Wat als de danser uit zijn comfortzone komt en even zanger wordt? Wat als lichaamstaal gebruikt wordt als beeldtaal in moderne dans? Wat als de Indische klanken van de sarod een dans gaan begeleiden die de grenzen doet vervagen tussen de klassieke Ierse dans en moderne dans? Wat als een rode sofa plots ook een muziekinstrument wordt? Wel … in dat geval zit u ongetwijfeld bij ‘Session’ van de Ierse choreograaf Colin Dunne en zijn Antwerpse collega Sidi Larbi Cherkaoui. Het is een voorstelling die het midden houdt tussen een concert en een dansvoorstelling. Het is een potpourri van fragmenten die variëren van het sacrale ‘Stabat Mater ‘ over een moderne, frisse danschoreografie in ‘Jumping’ en een bijna komische sketch in ‘Gestures’ tot het cynische a capella-nummer ‘The Quiet Compartement’. ‘Session’ is moeilijk in één hokje te plaatsen, maar is bovenal een ontspannende voorstelling die de toeschouwer een heerlijk avondje dans en theater weet te brengen.

Een dansvoorstelling met live muziek of een concert waarin de muzikanten bijna de ganse tijd rond hun as draaien. Dat brengt de performance artieste Miet Warlop samen met Wietse Tanghe en zijn broer Joppe in de Studio. Warlop liet zich inspireren door de derwisjen om zo tot een moderne en Westerse versie te komen van de dans waarin constant rond de eigen as gedraaid wordt. Ook hier doelt het trio om samen tot een gevoel van extase te komen wat uiteraard ook afstraalt op het publiek dat samen met de pulserende en niet zelden percussieve ritmes steeds enthousiaster wordt naarmate de voorstelling vordert. Hoewel de promotekst op de website van de zaal een voorstelling van een uur beloofde, stelden we echter vast dat deze productie niet veel langer dan een (weliswaar intens) halfuurtje duurt. Mocht het wel een uur geduurd hebben, zouden we wellicht vol bewondering zijn voor de getoonde krachttoer en het uithoudingsvermogen. Nu was het gewoon wauw zonder meer.

Voor de allereerste dansvoorstelling van het nieuwe seizoen, bracht deSingel Koteba in wereldpremière. De Burkinese danser, choreograaf en muzikant Seydou Boro creëerde zijn laatste voorstelling waarin hij zelf danst – hierna wil ie zich toeleggen op het choreograferen voor anderen en het musiceren – in deSingel. Drie periodes (december 2018, april 2019 en net voor de première) was ie te gast in Antwerpen om tot dit prachtige resultaat te komen. Ook in Frankrijk try-outte hij voor een groep professionals om op die manier aan de slag te kunnen gaan met de ontvangen feedback. Hoewel Koteba - dat verwijst naar gemaskerd theater waarin de spelers ironisch conflictgedrag van commentaar voorzien - een dans solo is, maakt Boro van twee microstatieven en micro’s twee personages: een man en een vrouw. Op die manier kan ie zowel eenzaamheid neerzetten als de aanwezigheid van een groep. Zelf belichaamt ie zowel het goede als het kwade, het zachte en het harde, het vrouwelijke en het mannelijke. Sluipend traag beweegt ie, met de handen hoekig naar buiten gericht als een door kwaadaardigheid bevangen man. Indrukwekkend is zijn gezichtsuitdrukking die hij de theaterstudio instuurt wanneer ie links vooraan staat. De mondhoeken naar beneden gericht, en met priemende ogen komt ie angstaanjagend dicht in de buurt van een duivelse blik. Koteba mengt voodoo en de Japanse introspectieve dans butoh. De voorstelling eindigt met een zuiveringsritueel in een cirkel die hij creëert met zand, die symbool staat voor de zuivering, waarin ie op percussieve ritmes aan een snel tempo beweegt. Dat contrasteert met de voornamelijk trage bewegingen, het sluipende, en de tekst van de rest van de voorstelling die – zonder ze bij naam te noemen – over incest en seksueel geweld en onderdrukking gaat.

Rosas doet nog tot en met zondag 8 september 2019 onderzoek in het MUHKA op muziek van l’Opera per Flauto van Salvatore Sciarrino. Op fluit horen we Michael Schmid aan het werk van Ictus. Centraal staat ademhaling, luchtverplaatsing in de partituur waar zo nu en dan een plotse, explosieve uithaal in te horen is. Na een pauze van tien minuten legt choreografe Anne Teresa De Keersmaeker uit wat de bedoeling is van de avond. In de ruimte die op akoestisch vlak erg slecht is, stelt ze dat ze met haar dansers een onderzoek is begonnen rond ademhaling, vanuit de verticale lijn van de wervelkolom richting horizontale lijn wil ze gaan. Ademhaling als vertrekpunt van beweging. Daartoe wil ze komen aan de hand van ademhalingsoefeningen wat ook te horen is en weerspiegeld wordt in de muziek vooral in het mechanische van de luchtverplaatsing, het openen en sluiten van de kleppen en dus ook de luchtstroom die al dan niet door de dwarsfluit te horen is.

De soundtrack die sterker is dan de voorstelling zelf. Met nog één première voor de boeg, lijkt het  wel dé samenvatting van Zomer van Antwerpen 2019. Wat schreven we over Swing? ‘Je krijgt het gevoel naar een voorstelling te kijken die in functie van de muziek aan de slag gaat en niet andersom.’, en over ‘Lexicon: ‘Een van de sterkhouders van Lexicon is zonder twijfel de live muziek’. De twee voorstellingen die Zandvliet te gast kreeg deze zomer staan dan weer helemaal in het teken van muzikale ruimte (bij Wiek) of diepte (in het geval van 15419ft). In Wiek zit het publiek in een arena met centraal een cirkelvormige piste met vers geharkt zand. Als in een manege treden Camilla Bundel, Luana van Eekeren en Marinke Eijgenraam aan terwijl achter hen meteen een metalen poort sluit. Ze kunnen geen kant meer op. In het midden draait een wiek, ze kijken in het rond, verbaasd, zich nog niet goed beseffend waar ze zijn, terwijl ze zich de ruimte eigen proberen te maken, kijkend naar ons, het publiek dat voor hen een grens vormt waar ze niet terecht bij kunnen. Een barrière terwijl de drie bladen de dames aanmanen om te bewegen. Ze stappen wat voort tot ze een na een geraakt worden en zo een zetje krijgen om in beweging te komen. Het is van moeten.