Een erg oppervlakkige film. Dat is ‘Call me by your name’ van Luca Guadagnino geworden die nochtans genomineerd is voor 4 Oscars: beste film, beste screenplay, beste mannelijke hoofdrol (Timothée Chalamet) en beste originele nummer (‘The mystery of love’ van Sufjan Stevens). De prent kent een zeer gezapig tempo, de loden hitte in de zomer van 1983 in Noord-Italië en de loomheid die daarmee gepaard gaat, is haast te voelen tot in de bioscoopzaal. De zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet) die fan is van Talking Heads wordt verliefd op Oliver (Armie Hammer) die al vroeg in de film hem aanraakt aan zijn rechter schouderblad en vaststelt dat de Joodse jongen wat gespannen is. Oliver komt als student onderzoek doen op vraag van Elio’s vader die professor archeologie is. Dat Elio’s vader die getrouwd is duidelijk homofiele neigingen heeft (en dat op het einde van de prent ook toegeeft) ligt er al vroeg in de film vingerdik op ook zo wanneer hij dia’s met Oliver bekijkt met niets dan mannelijke torso’s op. De film mist dan ook elke vorm van spanning of Elio’s omgeving zijn geaardheid wel zal aanvaarden. De jongen heeft de luxe om niet uit de kast te moeten komen. Stellen dat ‘Call me by your name’ louter een film over homofilie is, is trouwens niet correct.

Black Panther, de jongste van Marvel Studios in een regie van Ryan Coogler lost alle verwachtingen meer dan in. Lang geleden overigens dat we nog eens een applaus meemaakten op het einde van een film in de bioscoop, wat altijd een beetje bizar is als de cast niet in de zaal is. Meer nog, de Afrikaanse gemeenschap die in zaal 2 van Kinepolis Antwerpen de film in 4DX mee in avant première zag gaan, slaakte zo nu en dan Afrikaanse kreetjes. Op verschillende vlakken is deze prent dan ook erg solide en weet de film een erg goede mix te brengen tussen traditie en sci fi en fantasy, terwijl actie-, romantische en humoristische scènes zeer ingenieus verweven zijn met elkaar. Het is ook een film met een boodschap, met zeer veel inhoud, wat toch ook wel bijzonder is voor het genre. Op het einde klinkt die zelfs presidentieel, wanneer die zich niet in het minst (onrechtstreeks) aan het adres van Donald Trump richt: ‘Er is meer dat ons verbindt dan wat ons scheidt.’ waarbij het idee om muren te bouwen tussen volkeren afgedaan wordt als slecht.

Van den hond, dat is de romantische film Home Again van Hallie Meyers-Shyer met Reese Whiterspoon als Alice Kinney in de hoofdrol. Niet eens verrassend is dat overigens vermits de prent in de end credits opgedragen wordt aan – jawel – een hond. Is het vertelritme bij de start wel erg snel waarbij we 40 jaar zien voorbijzoeven, dan gebeurt er in de rest van de anderhalfuur durende film nauwelijks wat. Home Again loopt over van de cute en good looking poses maar strandt finaal als een niemendalletje dat je eventueel als tv-film op een verloren woensdagavond ergens op een vrouwenzender zou kunnen programmeren. Maar in de bioscoop? Dat is toch iets te veel eer voor dit vehikel.

Zo slecht dat het lachwekkend wordt. Dat is de nieuwe film De Buurtpolitie De Tunnel die op welgeteld elf dagen ingeblikt werd. Iets waar we vooral niet al te fier op moeten zijn, want het is eraan te zien dat de prent met een klein budget gemaakt werd. De dialogen halen nooit enig niveau of geloofwaardigheid. De acteurs spelen dermate op automatische piloot dat ze vergeten gevoel in hun teksten te leggen. Bij momenten wordt het ook véél te technisch voor de allerjongsten wanneer onder andere op basis van de voetafdrukken de link gelegd wordt naar grond die zich op 6 meter diepte bevindt, de beperkingen van een drone met infraroodcamera of de reden waarom de brandweer een schacht naast de tunnel wil graven om Brigitte (Ilse La Monaca) en Eric (Manoe Frateur) te bevrijden. Dan zijn ze de jongsten duidelijk het noorden kwijt en willen ze meer duiding of haken ze net als het meisje dat voor ons zat volledig af. Het spelletje op haar smartphone vond ze veel interessanter. We kunnen haar geen ongelijk geven trouwens.

Met The Florida Project brengt de 46-jarige Amerikaanse regisseur Sean Baker de survival van de gewone Amerikaan onder de aandacht. In het paarse Magic Castle Inn and Suites in Florida speelt de prent zich voornamelijk af, op een boogscheut van Walt Disney World Resort waar dagelijks duizenden dollars uitgegeven worden. Vierdewereldkinderen toont ie in een losse documentaire stijl. Kinderen zoals Jancey (gespeeld door Valeria Cotto) die op hun verjaardag een klein cakeje met één kaars op als cadeau krijgen terwijl ze denken dat het vuurwerk dat afgeschoten wordt speciaal voor hen is. In feite is het dat van het pretpark. Kinderen zien we die tijdens de zomervakantie zitten rond te hangen, mee bedelen (nepparfum verkopen aan toeristen in de resorts, kleingeld vragen zodat ze met z’n drieën in de loden hitte aan een ijsje kunnen likken met het excuus: ‘Excuse me. Could you give us some change, please? The doctor said we have asthma and we have to eat ice-cream right away.’, gratis eten scoren omdat de verkoopster ook in het motel woont en haar zoon je beste vriend is, enz.). Is de prent enerzijds een aanklacht tegen dat grote spagaat tussen armoede en rijkdom waarin de VS vertoeft, dan is het anderzijds een aandoenlijk portret van hoe kinderen het ongeacht hun levensomstandigheden best naar hun zin kunnen hebben en volop kind kunnen zijn in een motel dat eigenlijk geen permanente verblijfplaats is hoewel de manager maar al te goed beseft dat er mensen zijn die geen andere weg uitkunnen. Moonee (gespeeld door een verrukkelijke Brooklynn Prince die terecht voor haar rol bekroond werd met een Critics‘ Choice Award als ‘Best Young Actor/Actress’ op 11 januari) ravot zich te pletter met Scooty(Christopher Rivera) en Jancey die haar allerbeste vriendin wordt. Niet op haar mondje gevallen, net zoals haar moeder Halley (Bria Vinaite) pareert ze Bobby’s ‘It‘s only the second week of summer and there‘s already been a dead fish in the pool.’ met ‘We were performing a science experiment: we were trying to get it back alive.’