2020 had het jaar moeten zijn dat Gert Verhulst definitief zijn blauwe jeans en rood hemd aan de haak zou hangen. Het coronavirus heeft er anders over beslist en een hele rist aan Samson en Gert Afscheidsshows werd ondertussen uitgesteld naar een nog later te bepalen datum in het Studio 100 Pop Uptheater. Wie kaartjes heeft, hoeft echter niet te wachten om de show te zien. De voorstelling van 3 januari werd namelijk opgenomen en is verkrijgbaar op dvd. Wat valt op? Samson en Gert doen ook in deze allerlaatste show beroep op een ondertussen weinig creatief recept dat ze al zo vaak gebruikten tijdens hun Kerstshows, een recept dat zijn deugdelijkheid wel bewezen heeft. Want ook nu organiseren ze een wedstrijd. Deze keer een die zal beslissen wie het extra baasje van Samson zou kunnen worden. Het levert zo waar het olijke trio Vanbural (Vanleemhuyzen, de Burgemeester en Alberto) op die de handen in elkaar slaan en in een gouden chique slee op komen rijden terwijl ze zich gehesen hebben in roze kostuums, met Alberto die zelfs alsof het carnaval is pluimen draagt en samen met de andere twee ‘In de disco’ zingt. Een overduidelijke verwijzing naar de Toppers is dat. Als Studio 100 een beetje commercieel instinct bovenhaalt, doet het hier iets mee. Want de reactie van het publiek was fe-no-me-naal.

Vijfentwintig onvergetelijke ABBA-songs in één musical verwerkt, dat kan alleen maar een groot feest zijn. Tenzij je natuurlijk tijdens de casting van je acteurs vergeet dat die mensen ook live moeten kunnen zingen. Deep Bridge heeft voor haar versie van ‘Mamma Mia!’ die kapitale fout gemaakt. Deze feel good musical was met veel toeters en bellen aangekondigd als vernieuwend, maar blijft bij momenten een beetje steken op het niveau van een vriendenclubje dat karaoke gaat zingen. Zowel de zang van Johan Terryn als die van Govert Deploige en Stany Crets deden de tenen krullen van ongemak. De drie heren overleven het tijdens de zangpartijen alleen maar dankzij de geweldige muziek die Benny Andersson en Björn Ulvaeus ooit schreven, de sterke live-band, de zeer grote vocale steun van het ensemble of de krachtige stem van Ann Van den Broeck. Zij moet als Donna de meubeltjes redden en de productie staande houden. Tinne Oltmans speelt vlot, zingt algemeen genomen meer dan aardig, maar lispelt de hele voorstelling bij de s-, z- en t-klanken. Dé grote revelatie van deze ‘Mamma Mia!’ is Evi Hanssen. Ze zet een heerlijke Tanya neer en bewijst dat ze beschikt over een stevig stemgeluid.

Een Ketnetmusical maar dan met meer inhoud brengt The Singing Factory met June Foster in het Theatrium in Mechelen. Een musical die gaat over pleegzorg en jezelf als je anders bent, leren aanvaarden. Een coming out meets coming of age meets foster care-voorstelling dus. En hoewel het vooral in het eerste deel eerder lijkt te gaan over de geaardheid waar de veertienjarige Noah (Zion Luts) mee worstelt – hij valt op Jacob (Kobe Debie) maar is ingepeperd dat het not done is om op jongens verliefd te worden -, komt die verhaallijn in het tweede bedrijf mooi samen te vallen met de context waarin de musical zich afspeelt: pleegzorg.

‘Sneeuwwitje’, de nieuwste sprookjesmusical van Deep Bridge, is ongetwijfeld de enige musical ter wereld waarin drie minuten lang een muzikale ode wordt gebracht aan sla met spekjes, geitenkaas en frambozenvinaigrette. Het geheel is afgewerkt met een choreografie van de hand van Thalisa Mintiens waarin de bosdieren rond Sneeuwwitje en Jos de Prins dansen. En het ergste van al is: we kunnen het nog smaken ook. Je weet op zo’n moment dat je in een voorstelling zit die geschreven is door Stany Crets. Stany heeft het klassieke sprookje niet alleen van onder het stof gehaald, hij heeft het een dusdanige make-over gegeven dat zelfs Gordon er jaloers op zou zijn. Maureen Vanherberghen is geen poppemie-prinses, maar een moderne, vlotte tiener in een jeans-salopette die verliefd wordt op de slagerszoon, Jos de Prins. De zeven dwergen zijn nog maar met twee, maar baten ondertussen wel een eigen herberg uit. En als het moet, staat Laurenz Hoorelbeke als Floris de knecht altijd paraat om Sneeuwwittteke op orders van boze stiefmoeder Jasmine Jaspers van de zweep te geven. U merkt het al: er is serieus gesleuteld aan het verhaal. Het sprookje kan omwille van de veranderingen een breder publiek bespelen: voor de allerkleinsten is er de spanning van het verhaaltje en het feit dat ze mee mogen dansen, voor de al wat oudere kinderen is er de herkenbaarheid van de stuntelige kalverliefde en de onzekerheid over de eerste kus en voor de papa’s en mama’s die mee gaan kijken, heeft Stany Crets een aparte laag humor in de voorstelling geschreven.

Ooit groeide een klein meisje uit Nutbush Tennessee uit tot de vorstin van de rock-‘n-roll. Dit gebeurde niet zonder slag of stoot. Het levensverhaal van Tina Turner is er een van achter gelaten worden, proeven van succes, geweld, racisme, vallen, dieper vallen, hopen, werken en herrijzen als nooit tevoren.  Dankzij Joop van den Ende en Stage Entertainment kunnen we na de West End in Londen en Broadway in New York nu ook in Nederland genieten van ‘TINA – De Tina Turner Musical’. In een voorstelling die doorspekt is met hits als ‘Nutbush City Limits’, ‘Better Be Good To Me’, ‘Proud Mary’, ‘Private Dancer’ en ‘What’s love got to do with it’ wordt haar story gebracht. Liedjes die belangrijk zijn om de verhaallijn verder te zetten, werden vakkundig vertaald door Han Kooreneef. Wanneer ze deel uitmaken van een opname of een concert, mag Nurlaila Karim ze gewoon in het Engels zingen. We moeten hier eerlijk zijn. Vooraf vroegen we ons echt wel af of iemand anders dan Adrienne Warren de grote Tina Turner eer aan kon doen en tot onze grote vreugde kunnen we melden dat het antwoord een volmondig “Jazeker” is. Nurlaila Karim, Juneoer Mers, Jeannine la Rose en de kleine Fewe Beaumont zetten geweldige prestaties neer. Het is dan ook niet te verwonderen dat het publiek op het einde van de show vanaf ‘The Best’ spontaan recht veert en begint te feesten.