Je bent nooit te oud om nog bij te leren en openheid tonen ten opzichte van een andere cultuur versus zuiver racisme. Daar draait het om in het biografische drama Victoria and Abdul dat grotendeels gebaseerd is op waargebeurde feiten. In 2010 werden de manuscripten teruggevonden van een dienaar van koningin-keizerin Victoria die haar munshi (een spiritueel leerkracht) werd en haar op haar oude dag interesse deed krijgen voor India dat toen onder de Britse vlag viel. Dat subcontinent kon de toenmalige Queen nooit bezoeken vermits ze anders vermoord zou kunnen worden. De acteerprestatie van de 82-jarige Judi Dench is ronduit fe-no-me-naal. Ze heeft dan ook een erg interessante rol, moe en lusteloos van het regeren in het begin, openbloeiend (dik tegen de zin van het huishoudpersoneel en troonopvolger Bertie/Edward VII) wanneer ze in contact komt met Abdul Karim (Ali Fazal) om uiteindelijk het tijdelijke voor het eeuwige te ruilen wanneer de koningin ziek wordt.

De blend van jazz- en Hollywoodmuziek in de film La La Land sprak naast de erg goede acteerprestaties van Ryan Gosling (Sebastian) en Emma Stone (Mia) en het bitterzoete verhaal heel wat filmliefhebbers aan. La La land werd zo waar een hype dit voorjaar, ook omdat de prent verwees naar de musicalfilms van weleer, en er een golf van nostalgie over de ganse film waarde. Zelfs al is de DVD van de met 6 Oscars bekroonde film, waaronder die van beste originele nummer en muziek, ondertussen al een tijdje uit, toch weerhield dat de fans er kennelijk niet van om een ticket te kopen voor La La Land in Concert. Met zo’n 1600 toeschouwers in Stadsschouwburg Antwerpen, dat nog eens het balkon mocht openen voor de gelegenheid, wat eerder een uitzondering is dan de regel overigens, bleek de film en de muziek nog steeds tot de verbeelding van de vele fans te spreken. Of hoe het leek dat zij deze film ‘Ik zal altijd van je houden’-gewijs blijven koesteren, ondanks het bitterzoete slot.

Meer science fiction dan actie. Daar staat Blade Runner 2049 voor. Opmerkelijk is dat de score van de filmcritici véél hoger (tot zelfs 5 sterren!) gaat dan de gemiddelde bezoekersscore bij Kinepolis (6,6 op tien). Eerlijk? Meer dan vier sterren geven, gaat er echt wel over. Blade Runner 2049 is immers bij momenten schaamteloze product placement voor Sony zelf. Zo zien we het logo in virtuele lichtreclame en bij een jukebox die een hologram van Sinatra toont wanneer we een song van hem te horen krijgen, iets waar we ons ontzettend aan gestoord hebben overigens. Zeker, deze prent verdient een Oscarnominatie voor cinematografie (die van de hand is van Roger A. Deakins), en ook de belichting is zeer straf (onder andere bij Wallace Corporation). En de acteerprestaties, niet in het minst die van Ryan Gosling als K, Ana de Armas als zijn virtuele vriendin Joi die als een hologram verschijnt en een resultaat is van artificiële intelligentie, en Harrison Ford als Rick Deckard zijn uitstekend. Maar de film is in hetzelfde bedje ziek als erg veel Hollywoodproducties die de laatste tijd los over de twee uur gaan – Blade Runner 2049 duurt twee uur en veertig minuten – terwijl hetzelfde verhaal perfect op minder dan twee uur verteld zou kunnen worden volgens ons. Hollywood moet opnieuw gebaldere films maken.

Nucleaire dreiging, dat is de rode draad van American Assassin, een Amerikaanse actiethriller die gebaseerd is op het boek van Vince Flynn. Michael Cuesta tekende voor de regie. Mitch Rapp (Dylan O‘Brien) zit op Ibiza met zijn vriendin Katrina (een oogverblindende Charlotte Vega in witte bikini). Hij doet haar een aanzoek in het water en zij stemt toe. Tot zij het slachtoffer worden van moslimterreur. Voor zijn ogen ziet Rapp zijn verloofde doodgeschoten worden. Hij overleeft de aanval. Anderhalf jaar later, lijkt ie bekeerd tot de Islam om zelf in Tripoli de jihad te gaan voeren. Maar tijdens zijn ontmoeting met deze radicale cel valt de speciale eenheid van de VS in en doodt de extremisten. Via Rapp is de CIA deze cel op het spoor gekomen en uiteindelijk bieden ze hem de kans om met hem samen te werken temeer omdat ie slaagt in alle testen. Stan Hurley (Michael Keaton) zal hem en andere rekruten nog wat ‘verfijnen’ voor ze het veld op mogen.

Met Le Fidèle levert Michaël R. Roskam een opvallend conventionele film af. Voelde Rundskop nog als een spagaat aan waarbij de regisseur halfweg de film voor een ander genre leek te kiezen (inclusief filmstijl) dan aanvankelijk, dan is dat niet zo bij le Fidèle die veel coherenter dus is. De prent heeft drie delen. Voor de opening credits zien we hoe de jonge Gigi angst voor honden gekregen heeft in zijn kindertijd, een thema dat trouwens in elk deel terugkomt. Daarna zien we het verhaal van de volwassen Gigi die de racepilote Bibi tegenkomt, haar op de vrouw afvraagt of ze single is, en er een relatie mee begint. Gigi is een gangster die banken overvalt en probeert uit het milieu te stappen maar slaagt daar niet in. Of hoe zijn work-life balance moeilijk in evenwicht te brengen is. Hij liegt dan ook wat ie voor de kost doet, behalve wanneer Bibi zijn grootste geheim vraagt dan is ie daar open over terwijl zij dat antwoord weglacht omdat ze denkt dat ie er mee aan het zwanzen is. In het tweede deel zien we de kant van het verhaal van Bibi en de tragiek van haar personage verder uitgewerkt. Roskam behandelt een knap thema hier: de liefde – eigenlijk is hartstocht hier beter op zijn plaats - voor een crimineel die blijft bestaan ondanks alles. Sterker nog: ze wil een kind van hem. In het laatste deel ‘Geen bloemen’ kaart Michaël R. Roskam subtiel de soms onmenselijke zaken van het gevangenisleven aan hoewel de ene medewerker niet de andere is, waarbij je in een kale kooi moet slapen, en het risico loopt om zwaar toegetakeld te worden door andere gevangenen.