Don McLean, ondertussen net 70 geworden, mocht nog eens aantreden in De Roma in Borgerhout om zijn publiek mee te nemen op een tocht vol nostalgie naar hits als “And I love you so”, “Vincent”, “Crossroads” en uiteraard ook “American Pie”. Jammer genoeg liep die reis niet altijd van een leien dakje. In de afstelling van het geluid verdween de stem van Don McLean geregeld achter  de klank van de muzikanten en op verschillende momenten in de voorstelling klonk er een fluittoon door de luidsprekers. Het tempo van de meeste nummers lag eigenlijk net te laag om nog aangenaam te zijn en dat maakte dat zelfs een geweldig mooi nummer als “Vincent” toch als zagerig werd ervaren. We hadden het concert bijna als “middelmatig” bestempeld tot “Got a key to the kingdom” het echte feest op gang trok. De sfeer zat er toen zo goed in dat Don McLean zelfs een tweede reeks toegiften speelde.

Stan Van Samang haalt maar liefst 30 000 toeschouwers naar de Lotto Arena verspreid over vijf shows. Dat is gezien de huidige crisistijden een onwaarschijnlijk succes. Terecht ook. In de Lotto Arena bewees de zanger dat er ein-de-lijk zicht is op een generatiewissel die de Lotto Arena’s en Sportpaleizen van dit land kan vullen. Van Samang bracht een synth- dan weer gitaarpopconcert dat wel vaker deed denken aan Keane, ja zelfs U2 kwam wel eens om de hoek kijken (onder andere tijdens “A simple life”). Organisator Live Entertainment spaarde dan weer kosten noch moeite op productioneel vlak. Geluid, visuals (zoals de wijzerplaten tijdens “This time”), live beelden, belichting,… waren van een niveau dat zelfs dat van de gemiddelde internationale show die we tegenwoordig te zien krijgen, oversteeg. Een frontman  die erg goed bij stem leek, een straffe live band met als kapitein Bert Gielen, een slimme set met als toegiften nummers uit het vtm-programma “Liefde voor muziek”, en een uitermate laaiend enthousiast publiek (gevolg: meerdere staande ovaties) maken de conclusie simpel: Stan Van Samang zorgde nu al voor hét optreden van het najaar in de Lotto Arena, afgeleverd door een lokale artiest.

SOAK is een 18-jarige singer-songwriter die naïeve denkpatronen van tieners omzet in doordachte nummers waarachter toch een zekere realistische fragiliteit schuilgaat. Songs waar de Rotonde zich perfect toe leent. Het meisje zorgt al van bij het begin voor een beklijvend moment met een soloversie van ‘Shuvels‘. Bridie Monts-Watson is (Noord-)Iers en dat mag geweten zijn. Net als titeltrack ‘Blud’ verraadt de letterlijke schrijfwijze van de opener haar afkomst. Het kinderlijke kantje valt af te leiden uit ‘B A Nobody’, een oprecht nummer dat veel meer waard is dan de armzalige schrijfwijze die Monts-Watson eraan gaf.

Wat moet die Action Bronson ongezond leven. Als je de man op een podium bezig ziet – brullend, rondstampend en headbangend – zou je denken dat hij na een tournee wel wat kilo’s verbrand heeft. Toch behoudt hij dat imposant zware lijf van hem, en dat maakt het des te indrukwekkender dat hij onafgebroken zo veel energie kan opbrengen, een heel uur lang.

“Ah, fun with friends”, mijmert Oddisee halverwege zijn optreden in de stevig volgelopen Vaartkapoen. En dat is eigenlijk een perfecte samenvatting van de avond. Gelukkig voor het publiek vormen de “friends” een ijzersterke begeleidingsband en betekent “fun” het neerzetten van een levendige show, die op geen enkel moment gaat vervelen.