Met The Shape of Water is regisseur Guillermo del Toro topfavoriet om heel wat Oscars in de wacht te slepen. De prent heeft maar liefst 13 nominaties op zak en won recent twee Golden Globes: die voor beste regisseur en beste filmmuziek. Del Toro heeft dan ook alles mee. De fantasyfilm speelt zich af in de jaren ‘60, verwijst naar de tijd van de oude bioscoopzalen (hier heet die ‘Orpheum’) toen Ben Hur geprogrammeerd werd, en de tijd ook van tapdans op het zwart witte tv scherm. De film is erg consequent in zijn kleurgebruik tot in de details zelfs. Zo worden de ondertitels in Frans en Nederlands in een gele kleur, net als destijds getoond. Verwijzen naar La La Land gebeurt wanneer de stomme Elisa plots haar liefde aan de keukentafel bezingt voor de zeemeerman die aan de andere kant een eitje zit te pellen voor het ontbijt. Dan wordt de spot op haar gericht en zien we haar in een dagdroomsequens een dansnummer brengen op televisie samen met ‘the asset’. Maar vooral toont de film ook de patriarchale samenleving van destijds waar mannen het voor het zeggen hadden en hun vrouw hen thuis opwachtte met het eten. ‘Eet je omelet op en kom daarna mee naar boven.’ verwijst naar de klassieke rol van de vrouw (aan de haard) . Het enige recht dat ze destijds leek te hebben, was het aanrecht en voorts stond de man seksueel plezieren ook in haar to do lijstje. Dat Elisa’s baas, kolonel Richard Strickland (gespeeld door Michael Shannon) opgewonden wordt omdat Elisa (een over de ganse lijn erg mooie prestatie van Sally Hawkins) niet kan praten in een scène waarbij hij zijn macht over haar misbruikt, is ook tekenend voor die tijd. Net zoals de dedain die hij tevens heeft ten opzichte van haar en die andere poetsvrouw Zelda (Octavia Spencer): ‘What am I doing? Interviewing the fucking help? The shit cleaners. The piss wipers.’ In de nasleep van het grensoverschrijdend gedrag van enkele Amerikaanse regisseurs dat recent aan het licht kwam waarop de #metoo-beweging ontstond, zou die eerste scène wel eens voor een extra troef kunnen zorgen op Oscar Night hoewel The shape of Water qua plot, script en dialogen wat ons betreft het onderspit moet delven ten opzichte van een over de ganse lijn ijzersterk ‘Three billboards ...’.

Patser zou wel eens een van de Vlaamse filmhits van 2018 kunnen worden. Op een paar dagen tijd wist de derde film van Adil El Arbi en Bilall Fallah meer dan 80.000 toeschouwers naar de Vlaamse zalen te lokken. Ook wij, die er niet bij konden zijn op de première in Antwerpen omdat Lady Gaga diezelfde avond in het Sportpaleis optrad, voelden aan den lijve het succes van Patser aan. De voorstelling die we aanvankelijk wilden zien op woensdagavond was immers volzet in Kinepolis Antwerpen. Met Patser heeft de Belgische cinema nu ook een film in de catalogus die moeiteloos de vergelijking met Trainspotting kan doorstaan. ‘Het leven is geen videogame’ is dé slogan uit de prent die de vinger aan de pols houdt rond de drugsproblematiek en via humor, relativering toch ook tot de kern komt: maatschappijkritiek. Het levert voor Antwerpen als Europese hoofdstad van de drugstraffic geen al te best beeld op en al evenmin van discotheken of boksmatchen. Verder toont de film dat sommige politieagenten corrupt en racistisch zijn (Axel Daeseleire in geen al te frisse rol). En de burgemeester voert wel naar verluidt een war on drugs maar economische motieven – de haven moet kunnen concurreren met andere havensteden – spelen volgens de makers ook mee waarom drugssmokkel via Antwerpen mogelijk blijft. Adil en Bilall zijn ook kritisch ten opzichte van een deel van de Marokkaanse gemeenschap. Hoe sommigen zich daarin opwerken en rijk worden door illegale zaken te doen. Hoe anderen dat in het verleden deden en nu doen alsof ze brave zieltjes zijn. Patsers tonen hun weelde, hun rijkdom waardoor ze al snel gaan opvallen. ‘Hou je onder de radar’ is het devies van pizzeriauitbater Farid (Noureddine Farihi). Maar net daarmee zullen de hoofdpersonages het moeilijk hebben.

