‘Dees overleef ik niet.’ Het zijn de woorden van ons buurmeisje in de 4DX-zaal van Kinepolis Antwerpen nog voor de Amerikaanse dystopische actiefilm The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes in een regie van Francis Lawrence begint. Net daarvoor heeft deze bioscoopervaring alvast een groot deel van haar troeven uitgespeeld tijdens en heftige trailer van Aquaman. Qua special effects valt The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes wat licht uit. Eerst en vooral is er geen 3D-versie te zien, wat de pret behoorlijk drukt. Daarnaast zijn er lange passages waar er nauwelijks wat gebeurt, op de wind die sporadisch door de zaal blaast en wat gespetter na.

Intrigerend. Dat is Augure, de eerste langspeelfilm van Baloji, die internationaal uitgebracht wordt onder de titel Omen en onze Oscarkandidaat is. De prent die anderhalf uur duurt heeft alvast enkele prijzen op zak. In Cannes won ie de New Voice prijs, een nevencategorie binnen ‘Un certain regard’. Op een Zuid-Afrikaans filmfestival werd ie bekroond tot beste Afrikaanse film, in Angoulême werd de regisseur dan weer in de bloemetjes gezet en in München koos men deze boven andere bij CineRebels.

Wie altijd al geweten heeft dat er een prinses schuilt in Brie Larson, komt in The Marvels helemaal aan zijn trekken. Wie daarnaast ook nog eens houdt van musical, weet niet wat ie meemaakt in deze bij momenten bijzonder grappige superheldinnenfilm. Want jawel, de vier hoofdpersonages zijn allemaal vrouwen. Girl power dankzij kwantumverstrengeling.

De juryprijs op het jongste filmfestival van Cannes. Dat won de Finse tragikomedie Fallen leaves van Aki Kaurismäki die tevens tekende voor het scenario. Een trage film is het geworden waarbij de acteerstijl vooral opvalt: onderkoeld, afstandelijk, zakelijk, aliënerend (zoals Jamie-Lee Six in Zo vader zo zoon recent), ja zelf behoorlijk bevreemdend. 81 minuten duurt de prent maar, toch lijkt die bij momenten een eeuwigheid te duren door de trage vertelstijl, en de zuinige en trage dialogen. Pas helemaal op het einde geeft de film zich helemaal prijs wanneer we de naam te horen krijgen van een hond. Dan vallen alle puzzelstukjes samen en weet je als kijker waarom welke (verre van voor de kijker makkelijke) keuzes genomen werden.

Een prachtige en ontroerende maatschappelijk geëngageerde prent. Die levert regisseur Ken Loach af met The old oak. Een film die gaat over mededogen, mensen helpen en meandert tussen hoop en wanhoop om zo te komen tot een bijzonder emotionele catharsis.