Een film die een sterrencast wist te strikken, levert daarom nog geen topfilm op. Dat bewijst de Noord-Ierse regisseur Kenneth Branagh met ‘Murder on the Orient Express’ naar een boek van Agatha Christie uit 1934. De vierde verfilming is het al van dit boek met deze keer niemand minder dan Penélope Cruz als Pilar Estravados ‘Het is niet aan ons om te beslissen of we onze bestemming bereiken of we vallen zoals Lucifer’, Willem Dafoe, Judi Dench, Michelle Pfeiffer en Johnny Depp die een rol vertolken. Kenneth Branagh zelf speelt de rol van Hercule Poirot, de detective die met vakantie is en toch steeds de ene zaak naar de andere moet oplossen. Een slordige 55 miljoen dollar heeft de prent gekost en hij zou nu al meer dan 275 miljoen dollar opgebracht hebben. Terwijl heel wat mensen zich blindstaren op het aantal gerenommeerde namen in deze prent, moet eerst en vooral gesignaleerd worden dat Christies personages in deze film nauwelijks body krijgen. Op Poirot na, heeft iedereen zo weinig tekst dat het wel lijkt dat iedereen een bijrol speelt naast Branagh. Uit de hoeveelheid van de personages en alle mogelijke pistes wie de dader zou kunnen zijn van de moord op Samuel Ratchett (Johnny Depp) geraak je op den duur nauwelijks uit omdat ze ook erg fragmentarisch voorgesteld worden én omdat er maar liefst 9 verdachten zijn. Ze kunnen het allemaal immers gedaan hebben.

Wie dit najaar naar een Vlaamse komedie in de bioscoop wil trekken, heeft keuze uit F.C. De Kampioenen of Bad Trip. Die laatste film van Dries Vos gaat over Sebastiaan (Ben Segers) die op een feestje zat over een tafel valt. Daaraan zitten enkele Joden die daardoor een drugsdeal aan hun neus zien voorbijgaan. Om het een en ander goed te maken, moet ie op enkele dagen tijd 16 kilo cocaïne zien te verkopen aan 400.000 euro. Sebastiaan sleurt zijn roommates Tim (Jonas Van Geel), Kris (Tom Audenaert) en René (Gene Bervoets) mee in zijn hachelijke situatie wanneer de drugsbende plotseling voor de deur staat en het geld komt opeisen. Sebastiaan wint wat tijd door te stellen dat ie het dubbele bedrag over enkele dagen zal weten neer te tellen.

De feelgoodmovie Verborgen Verlangen zou even goed ook Beauty & de boekenverkoper kunnen heten naar het debuut van Coco (gespeeld door het frisse jonge talent Charlotte Timmers die we onder andere kennen van haar rol als Sofia in de dramareeks ‘Beau séjour’). Een ‘fucking goe plan was dees’ om Astrid Coppens, geboren in Merksem wat sowieso een pluspunt oplevert, de hoofdrol te laten spelen in deze héérlijke romantische Vlaamse feelgoodfilm. Dat de camera houdt van Coppens wisten we al langer van haar realityreeksen op tv. Maar dat ze zo amazing op het witte doek zou stralen als een echte Hollywoodster? OMG! Dat hadden we in onze stoutste dromen niet durven dromen.

Coco, heet de jongste prent van Pixar en het is lang geen makkelijke setting waarin deze digitale 3D animatiefilm plaatsvindt: de Día de Muertos, een Mexicaans feest op 1 en 2 november waarbij de doden herdacht worden. Graven worden versierd met bloemen, kerkhoven voorzien van lichtjes, offertafels (ofrendas) met etenswaren, kleurrijke schedels, gele of oranje bloemen zoals de tagetes erecta en zaken die de herinnering van de doden levend houden. De Mexicaanse traditie wil dat doden (kinderen op 1 november, volwassenen de dag erna) die dagen even terugkeren naar de aarde. Met andere woorden wanneer je dit alles als niet-Mexicaan aanschouwt en de betekenis niet meteen weet te doorgronden kom je niet veel verder dan een mix van carnaval, Halloween, Allerheiligen en Allerzielen. Om de prent nog moeilijker te maken, verwijst Coco helemaal niet naar het hoofdpersonage, maar wel naar de spilfiguur in het verhaal, de dementerende en stokoude overgrootmoeder van Miguel Rivera (stem van Abobakar Rahman, die dit jaar deelnam aan The Voice Kids) die opgroeit in een familie die een florissant familiebedrijf runt. Hun specialisatie: schoenen. Alleen: Miguel is erg geïnteresseerd in muziek, die zowat overal te horen is in Mexico. Zelf leert ie zichzelf stiekem gitaar spelen want muziek is om de een of andere reden verboden in zijn familie. De jongen kijkt op naar de overleden ster Ernesto de la Cruz (stem van Wim van den Driessche) en wil stiekem meedoen aan een talentenjacht op het lokale plein. Maar dan doet ie plots de tegenovergestelde tocht, komt ie in het dodenrijk terecht, ontmoet er zijn dode voorouders, en verliest ie zelf beetje bij beetje zijn mens zijn. Tegen zonsopgang moet ie de zegen gekregen hebben van een voorouder zo niet zal hij nooit meer terugkeren naar het rijk van de levenden ...

‘Welke film zegt u?’ Toegegeven, mijn dictie is altijd al een werkpunt geweest in eender welke taal. En spreken alsof je een hete patat in je mond hebt, is nooit echt mijn ding geweest. Maar de vaststelling dat de ticketverkoopster van Kinepolis Antwerpen het in Keulen hoorde donderen wanneer ik haar een ticketje vroeg voor ‘You were never really here’ en haar uiteindelijk moest helpen met de ultieme tip: ‘zaal 24’ zodat ze de film op haar schermpje zou terugvinden, zegt wellicht genoeg dat de vraag naar tickets voor dit actiedrama van Lynne Ramsay gering is. Hoofdrolspeler Joaquin Phoenix kreeg in Cannes nochtans de prijs voor Beste Mannelijke Hoofdrol voor deze prent en ook het script van Ramsay viel in de prijzen.