Jumanji ‘Welcome to the jungle’ is een hilarische avonturenfilm die garant staat voor bijna 2 uur dolle pret, zeker als je de film in 4DX bekijkt in een van de Kinepolisbioscopen in ons land. De langspeelfilm die Jake Kasdan regisseerde is gebaseerd op het boek ‘Jumanji’ van Chris Van Allsburg en is het vervolg op de film uit 1995. De special effects in combinatie met haarscherpe 3D-beelden dankzij de technologie van Barco maken dat je als toeschouwer als het ware in de film gezogen wordt en actiescènes gewoon meevoelt. Waterspetters, rook, turbulentie, enz.: je voelt, ziet en hoort het allemaal. Jumanji in 4DX is een absolute aanrader, een event op zich dat het midden houdt tussen een film bekijken en een rollercoasterrit in een pretpark. Alleen al een aantal te gekke reclameblokken in 4DX net voor de film start, doet de toeschouwers uitkirren van plezier. En na de film zie je werkelijk iedereen met een glimlach tot over de oren naar huis trekken. Dat 4DX een cinema-ervaring tot een next level brengt, staat vast.

Vier Golden Globes won Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, de prent van Martin McDonagh recent. Niet meer dan terecht overigens mag deze film die een mengeling is van zwarte komedie en crimi volgens deze awards stellen dat het garant staat voor de beste dramafilm, de beste actrice (Frances McDormand als Mildred Hayes), beste mannelijke bijrol (Sam Rockwell als Jason Dixon) en beste screenplay. Eigenlijk acteert de ganse cast, ook Woody Harrelson als de sheriff Bill Willoughby zeer sterk dankzij wel erg scherpe dialogen. Denken we maar aan die scène waarbij Mildred Hayes de priester op zijn plaats zet die haar de les komt spellen en zij zijn kerkgangers als een ‘bende’ beschrijft: ‘Y‘know what I was thinking about today? I was thinking ‘bout those street gangs they had down in Los Angeles, the Crips and the Bloods? I was thinking about that buncha new laws they came up with, in the 1980‘s I think it was, to combat those street-gangs, those Crips and those Bloods. And, if I remember rightly, the gist of what those new laws were saying was if you join one of these gangs, and you‘re running with ‘em, and down the block one night, unbeknownst to you, one of your fellow Crips, or your fellow Bloods, shoot up a place, or stab a guy, well then, even though you didn‘t know nothing about it, even though you may‘ve just been standing on a streetcorner minding your own business, what these new laws said was you are still culpable. You are still culpable, by the very act of joining those Crips, or those Bloods, in the first place. Which got me thinking, Father, that whole type of situation is kinda like your Church boys, ain‘t it? You‘ve got your colors, you‘ve got your clubhouse, you‘re, for want of a better word, a gang. And if you‘re upstairs smoking a pipe and reading a bible while one of your fellow gang members is downstairs fucking an altar boy then,Father, just like the Crips, and just like the Bloods,you‘re culpable. Cos you joined the gang, man. And I don‘t care if you never did shit or never saw shit or never heard shit. You joined the gang. You‘re culpable. And when a person is culpable to altar-boy-fucking, or anykinda-boy-fucking, I know you guys didn‘t really narrow it down, then they kinda forfeit the right to come into my house and say anything about me, or my life, or my daughter, or my billboards. So, why don‘t you just finish your tea there, Father, and get the fuck outta my kitchen.’ In andere dialogen regeert het cynisme en humor met een angel. Tijdens de prent die bijna twee uur duurt passeren onder andere songs als ‘Buckskin Stallion Blues’ van Townes Van Zandt, ‘His Master’s Voice’ van Monsters Of Folk, ‘The Last Rose of Summer’ van Renée Fleming, Jeffrey Tate & The English Chamber Orchestra, ‘Walk Away Renee’ van The Four Tops en ‘The Night They Drove Old Dixie Down’ van Joan Baez.

Met Tueurs levert François Troukens een sterke rauwe misdaadfilm af waarbij Kevin Janssens opnieuw mag aantonen wat een sterke acteerprestaties hij wel kan neerzetten. Janssens speelt de rol van Vik in deze prent waarin enkele leden van de Bende van Nijvel, dertig jaar na datum opnieuw toeslaan. Corruptie tot in de hoogste regionen van politiek en gerecht. De poging om het land de destabiliseren… Het zit allemaal in deze qua tempo erg snelle film. Ietwat naïef misschien legt die finaal alle hoop bij de media. De prent handelt ook over het lot in eigen handen nemen zodat gerechtigheid kan geschieden.