The Boss Baby is een afschuwelijk gedrocht geworden. De tekenfilm die van de hand is van Dreamworks Animation (de ploeg achter ‘Madagascar’) heeft een ellendig script dat gewoonweg zwalpt als een baby die een overdosis melk heeft binnengekapt. Het resultaat is een prent waar de spanningsboog soms ver zoek is, en het geheel qua humor ook veel te flauw is. In Kinepolis moest de film het vooral hebben van de scheet die The Boss Baby na de pauze liet waardoor heel wat talk de lucht in vloog. Dat zorgde even voor heel wat hilariteit in de zaal al deden wij onze voetjes naar boven zodat het niveau kon passeren. Qua humor is vooral het einde de moeite waarbij de wekker zijn taak beklaagt en het ook niet lijkt te hebben voor de verandering van zomer- naar wintertijd.

‘The Edge of Seventeen’ is met stip een door onze Vlaamse collega’s ondergewaardeerde film. De prent lijkt op het eerste zicht op een banale tv film maar overstijgt het genre glansrijk. Dat komt door de mix van drama, scherpe humor en dialogen, en vooral heel wat onverwachte situaties. De film heeft dan ook meerdere lagen, gaat over fundamentele eenzaamheid in het gezin en daarbuiten, gepest worden op school, je enige vriendin verliezen omdat die de lakens deelt met je broer, seksuele fantasieën (niet) willen uit laten komen, en vooroordelen. De film is al even onvoorspelbaar als zijn soundtrack die erg eclectisch is: van klassiekers als ‘You May Be Right’ van Billy Joel over ‘True’ van Spandau Ballet, ‘To build a home’ van The Cinematic Orchestra tot ‘The dickhead song’ van Miles Betterman.

‘De Smurfen en het Verloren Dorp’ is misschien wel de strafste animatiefilm die op dit moment in de bioscoopzalen loopt. Alles zit dan ook goed van begin tot einde, de story telling, de spanningsboog, de camerashots, de liedjes, de humor, de spanning, en last but not least ook de emotie. Het was weer erg lang geleden dat een familiefilm ons op het einde bij de keel greep. Ook rond ons hoorden we erg veel kinderen – niet zelden meisjes overigens – snikken. ‘De Smurfen en het Verloren Dorp’ is dan ook perfect geprogrammeerd in deze paasperiode. Want ook een thema als rouwen en kracht vinden uit hoop komt hier ruim aan bod.

Vaiana, de 56ste animatiefilm van Disney, is een ware avonturen- en actiefilm geworden. Zo een die zeer goed tot zijn recht komt in een bioscoopzaal. Sinds dertig november vorig jaar is hij in de zalen te zien. Goed voor een run van meer dan vier maanden. Het is een atypische Disneyprent geworden omdat de personages opvallend natuurlijke maten hebben. Geen panlatten of ongezond smalle en onrealistische wespentailles te zien dus in de hoofdrol. Wel een tienermeisje van vlees en bloed dat zich niet aan de regels wil houden en wil varen voorbij de klif. Vaiana, verwijst niet zelden naar Hercules. Niet toevallig, want de makers van Aladdin en The Little Mermaid zaten mee aan de tekentafel wat tot een zeer kleurrijke film leidde. Ook is Pocahontas – in de dorpscènes bijvoorbeeld – nooit ver weg. Vaiana gaat over doorzettingsvermogen, een missie tot een goed einde proberen brengen, ook al zijn de uitdagingen enorm en ken je soms tegenslagen. Een film met een ecologische boodschap, over angsten overwinnen, vaders omzeilen, grootmoeders die een geheim kunnen bewaren, liefde die niet van een kant mag komen maar vooral ook die van op zoek gaan naar je roots, je voorouders en je identiteit (her)ontdekken.

Emma Watson en co zullen het misschien niet graag horen maar Belle en het Beest, de Vlaamse versie van Beauty and the Beast, is beduidend beter dan de originele versie. Dat komt in de eerste plaats omdat de stemmenregie zowel op vlak van zang als op vlak van dialogen een stuk beter is. In de Vlaamse gedubde versie horen we een heerlijke Tinne Oltmans als Belle – ‘ik ben geen prinses’, Mike Wauters als het Beest – ‘ik ben geen beest’, Jonathan Demoor als Lumière, Ivan Peknic als Pendule, Cathy Petit als Plumeau, Kobe van Herwegen als LeFou, Dieter Troubleyn als Gaston, Frank Hoelen als Maurice, Ann Lauwereins als mevrouw de Kast, Wim  Peters als Maestro Cadenza, Goele de Raedt als Agatha, Cezar Ameye als Barstje, en Anne Mie Gils als Mevrouw Tuit schitteren. Gils stond trouwens in voor de vertaling van de dialogen en samen met Jan Derk Beck stond ze ook in voor de vertaling van de liedjes. Stephan Holwerda deed de regie van deze gedubde versie wat tot een uitmuntend resultaat heeft geleid. Pittig detail: in de musicalversie van Beauty and the Beast in Gent afgelopen december stonden Ivan Peknic, Frank Hoelen, Ann Lauwereins, Dieter Troubleyn en Cathy Petit ook op de planken. Hoelen, Troubleyn en Peknic overigens in dezelfde rol.