De recentste Spiderman Homecoming film is een erg onderhoudende film geworden. Jon Watts regisseerde de prent die twee uur en en kwart duurt. Naast de indrukwekkende actiescènes (onder andere in een bank aan zijn favoriete broodjeszaak, in de lift van het Washington Monument, op de Staten Island ferry en in de lucht tijdens een zinderende finale) zien we een jonge Peter Parker, een adolescent wiens lichaam verandert tegelijkertijd met de impact van de spinnenbeet die hij heeft gehad. Wellicht is dat een van de grootste verdiensten van Watts: dat ie de superheld een zeer menselijk kantje geeft. (Toekomstige) schoonmoeders hebben – dat is geweten – een zekere reputatie, maar hun echtgenotes moeten kennelijk niet onderdoen.

Een pleidooi voor mededogen. Om enkele waarden en normen, rond de liefde onder andere, waar al te veel mee geklooid wordt, terug in ere te herstellen. Zo leest het experimentele ‘Song to song’ van Terence Malick. De regisseur rijgt scènes aan elkaar, abrupt, met harde cuts, en de story telling volgt geen lineair verloop. Daarmee wil ie wellicht de kijker in zekere zin desoriënteren, net zoals veel artiesten en bands niet altijd beseffen waar ze zijn, laat staan hoe laat het is. De muziekwereld krijgen we te zien, tijdens schrijfsessies in het buitenland (in behoorlijk luxueuze omgevingen overigens) alsook in het live circuit. Vrije liefde, open relaties, prostitutie (‘ik verkoop een illusie’) en heel wat experiment, blijken nog steeds in het verlengde te liggen van de hippie periode. De boodschap ‘Ze spelen met seks en maken er iets banaals van.’ en ‘Ik beschouwde seks als een cadeau. Ik speelde met het vuur van het leven.’ is kennelijk een oproep om geslachtsgemeenschap terug exclusief te koppelen aan echte gevoelens, aan die van de liefde.

Een schoonheidswedstrijd zal de nieuwe Minionsfilm ‘Despicable Me 3’ wellicht niet winnen. Maar wat een heerlijke tekenfilm die ideaal geschikt is voor de zomer hebben Universal Pictures en Illumination Entertainment afgeleverd! Regisseurs Pierre Coffin en Kyle Balda verwijzen niet zelden naar een aantal klassieke filmscènes. Passeren de revue: Finding Nemo (al bij de start wanneer de duikboten van Gru, Lucy en de Minions twee clownvissen aan hoge snelheid voorbij steken. De vissen lijken helemaal het noorden kwijt. Wanneer Gru over een broer beschikt die Dru heet vullen ze elkaars zinnen aan, een verwijzing naar ‘Love is an open door’ uit Frozen is dat. Wanneer Gru’s dochter Agnes in het woud gaat met snoep als lokaas voor een eenhoorn, zien we na een tijd de struiken fel bewegen. Dat is een knipoog naar Jurassic Park. Ge-wel-dig zijn de Minions wanneer ze per ongeluk op het podium van ‘Sing’ – ook dat is een knipoog – geraken en daar het genre opera op hilarische manier parodiëren in ‘Papa Mama Loca Pipa’ inclusief choreografie (zo zien we twee cirkels gevormd, een menselijke toren en op het einde een mega hart), theatraal gehijg én roze toiletpapier als special effect/confetti. Wat een finale, net voor de plaspauze van 10 minuten die Kinepolis inlast!

‘Get out’ een horrofilm en tevens het filmdebuut van Jordan Peele zorgt voor verdeelde reacties. Heel wat journalisten geven de prent vier op vijf sterren, terwijl de bezoekers van Kinepolis op de website een matige 6 op 10 geven. Dat verschil vaststellen is op zich interessant genoeg om de film te gaan bekijken. Achteraf sluiten we ons eerder aan bij de mening van de Kinepolis-bezoekers dan die van onze collega’s. ‘Get out’ is niet scary genoeg en moet het vooral hebben van zijn openingsscène en eindscène, een korte maar intense achtervolging.

Een nieuwe speler op de live entertainment markt is sinds vorig jaar een feit: Marmalade Content. Na hun allereerste musical Beauty and the Beast in Gent, bracht het productiebedrijf opnieuw een Disneyhit naar Vlaanderen. Deze keer in de vorm van een filmconcert: ‘Pirates of the Caribbean: The curse of the black pearl.’ Daarvoor deed men beroep op het orkest Casco Phil, het koor Fine Fleur en dirigent Dirk De Caluwé. Het werd een filmconcert waar weinig op af te dingen viel, al overstemde het orkest bij momenten wel de dialogen van Johnny Depp en co. Maar dat heeft deels ook te maken met de erg dynamische en veelzijdige score die van de hand is van Hans Zimmer en Klaus Badelt.