle AB Club leek vooral te smullen van “My love” dat schatplichtig is aan de habanera “El Arreglito” en “Wolf” dat dan weer doet denken aan Hooverphonic.  “Mr. Bojangles” dat fluitend start, begeleid door akoestische gitaar en trompet stond wat ons betreft haaks op de rest van het concert omdat het nummer veel lichter is dan Kovacs het bracht. Daarnaast mikte de Nederlandse productie eigenlijk hoger dan een clubshow.