Een Ketnetmusical maar dan met meer inhoud brengt The Singing Factory met June Foster in het Theatrium in Mechelen. Een musical die gaat over pleegzorg en jezelf als je anders bent, leren aanvaarden. Een coming out meets coming of age meets foster care-voorstelling dus. En hoewel het vooral in het eerste deel eerder lijkt te gaan over de geaardheid waar de veertienjarige Noah (Zion Luts) mee worstelt – hij valt op Jacob (Kobe Debie) maar is ingepeperd dat het not done is om op jongens verliefd te worden -, komt die verhaallijn in het tweede bedrijf mooi samen te vallen met de context waarin de musical zich afspeelt: pleegzorg.

‘Sneeuwwitje’, de nieuwste sprookjesmusical van Deep Bridge, is ongetwijfeld de enige musical ter wereld waarin drie minuten lang een muzikale ode wordt gebracht aan sla met spekjes, geitenkaas en frambozenvinaigrette. Het geheel is afgewerkt met een choreografie van de hand van Thalisa Mintiens waarin de bosdieren rond Sneeuwwitje en Jos de Prins dansen. En het ergste van al is: we kunnen het nog smaken ook. Je weet op zo’n moment dat je in een voorstelling zit die geschreven is door Stany Crets. Stany heeft het klassieke sprookje niet alleen van onder het stof gehaald, hij heeft het een dusdanige make-over gegeven dat zelfs Gordon er jaloers op zou zijn. Maureen Vanherberghen is geen poppemie-prinses, maar een moderne, vlotte tiener in een jeans-salopette die verliefd wordt op de slagerszoon, Jos de Prins. De zeven dwergen zijn nog maar met twee, maar baten ondertussen wel een eigen herberg uit. En als het moet, staat Laurenz Hoorelbeke als Floris de knecht altijd paraat om Sneeuwwittteke op orders van boze stiefmoeder Jasmine Jaspers van de zweep te geven. U merkt het al: er is serieus gesleuteld aan het verhaal. Het sprookje kan omwille van de veranderingen een breder publiek bespelen: voor de allerkleinsten is er de spanning van het verhaaltje en het feit dat ze mee mogen dansen, voor de al wat oudere kinderen is er de herkenbaarheid van de stuntelige kalverliefde en de onzekerheid over de eerste kus en voor de papa’s en mama’s die mee gaan kijken, heeft Stany Crets een aparte laag humor in de voorstelling geschreven.

Ooit groeide een klein meisje uit Nutbush Tennessee uit tot de vorstin van de rock-‘n-roll. Dit gebeurde niet zonder slag of stoot. Het levensverhaal van Tina Turner is er een van achter gelaten worden, proeven van succes, geweld, racisme, vallen, dieper vallen, hopen, werken en herrijzen als nooit tevoren.  Dankzij Joop van den Ende en Stage Entertainment kunnen we na de West End in Londen en Broadway in New York nu ook in Nederland genieten van ‘TINA – De Tina Turner Musical’. In een voorstelling die doorspekt is met hits als ‘Nutbush City Limits’, ‘Better Be Good To Me’, ‘Proud Mary’, ‘Private Dancer’ en ‘What’s love got to do with it’ wordt haar story gebracht. Liedjes die belangrijk zijn om de verhaallijn verder te zetten, werden vakkundig vertaald door Han Kooreneef. Wanneer ze deel uitmaken van een opname of een concert, mag Nurlaila Karim ze gewoon in het Engels zingen. We moeten hier eerlijk zijn. Vooraf vroegen we ons echt wel af of iemand anders dan Adrienne Warren de grote Tina Turner eer aan kon doen en tot onze grote vreugde kunnen we melden dat het antwoord een volmondig “Jazeker” is. Nurlaila Karim, Juneoer Mers, Jeannine la Rose en de kleine Fewe Beaumont zetten geweldige prestaties neer. Het is dan ook niet te verwonderen dat het publiek op het einde van de show vanaf ‘The Best’ spontaan recht veert en begint te feesten.

Eind oktober staat de musical ‘Soldaat van Oranje - de musical’ tien jaar onafgebroken op de planken in de Theaterhangaar op het voormalige vliegveld van Valkenburg. Er zijn zelfs concrete plannen om tegen die tijd in Londen een Engelse versie uit te brengen. Maar wat maakt deze musical over de Tweede Wereldoorlog zo’n succes? … Authenticiteit. ‘Soldaat van Oranje’ brengt het waargebeurde verhaal van Erik Hazelhoff Roelfzema en zijn studiegenoten die in moeilijke tijden levensbepalende keuzes moeten maken. Het publiek wordt via een draaiende tribune, die uitgewerkt werd door producenten Theu Boermans en Bernhard Hammer, meegenomen naar verschillende locaties die cruciaal zijn in het leven van Erik en zijn kameraden. Het ene moment zit je mee aan het strand van Scheveningen waar het woeste water het sloepje van de Engelandvaarders doet kapseizen en het volgende moment ben je mee op de thee bij koningin Wilhelmina. Er wordt gewerkt met heel mooie en sterke beelden die soms heel groot en dan weer heel klein mogen zijn. Daarbovenop heb je een knap uitgekiende beeldvorming in de projecties, de geweldige muziek van Tom Harriman en een sterke prestatie van de cast. Wanneer je op weg naar huis bent, blijft ‘Morgen is vandaag’ nog geruime tijd in je hoofd echoën. En dan weet je gewoon dat je in een geweldige voorstelling zat.

De langstlopende musical ooit, Les Misérables, steekt sinds 18 december in een nieuw kleedje op de West End. De die hard fans van de originele productie zijn er niet over te spreken. Het verdwijnen van het draaiend podium waar de voorstelling sinds 8 oktober 1985 in de Barbican, later het Palace Theatre (vanaf 4 december 1985) en Queen’s Theatre (vanaf 3 april 2004) om draaide, kon behoorlijk wat conservatieve fans niet bekoren. Feit is dat deze nieuwe regie van Laurence Connor en James Powell, die eigenlijk al sinds 2009 bestaat en naar aanleiding van 25 jaar Les Misérables gecreëerd werd, de musical verrijkt. Het duo slaagt erin om de minimalistische kaart te trekken in bloedmooie scènes, denken we maar aan de uitgepuurde momenten zoals de sterfscène van Fantine waarbij we enkel een ziekenbed en een gebroken wit doek erachter zien, terwijl vaag op de achtergrond een raam op de backdrop te zien is. Ook Marius’ ‘Empty chairs and empty tables’ is bloedmooi met die veelkleurige kaarslichtjes die op het podium staan. Harry Apps weet als Marius in zijn West End-debuut absoluut te overtuigen. Naast minimalisme, voegt deze productie ook wat extra drama toe wanneer zo veel studenten een voor een sneuvelen, ondersteund door surround-geluiden en witte spots die kort gericht worden op de slachtoffers.